Αν και δεν είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός της σύγχρονης death metal σκηνής, πέραν ορισμένων εξαιρέσεων, οι The Monolith Deathcult με εξέπληξαν ευχάριστα, κυρίως γιατί αρνούνται να ακολουθήσουν τις 2 σχολές που μεσουρανούν πλέον στο είδος, την “κοίτα πόσο γρήγορα, brutal και τεχνικά παίζω” (μπλιαχ) και την “είμαι kvlt, old school και παίζω για το Σατανά” (εντάξει, αυτή την συμπαθώ περισσότερο αλλά είναι θέμα χρόνου να γίνει κουραστική και κλισέ).
Οι εν λόγω Ολλανδοί αν και ξεκίνησαν πιο συμβατικά, πλέον παίζουν μπάλα σε άλλα γήπεδα, και έχουν φροντίσει να εμπλουτίσουν τον ήχο τους με μπόλικα στοιχεία industrial, συμφωνικά πλήκτρα, ανατολίτικες μελωδίες κλπ, χωρίς όμως να εγκαταλείψουν το σκληρό νεκρομέταλλο που παραμένει και ο βασικός κορμός του ήχου τους. Το αποτέλεσμα είναι το EP σε σημεία να μοιάζει περισσότερο σε μπάντες όπως οι Akercocke, Behemoth, Nile, μέχρι και κάποια σημεία στα πλήκτρα που φέρνουν σε πρώιμους Arcturus (μόνο τα πλήκτρα βέβαια, από πίσω εξακολουθεί να γίνεται ο κακός χαμός).
Αν πρέπει για λόγους απλοποίησης να φέρουμε μία μόνο μπάντα σαν παράδειγμα για να γίνει πιο κατανοητός ο ήχος του “Bloodcvlts”, αυτοί είναι οι αμφιλεγόμενοι The Project Hate MCMXCIX, ίσως το πιο συγγενικό σε ήχο συγκρότημα με τους The Monolith Deathcult, με τους τελευταίους να είναι όμως αισθητά πιο σκληροί. Ίσως κάποιους να τους ξενίσει η φάση, εγώ πάντως την προτιμώ από μία ακόμα στείρα επανάληψη του “blast,δίκαση, beatdown, ζόμπι και αλυσοπρίονα”. Μόνη παραφωνία στο σύνολο τα τελευταία 2 tracks που δεν κολλάνε καθόλου με το υπόλοιπο EP (ένα χορευτικό EBM κομματάκι και κάτι σε τελετουργική folk) αλλά στην τελική απλά τα αγνοούμε, το υπόλοιπό έχει αρκετή διάρκεια από μόνο του και στην τελική τα προτιμώ από live και ανούσιες demo εκτελέσεις που βάζουνε για bonus άλλες μπάντες.
Εν κατακλείδι, δεν ξέρω προσωπικά αν θα το αγόραζα, αλλά οι οπαδοί του ιδιώματος που δεν φοβούνται τις αποκλίσεις από τα κλισέ οφείλουν τουλάχιστόν να του ρίξουν μια αυτιά, σίγουρα κάποιοι θα φύγουν ικανοποιημένοι.
657 
