Εκ πρώτης όψεως, το να επιχειρήσεις να αποτυπώσεις τη γνώμη σου για την ηχογραφημένη δουλειά κάποιου με τον οποίο τυγχάνει να έχεις μακρόχρονη και φιλική σχέση (είτε διαδικτυακώς είτε ρεαλιστικώς), φαίνεται δύσκολη υπόθεση. Η αντικειμενικότητα φυσικά είναι το πρωτεύον ζήτημα, όπως επίσης και η ισορροπία ανάμεσα σ’ αυτήν και την καχυποψία των “έξω”, των “τρίτων”, των εν δυνάμει επικριτών.
Ο Αντώνης λοιπόν είναι μια τέτοια περίπτωση. Φίλος επί σειρά ετών, είχα γνώση από πολύ νωρίς των προσπαθειών του να ολοκληρώσει τις ιδέες που είχε στο νου του. Και να που εδώ και λίγο καιρό, με όποιες δυσκολίες συνεπάγεται κάτι τέτοιο στην Ελλάδα του 2015, αυτό το όραμα μετουσιώθηκε σε μια πολύ όμορφη κυκλοφορία, ένα καλαίσθητο (πάρα πολύ όμορφο artwork), παρθενικό EP με τον τίτλο “Steroidizzy”.
Αν θέλεις σώνει και καλά μια ταμπέλα, τo υλικό του “Steroidizzy” δεν χρίζει μεγάλης ανάλυσης καθώς το στυλ που επιδίδεται δεν είναι άλλο από αυτό που αποκαλούμε heavy metal με αρκετά power στοιχεία μέσα του. Σε πολύ αξιοπρεπή μορφή, με γαμάτο ήχο (επιμέλεια του Βαγγέλη Γιαλαμά), εξαιρετικά, παθιασμένα φωνητικά από το Μάνο Φάτση (Devilusion, ex Dark Nova), αέρα “άνεσης” και με πολλές συνθετικές αρετές.
Και τα τέσσερα τραγούδια του EP έχουν να επιδείξουν το δικό τους στίγμα, όντας διαφορετικής ατμόσφαιρας το καθένα τους. Από το στακάτο “Dawn Of My Night” και το όμορφο ρεφραίν του, στο Malmsteenικό “Inner Fire” και από το μπαλλαντοειδές “Let me Fly”, μια pure 80’s ευαίσθητη στιγμή (στο οποίο ο Φάτσης δίνει ρέστα) στην επίδειξη των τεχνικών δυνατοτήτων του Τζαβάρα στο ομότιτλο instrumental track (στο κλίμα των μελωδικών metal συνθέσεων του μεγάλου Vinnie Moore με πολύ ταιριαστό keyboard θέμα στο intro και το outro), αυτό που έλαβα από το “Steroidizzy” ήταν ένα πολύ οικείο άκουσμα, γλυκύτατο και καλοπαιγμένο.
Πέρα από το τεχνικό επίπεδο του EP, το ύψος του οποίου εμπλουτίζουν με τη συνεισφορά τους οι κ.κ. Κώστας Βρετός (Jaded Star, Wardrum / solo στο “Dawn Of My Night”) , George Marios (Kody / solo στο “Inner Fire”) και Γιάννης Καραδήμος (solo στο “Fly Way”), το EP κυμαίνεται σε πάρα πολύ καλά επίπεδα, χωρίς εμφανείς αδυναμίες και αποτελεί ένα πρώτης τάξεως ξεκίνημα για τον Αντώνη Τζαβάρα. Αξίζει τις αυτιές του.
Από εμένα, χίλια μπράβο σε όλους για το αποτέλεσμα (και μερικά φιλάκια στον πωπό του υιού σου Οδυσσέα, που στο μέλλον μάλλον θα είναι αρκούντως υπερήφανος για τον daddy του).
693 
