Αυτό είναι το τρίτο κατά σειρά album του ανερχόμενου hardcore συγκροτήματος από τη Σουηδία, μετά τη δημιουργία του το 2007.
Τώρα γιατί το συνοδευτικό κείμενο αναφέρει ότι ο νέος δίσκος τους, “Distance and Devotion”, είναι “hard and heavy rock”, αποτελεί φαινόμενο που δεν μπορώ να εξηγήσω πλήρως. Μια γρήγορη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό, είναι το γεγονός ότι μάλλον τα παιδιά θέλουν να επεκτείνουν το ακροατήριο τους, αλλά εγώ είμαι απλά καχύποπτος.
Εσείς μπορεί, ωστόσο, να μην είστε τόσο, φίλοι αναγνώστες, και να θεωρείτε ότι τα ξανθά αγόρια αυτά να συνεχίζουν να είναι πιστά στα hxc ιδεώδη. Εκ πρώτης, ο παρών δείχνει ότι πάει να ακολουθήσει το κατά Alexisonfire ευαγγέλιο με διακεκομμένα riff και ευφάνταστα μελωδικά lead-άκια, και αυτά μόνο στο εναρκτήριο track του δίσκο, “Upstream”, πείραμα που συνεχίζουν και στο “Into the Storm” με την εναλλακτική country εισαγωγή και που καταρρίπτουν επιστρέφοντας στην πεπατημένη των διακεκομμένων riff. Στο εμβόλιμο και, κατά τα άλλα, όμορφο ακουστικό, ψυχεδελίζον “Distance” το γκρουπ δείχνει να πειραματίζεται ξανά μέχρι να έρθει, και πάλι, η σειρά του θορυβώδους “Losing Faith”.
Όπως αντιλαμβάνεσθε, φίλοι αναγνώστες, αυτή η ακολουθία επαναλαμβάνεται κάμποσες φορές κατά τη διάρκεια του δίσκου, δείχνοντας ότι οι Anchor προσπαθούν να εντάξουν και άλλα στοιχεία στις hardcore βάσεις τους. Επιτυχημένα; Δε θα το έλεγα. Αυτό που αντιλαμβάνομαι, μετά από αρκετές ακροάσεις, είναι ότι, μάλλον λόγω του πειραματισμού, οι κιθάρες αδειάσανε από άποψη όγκου, τα drums, στο μεγαλύτερο μέρος τους, παραμείνανε υπερ-απλουστευμένα λόγω της κρατούσας hxc αντίληψης, πράγμα που έκαναν και τα φωνητικά, που σίγουρα δεν έχουν αλλάξει ούτε νότα για να πάνε σε λίγο πιο μελωδικές γραμμές, ακολουθώντας το ρου της ευρύτερης εξελίξεως. Με φωτεινή εξαίρεση το αμιγώς χαρντκόρικο, αποχαιρετιστήριο “Nightcaller” (“Nightcrawler”;), το συμπέρασμα είναι ότι η μπάντα συνεχίζει να κάνει χλιαρές απόπειρες προόδου, χωρίς να της βγαίνουν εκ του αποτελέσματος.
“Γιατί;” θα αναρωτηθείτε οι εν δυνάμει οπαδοί του γκρουπ. Γιατί ή όλα ή τίποτα, λέω εγώ. Γιατί για να προοδεύσεις, πρέπει να τα δώσεις όλα και όχι να συμβιβαστείς στα ημίμετρα, αποπροσανατολίζοντας τη μουσική σου. Και πέραν αυτού πρέπει να έχεις τα φόντα και την ευαισθησία (λέγε με Refused) για να επιχειρήσεις κάτι τέτοιο. Το να επιδοτείσαι από το κράτος, βέβαια, για να παίζεις hardcore δεν είναι κακή ιδέα. Κάθε άλλο, μάλιστα, είναι εκπληκτική ιδέα.
Ξεπερνώντας όλα αυτά, καθώς και κάτι δηλώσεις περί tofu και straight edge που κυκλοφορούν στο profile τους στο FB, το γκρουπ δείχνει παγιδευμένο σε μία μεσοβέζικη κατάσταση. Εμείς εδώ στο Rockway.gr δε θέλουμε μεσοβέζικες λύσεις. Θέλουμε ακραία πράματα. Γκεγκε;
570 
