Το να λατρεύεις τους Agalloch και τους Draconian βέβαια, δεν είναι και το πιο πρωτότυπο πράγμα στον κόσμο, πολλοί το παθαίνουν ανάμεσα σ’ αυτούς κι ο ταλαίπωρος γράφων, γνωστός για τα φιλάνθρωπα αισθήματα τους προς την περιβάλλουσα ανθρωπότητα και τις κατά καιρούς προσπάθειες του να ελκύσει κανέναν κομήτη και να σβήσουν όλα μεμιάς.
Και όπως γνωρίζουμε όλοι, όταν λατρεύεις κάτι, θέλεις και να το σχηματοποιήσεις σε μια δική σου εκδοχή, στοιχείο που κατά την άποψη του προλαλημένου ταλαίπωρου που ανέφερα ισοδυναμεί με το 90% των αιτιών που υπάρχει ακμαιότατο και συνεχίζει να επιβιώνει το metal, σε όλες τις εκφράσεις του, από τις πιο λευκές έως τις πιο pitch black του.
Αυτή η πενταμελής μπάντα (να προσθέσω και το -ρα, από τώρα) από τη Γερμανία παρουσιάζει ένα πανέμορφο doom ντεμπούτο, με την σκιώδη μπίχλα του post black metal και τη λύσσα που επισύρει. Αντλώντας τα καλύτερα στοιχεία από τους προαναφερθέντες ήρωες του σύγχρονου black metal, οι Infesting Swarm ξεδιπλώνουν τις λυρικότατες συνθέσεις με πρωτοφανή εμπειρία για τα δεδομένα του είδους, ακούγονται τελείως άνετοι στα όσα επιχειρούν και δείχνουν με την πρώτη τους δουλειά ότι τους αξίζει να συγκαταλέγονται στην αφρόκρεμα της συνομοταξίας τους.
Εξαιρετική κιθαριστική δουλειά στα άλλοτε σιδηροδρομικά και άλλοτε doomy riff, highlight η απόδοση του drummer ο οποίος παίζει πληθωρικά, γεμίζοντας τον ήχο και όχι απλά κοπανώντας αλόγιστα τις μεμβράνες, γαμάτα, απολύτως μέσα στο κλίμα post black growling φωνητικά και το αποτέλεσμα είναι ένα σύνολο από τραγούδια με ουσία και δύναμη, όλα αυτοτελή μικρά έργα κάτω από το κυρίαρχο στοιχείο του “Desolation Road”, την απόλυτη μαυρίλα.
Τα “Ending”, “Abandoned Life”, “Year of No Light” (να υποθέσω και επιρροή από τους ομώνυμους post saltarizers, πολύ δηλητηριώδης εδώ), “Horizon Of Fire” και κάθε υπόλοιπο δευτερόλεπτο που οικοδομεί αυτό το αριστούργημα, θα σου διαμελίσουν την ψυχή, είναι πραγματικά απαγορευτικό για ακρόαση όταν πονάς εσωτερικά (θα μου πεις, και πότε να το ακούσω, σε κανένα γάμο; Δίκιο έχεις, απλά σε προειδοποιώ), είναι απαράμιλλα γοητευτικό, όσο και τερατώδες. Τίποτα λιγότερο από ένα ακόμη καρφί. Ένα μικρό Τσερνομπίλ στον καθαρό, πραγματικό “κόσμο” σου. Μόνο πόνος ρε κουφάλες!
697 
