Δύο αδέλφια, με έναν πατέρα αλκοολικό, γεμάτο μίσος και μια μάνα ναρκομανή και δέκτη της οργής του πατέρα η οποία βάζει τέλος στη ζωή της κόβωντας τις φλέβες της, τρέχουν να ξεφύγουν μακριά από αυτόν τον σάτυρο και πέφτουν στα χέρια ενός διαμονισμένου από μια μάγισσα και ψυχοπαθή κανίβαλου κλόουν ο οποίος κατακρεουργεί το αγόρι στα πλαίσια μιας σατανιστικής τελετής.
Το κορίτσι σαν σκλάβα πλέον του δολοφόνου, προκειμένου να ξεφύγει και αφού την έχει ταΪσει την καρδιά του αδελφού της, καρφώνει στο λαιμό τον ψυχοπαθή βάζει φωτιά στο σπίτι του και φεύγει μακριά. Και έπειτα ξυπνά μέσα από αυτόν τον φριχτό εφιάλτη, από την γεμάτη αλκοόλ ανάσα του πατέρα της.
Ναι φίλοι μου. Πολύ σωστά μαντέψατε. Όλη αυτή η παράνοια ξετυλίγεται μέσα στο καινούριο αριστούργημα των Ολλανδών symphonic, horror black metallers Carach Angren.
Tέταρτη κατά σειρά κυκλοφορία της μπάντας μέσα σε οχτώ χρόνια με κάθε μια ιστορία τρόμου τους, τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά να είναι καλύτερη από την άλλη. Για ακόμα μια φορά το ορχηστρικό κομμάτι βρίσκεται σε τέλεια ισορροπία με το black metal σκοτάδι (ίσως εδώ βέβαια το πρώτο να υπερτερεί ελάχιστα) ενώ τα παγερά black riff, οι στοιχειωμένες μελωδίες και από τις κιθάρες και από τα σαγηνευτικά πλήκτρα του Ardek, το δαιμονισμένο drumming του Namtar μαζί με την ιστορία που περιέγραψα πιο πάνω δημιουργούν το αποπνικτικό σκοτάδι και την απίστευτη ανατριχίλα που τόσο πολύ γουστάρουμε στην μουσική τους. Δεν υφίσταται βέβαια καλή ιστορία τρόμου χωρίς τον ιδανικό αφηγητή της. Ρόλο που αναλαμβάνει φυσικά ο Seregor με την φοβερή ικανότητα του να προσαρμόζεται σε κάθε χαρακτήρα του παραμυθιού με τα τρομακτικά και ταυτόχρονα πανέμορφα ακραία φωνητικά του, ανεβάζοντας το όλο εγχείρημα δέκα επίπεδα πάνω.
Εννιά φανταστικές συνθέσεις που συντελούν αυτό το concept διαμάντι με τα “There’s No Place Like Home”, “When Crows Tick On Windows”, “Two Flies Flew Into A Black Sugar Cobweb” και “Killed And Served By the Devil” πιθανότατα να ξεχωρίζουν από την πρώτη ακρόαση.
Το “This Is No Fairytale” διατηρεί την μπάντα σε υψηλά επίπεδα ενώ ανοίγει νέους ορίζοντες για την ιδιαίτερη μουσική τους. Δίσκος που με ξανακάνει να απορώ αν μπορούν να δώσουν ακόμα περισσότερα στο μέλλον. Και δεν αμφιβάλλω πως ο πήχης θα ανέβει ακόμα περισσότερο. Κάτι ήξεραν όταν πριν από οχτώ χρόνια φώναζαν “No return from Lammendam”. Άπαξ και μπείς στον κόσμο τους, δεν υπάρχει γυρισμός.
709 
