Θυμάμαι σα χθες, όταν είχε κυκλοφορήσει το 1998 το τεράστιο τους ΕΡ “Satanic Art” και είχα φιλοξενήσει στο σπίτι για την ακρόαση κιθαρίστα γνωστού σατιρικού συγκροτήματος, ο οποίος είχε ουρλιάξει ακούγοντας το.
Ανατριχίλα ακολούθησε και το “666 International” (1999) εδραιώνοντας τους Dødheimsgard στο πάνθεον του εναλλακτικού black metal της Σκανδιναβικής χερσονήσου.
To “Supervilain Outcast” που ήρθε 8 χρόνια αργότερα, με τα φωνητικά του Kvohst Που πλέον καμαρώνουμε στους Beastmilk, ήταν από μόνο του αρκετά καλό, αλλά δεν ήταν αυτό που θα έβγαζε το λύκο από μέσα μου.
Και ξάφνου, εκεί που νόμιζα πως οι DHG δεν υπάρχουν πια, εμφανίζεται, πάλι 8 χρόνια από το προηγούμενο, το “Α Umbra Omega”.
Σε αντίθεση με τα industrial στοιχεία που κάλυπταν μεγάλο μέρος του προγόνου του, εδώ έχουμε την παλάντζα να γέρνει προς την ambient μεριά, χωρίς να αφαιρεί τα παραδοσιακά Black metal ξεσπάσματα.
Υπάρχει μια έντονη θεατρικότητα που κανείς συναντάει στους συμπατριώτες τους Arcturus και ατμόσφαιρα σκοτεινή (α λα Ulver) και ακόμα και κάποια απαλά space rock περάσματα (βλ. “Aphelion Void”).
Μουσικά μπορεί να προσελκύσει τους νοσταλγούς του καθαρόαιμου σκατένιου black και εκείνους που θέλουν αυτό να εξελίσσεται. Τα απεγνωσμένα φωνητικά του Aldrahn, σε συνδυασμό με τις υπόγειες, δίχως οξυγόνο, συνθέσεις του Vicotnik δίνουν ως αποτέλεσμα ένα αριστούργημα ψυχιατρικής έρευνας.
Το εξώφυλλο φαίνεται να συνδυάζει την ευφυΐα των Pink Floyd (οι χρωματικές πυραμίδες παραπέμπουν στο “Dark Side of The Moon”) και το άνυδρο έδαφος της νορβηγικής μπλακμεταλικής ψυχής, καθρεπτίζοντας περίφημα το περιεχόμενο του.
5 άνω των 10 λεπτών συνθέσεις, συν μια μονόλεπτη εισαγωγή, να τις πιεις στο ποτήρι. Με πιάνο και σαξόφωνο (δώσε Fleurety), επιπλέον των βασικών οργάνων και διάφορα μπλιμπλίκια, ως είναι φυσικό!
Προσκυνώ με δέος!
727 
