Τους Therapy? είτε τους αγαπάς και τους ακολουθείς ακόμη, είτε έχεις μείνει στην προ-00s εποχή, αναπολώντας τους δίσκους που έβγαζαν τότε.
Το σχήμα βέβαια ουδέποτε σταμάτησε να κυκλοφορεί album, με τα περισσότερα από αυτά να είναι πολύ καλά, αλλά κακά τα ψέματα, η εμπορική υπόσταση του σχήματος δεν είναι ίδια με αυτή του παρελθόντος.
Το προ τριετίας “A Brief Crack of Light” δυσαρέστησε κόσμο και κοσμάκη, μιας και η εμμονή της μπάντας για πειραματισμό και η συνεχής απομάκρυνση από τις πιο ear-friendly φόρμες, έπιασε κορυφή, κάτι που έφερε με τη σειρά του ανάμεικτα συναισθήματα.
Στο “Disquiet” αποκαθιστάται εν μέρει η τάξη, τουλάχιστον ηχητικά, δίχως βέβαια να έχουμε να κάνουμε με κάποιο δυναμικό comeback, οπότε οι αναπολούντες των “Troublegum” και “Infernal Love” ας απομακρυνθούν, μιας και το νέο πόνημα των Therapy? πλησιάζει σε φιλοσοφία περισσότερο το “Suicide Pact- You First”.
Ο δίσκος λοιπόν ξεκινάει δυναμικά με το single “Still Hurts”, ένα κομμάτι που θα μπορούσε να είναι (ή έστω θα ήθελε να είναι) ξαδερφάκι του “Knives”, ενώ συνεχίζει με το πολύ όμορφο “Tides”. Εξίσου καλό και το “Good News Is No News”, με το “Disquiet” να πραγματοποιεί μια καθόλα τίμια εκκίνηση στα πρώτα τρία τραγούδια.
Για πολλοστή φορά βέβαια ενίσταμαι με την επιτηδευμένα στείρα παραγωγή, η οποία δε βοηθάει κάποιες συνθέσεις, αλλά οκ, αυτό είναι επιλογή της μπάντας, καλώς ή κακώς.
Συνέχεια με το “Fall Behind”, με τον υποψιασμένο fan να διακρίνει αναφορές στην “One Cure Fits All” εποχή. Ενδιαφέρον το “Idiot Cousin”, κάπως καλύτερο το “Helpless Still Lost”, απλά οκ το “Insecurity”. Ο δίσκος κάνει μια μικρή κοιλιά γενικά. Το “Vulgar Display of Power” αποτελεί τη θετική αναφορά στο πιο πρόσφατο μουσικό παρελθόν της μπάντας, επαναφέροντας ποιοτικά την τάξη. “Words Fail Me” αμέσως μετά και αυτό που γίνεται ξανά σαφές είναι η στροφή της μπάντας στον ήχο που έχτισε την περίοδο ‘92- ’95, βγάζοντας προς το έξω περισσότερο θυμό και πικρία, παρά πειραματισμό.
Το μεγάλο μείον (και) σε αυτή τη δουλειά τους είναι η έλλειψη της σπιρτάδας στις συνθέσεις, παρουσιάζοντας ένα group εν μέρει κουρασμένο, γεγονός λογικό, μιας και φτάνουν τα 25 χρόνια καριέρας.
Λίγο πριν το τέλος έχουμε το speedaάτο “Torment Sorrow Misery Strife”, το οποίο μαζί με τα αρχικά κομμάτια, συγκαταλέγεται στις πολύ καλές στιγμές του album. Ο δίσκος κλείνει με το εφτάλεπτο “Deathstimate”, με το στίχο “the road ahead looks shorter than the one behind, either way I’m no closer to wisdom” να κρύβει μεγάλες πικρόχολες αλήθειες.
Το “Disquiet” δεν αποτελεί comeback, ούτε θα επαναφέρει τους Therapy? εμπορικά. Ουσιαστικά παντρεύει το παρόν τους με το παρελθόν τους, αλλά με λιγοστές αξιώσεις, μιας και παρότι έχουμε να κάνουμε με μια καθόλα τίμια δουλειά, η κούραση είναι εμφανής. Τουλάχιστον υπάρχει θέληση και φαίνεται. Σίγουρα θα ευχαριστήσει εν μέρει μεγάλη μερίδα οπαδών και θα αποτελέσει μια ακόμη ευκαιρία για περιοδεία. Άλλωστε πόσες μπάντες του “τότε”, τιμούν ακόμη τα παντελόνια τους;
632 
