Ανάδελτα είναι o διανυσματικός διαφορικός τελεστής των μερικών παραγώγων μιας συνάρτησης ως προς τις τρεις διαστάσεις του χώρου. Αυτό στα μαθηματικά.
Αλλά φυσικά για να μη με περάσεις για εντελώς τρελό (πιθανότητα που όσο περνάει ο καιρός, όλο και μειώνεται) και αρχίσεις τα “να τα μααααας, τον έπιασε πάλι, δώστε του κάτι ρε παιδιά, δεν τόνε βλέπετε;”, Αnadelta είναι επίσης το post rock / ambient solo project του Δημήτρη Σφυράκη, ο οποίος δυο χρόνια περίπου μετά το έξοχο “Vita Brevis” (η τέχνη διαρκεί, φίλε), επανέρχεται με ένα ακόμη καθηλωτικό full length, το “Supposing We Haven’t Reached a Dead End”, με την βοήθεια του Αντώνη Χατζημιχάλη των Made By Grey, ο οποίος εκτός από το μπάσο, είναι και υπεύθυνος για την παραγωγή.
Έμεινα εντυπωσιασμένος από το επίπεδο που διαπερνά κάθε στιγμή του album. Συνθετικά, ανήκει στην σφαίρα των πολύ ευφάνταστων δημιουργιών, με διακριτές επιρροές πλήρους αυθεντικής προσωπικότητας. Λεπτεπίλεπτο, φαινομενικά εύθραυστο αλλά με αδυσώπητη μαυρίλα να ελλοχεύει παντού, η μουσική του Σφυράκη είναι γοητευτικότατη, απέχοντας από τον ρομαντισμό των κατακλεμμένων Explosions In The Sky και όλων αυτών των “ήλιων” του κυκλώματος. Εδώ τα πράγματα είναι doom.
Η χαοτική ατμόσφαιρα του, επηρεασμένου από το “Atom Heart Mother” των Pink Floyd, “Oh, The Humanity” και τα αλλεπάλληλα noisy layers του, είναι συγκινητική αλλά μάλλον αποπροσανατολίζει μιας και τα πράγματα αλλάζουν δραστικά στη ροή από το “The Infinite Chaos At The End Of The Tunnel” (που μου θύμισε τους ιάπωνες Mono) και μετά. Έμεινα έκθαμβος με την ευρηματικότητα του “Karma” και τη νοσταλγική, “θαλασσινή” χροιά του (πανέξυπνες οι ενορχηστρώσεις γενικά και καθαρότατος, διαυγής ήχος από τον Χατζημιχάλη), και τον καταπληκτικό επίλογό του, μέσα στον οποίο θεωρώ ότι εμπεριέχεται ό,τι αντιπροσωπεύουν οι Ανάδελτοι φίλοι μας.
Ξεχωρίζουν, η διαστημική Kraftwerkική doomίλα που αποπνέει το “Things Left Unsaid”, παγερό, όμοιας αβέβαιης αίσθησης με του να είσαι έξω από τον Mir και να σου φύγουν τα κλειδιά από τα χέρια και την φοβερά “γήϊνη” αντίθεση στον, εν μέσω βιολιού του Χαράλαμπου Παρίτση, επίλογο του (κύριε Αρχισυντάκτα, παρακαλώ να μείνουν ως έχουν τα διαλυτικά, τα βάζω για να νομίζει η άλλη ότι έχει μυγάκια στην οθόνη, με τσάτισε λέμε η αχάριστη και κάκιωσα, να μάθει!), η αγωνιώδης, κλειστοφοβική αισθητική του “Ruthless Time” με τα ΤV samples να συμπλέκουν άριστα με ίσως την πιο ηχηρή drumming στιγμή του album, μια εγκεφαλική μίξη Portishead με heavy doom κιθαριστικά riffs, και το απόμακρο, επιλογικό “Somniloquy” που κυριαρχείται από την γαμάτη μπασογραμμή και τα φουτουριστικά synths.
Θεωρώ το “Supposing We Haven’t Reached a Dead End“, ένα εξαιρετικό δείγμα κινηματογραφικής ambient μουσικής, με έναν οξύμωρα πλουραλιστικό μινιμαλισμό, οικεία πειραματικό, κρατά δέσμια την προσοχή κατά την διάρκεια της ακρόασης χωρίς να “χαθείς” πουθενά στη ροή του, άψογο ηχητικά και επαγγελματικότατο, από την πρώτη νότα μέχρι την μαύρη καρδιά του handmade artwork του Θάνου Τσιούση (που την ξέρεις εσύ την πρώην μου;).
Και το μεγάλο highlight είναι ότι αυτό το δισκάκι “ποιεί ήθος”, κάτι από μόνο του επαναστατικό, μέσα στην αποτύπωση αυτής της , εν μέσω άλεκτης ποίησης, παρακμής. Γιατί αυτό αποτυπώνει. Μια παρακμή που το πεδίο ορισμού της είσαι εσύ. Κι εγώ. Την ένοιωθες από πάντα, έτσι δεν είναι; Κι εγώ. Πεθάναμε μερικές φορές στο μεταξύ, αλλά οκ, συμβαίνουν κι αυτά μέσα στη ζωή…
747 
