Πρώτο άλμπουμ για τους Γάλλους Chaos Echoes, που συνεχίζουν από τις στάχτες των Bloody Sign, και αυτό που βγαίνει από τα ηχεία μόνο avant-garde death metal δεν είναι.
Drone/ doom/ black, αργό, μακρόσυρτο και απόκοσμο, πιο κοντά σε ήχο στους Gnaw their Tongues, τους Planet AIDS και τους υπέρτατους (κατ’ εμέ) Alkerdeel.
Αυτό όταν το κάνουν καλά, γιατί έχουν την κλασσική αδυναμία του είδους: είναι φαφλατάδες. Καλώς ή κακώς ένα μεγάλο μέρος των συνθέσεων του είδους ακούγεται σαν τραβηγμένη εισαγωγή, και αυτό που τις ολοκληρώνει είναι οι στιγμές κάθαρσης, όταν επιτέλους μπαίνει το γαμημένο το βαρύ και αργό riff ή το πολυαναμενόμενο blast beat. Το “Transient” σε αυτό τον τομέα νοσεί, ενώ ξεκινάει γαμάτα με το “Senses of the nonexistent” εκεί που σε τσιτώνει μπαίνει σε ένα από τα πολλά μεγάλης διάρκειας “Interzones”, που διαχωρίζουν τα κομμάτια με το πραγματικό ψωμί και σε κάνουν να πατάς το skip στο μισό δίσκο. Το πρώτο χώσιμο του δίσκου, το ωραίο κατά τα άλλα κομμάτι “Kyôrakushugi”, μπαίνει ενώ έχεις ήδη ακούσει 40 λεπτά από τον δίσκο εκ των οποίων τα μισά είναι τελετουργικά ambient εμβόλιμα. Εάν έμπαινε κατευθείαν μετά το πρώτο κομμάτι και η διάρκεια των “Interzone” μειωνότανε στο μισό (τουλάχιστο), τότε θα μιλούσαμε για ένα δίσκο που σου κρατάει την προσοχή, αντί για αυτό το σκαμπανέβασμα.
Δυστυχώς ως έχει το “Transient” νοσεί, καθαρά λόγω της δομής του, και είναι κρίμα γιατί τα “κανονικά” κομμάτια του άλμπουμ μετράνε. Κανένα όμως συγκρότημα δεν πρέπει να έχει την απαίτηση να αγοράζεις ένα δίσκο για να ακούς τον μισό, αν την επόμενη φορά οι Chaos Echoes στήσουν το δίσκο καλύτερα και ανεβάσουν λίγο την αναλογία κομμάτι – εμβόλιμο, το ξανασυζητάμε, όπως είναι όμως δεν θα επένδυα.
419 
