Post rock. Για τον γράφοντα, ένα καταπληκτικό μουσικό σύμπαν, άγνωστο μέχρι λίγο καιρό, μέχρι που ένας μεσοκοινωνικός (άτσα λεξιπλασία!) φίλος, ένα βράδυ, με εισήγαγε σ’ αυτό. Θυμάμαι ακόμη εκείνο το πρωτόγνωρο ηδονικό συναίσθημα, εν είδει επιφοίτησης, όταν άκουσα το “Tracy” των Mogwai (άλλη σπουδαία μπάντα του εν λόγω ύφους) και ανακάλυψα ότι υπάρχει ένα είδος μουσικής που δεν είχα καν ιδέα ότι ζει παράλληλά μου.
Μου άρεσε η φάση, την έψαξα και ανακάλυψα ένα πλήθος πολύ αξιόλογων συγκροτημάτων, με δουλειές υψηλής ποιότητας και αισθητικής. Φυσικά, όπως συμβαίνει σε κάθε καλλιτεχνικό ρεύμα, το post rock έχει κι αυτό τις σταθερές του, τους προπάτορές του, τα “αστέρια” του, την “ουρά” του, την prog πτυχή του, όπως και την mainstream “elite” του.
Τους Αυστραλούς Sleepmakeswaves, προπάτορες, δεν τους λες. Αστέρια τους λες. Ανετότατα. Από το “In Today Already Walks Tomorrow” EP τους ακόμη και φυσικά με το σπουδαίο “…And so We Destroyed Everything” του 2011, έστρεψαν την προσοχή πάνω τους, απέκτησαν έναν σταθερό πυρήνα φίλων, περιόδευσαν με σεβαστά ονόματα του χώρου και δικαίως θεωρούνται από τις κορυφαίες μουσικές μονάδες παραγωγής ατμοσφαιρικής μουσικής.
Με το “Love of Cartography”, οι Sleepmakeswaves δεν επιχειρούν κάτι νεωτεριστικό. Ούτε αποφεύγουν να ξαναβαδίσουν στο μονοπάτι των Mogwai και Explosions In The Sky (ίσως η σπουδαιότερη μπάντα του σιναφιού, επιδραστικότατη και το “Traced In Constellations” είναι ολοφάνερη tribute αναφορά) και Sigur Ros . Είναι ένα πολύ λογικό βήμα εξέλιξης, καθ’ όλα συμβατή με την εν γένει συνθετική θεώρησή τους, αν και υπάρχουν πιο έντονες οι τάσεις προς βαρύτερες απόπειρες, επηρεασμένες από τους Russian Circles ή ακόμη και τους post metallers Rosetta, με τις κιθάρες να παραμορφώνουν σε αρκετά σημεία, πριν να γαληνεύσουν στην καθαρότητά τους (αναμενόμενα φοβερός ο ήχος και πετυχημένοι οι όποιοι electro πειραματισμοί μέσα στο album).
Aισθητικά, η μουσική των Sleepmakeswaves μεταβάλλεται ανάμεσα στην μελαγχολία και την αισιοδοξία με χαρακτηριστική ευελιξία. Υπάρχουν μακρόσυρτες χαλαρωτικές, Pink Floydικές στιγμές (“A Little Spark”), ξαφνικές καταιγίδες (“The Stars Are Stigmata”) αλλά υπάρχουν και πιθανές τροχιακές καταστάσεις σ’ αυτό το album όπως αυτά που συμβαίνουν στο opening track “Perfect Detonator” που είναι ικανές να σε κάνουν να σκύψεις το κεφάλι και να αρχίσεις να κλαίς ήσυχα κι απελπισμένα, θυμίζοντας σου με μελωδίες όλους τους πόνους που ένιωσες από τότε που κατάλαβες ποιές είναι οι εσωτερικές σου χορδές και τι αυτό που τις σκοτώνει.
Εν κατακλείδι, άλλο ένα αξιοπρεπέστατο album από ένα από τα πιο ταλαντούχα σχήματα του post rock πλανήτη. Δεν τίθεται κάποιο ζήτημα να αποδείξουν κάτι, το “Love of Cartography” είναι μια άρτια κυκλοφορία πνευματώδους μουσικής, έντονα ποιητικής παρά την απουσία στίχων. Κάτι που αντισταθμίζεται από την έντονη παρουσία εικόνων. Νομίζω το “κρίσιμο μέγεθος” της μετά-rock Τέχνης. Τι λες κι εσύ φίλε Beren; Άλλωστε εσύ φταις για όλα.
568 
