Μα που πηγαίνω πάλι γαμώ τον μπελά μου το κομάντο. Και που είναι η φωτογράφος; Ποια είναι; Η Χριστίνα;;; Πωωωωωωω…!!! Α δε θα έρθει, οκ, τότε θα τραβήξω εγώ με το δάχτυλο.
Μισή ώρα μετά τις εννέα είμαι μέσα στο χώρο του λιλιπούτειου, για τα συναυλιακά δεδομένα, Death Disco και πιάνω ένα σκαμπό σα σωστό παππουδάκι. Ο κόσμος είναι ελάχιστος και ανάμικτος.
Περί τις δέκα ανεβαίνει στη σκηνή το κουαρτέτο των Hearth, που μετά εκπλήξεως διαπιστώνω ότι αποτελείται από μέλη των Βrotherhood of Sleep, κατά το ήμισυ, και από τους ιδιοκτήτες της Catch the Soap. Ο ήχος του γκρουπ είναι βασανιστικά αργός, μπασάτος και αμβλύς, με εξαίρεση τη φωνή του τραγουδιστή και μπασίστα , Σεραφείμ που είναι οξεία στα στάνταρ της μαυρίλας που συνοδεύει. Για μισή ώρα περίπου το κουαρτέτο παρουσιάζει στο κοινό τις ατμοσφαιρικές και πνιγμένες στην παραμόρφωση συνθέσεις του. Οι Hearth είναι καλοί φίλοι του ελεγχόμενου χάους, καθώς οι δύο κιθαρίστες του γκρουπ έχουν καλή σχέση με τα πεταλάκια τους. Η drummer του γκρουπ (ναι ρε κουφάλες είναι η μέρα της γυναίκας) κρατάει σταθερά το αργόσυρτο τέμπο, που φέρνει κατά νου τον πένθιμο ρυθμό τύμπανων γαλέρας. Αν σας αρέσει κάτι σε My Dying Bride ή πρώιμους Anathema είστε εκεί.
Ακολουθεί το τρίο (μπελκάντο) των Thole που παίζει εξίσου αργά και απύθμενα με τους προηγηθέντες με διαφορά το γεγονός ότι μάλλον η προσέγγιση τους τείνει περισσότερο στο metal και λιγότερο στο doom στοιχείο τους, αφού σας αρέσει να έχουν όλα μια ταμπέλα. Η τσιριχτή φωνή του κιθαρίστα/ frontman τους σκίζει τον όγκο που δημιουργεί το τείχος από κιθάρες, οι οποίες, γενικά, παίζουν σε χαμηλές συχνότητες και ολόκληρα μέτρα τραβηγμένα από τα αυτιά. Το γκρουπ δείχνει άνετο με τον εκτεταμένο θλιμμένο βόρβορο που παράγει. Οι συνθέσεις, προφανώς, είναι μεγάλες σε διάρκεια, για να μπορούν να καλύπτουν το εύρος των ιδεών του γκρουπ, αν και κάποιες φορές με κουράσανε. Είναι άξιο θαυμασμού εντούτοις ότι τρία μόνο άτομα παράγουν τόσο θόρυβο.
Στις 11 και κάτι ανεβαίνουν οι headliners, Spacement, στους οποίους είχα εναποθέσει κάποιες ελπίδες λόγω του επικαλούμενου ψυχεδελικού στοιχειού τους. Ομολογουμένως, φαίνονται πιο δουλεμένοι τουλάχιστον στον τομέα των φωνητικών και ως προς τον drummer τους, που θα μπορούσε , ενδεχομένως, να παίζει και άλλα πράγματα. Ο κάπως πειραγμένος frontman του γκρουπ εναλλάσσει black metal γρυλίσματα με τους πένθιμους λαρυγγισμούς τύπου Messiah Marcolin και ενίοτε πειράζει τις παραμορφώσεις στη φωνή του όπως οι άλλοι. Μπορώ, μάλιστα, να πω ότι η παρουσία του επί σκηνής έχει κάποια ένταση και θεατρικότητα, με όλες αυτές τις ψιλοπαρανοϊκές κινήσεις. Η μουσική , στο σύνολο της, περνάει αντίστοιχα από διάφορα στάδια, γιατί άλλοτε μέσα σε όλη αυτήν την παραμόρφωση πιάνω κάτι σε μελωδία και άλλοτε τα πάντα είναι τόσο παραμορφωμένα, που νιώθω ότι έχω γεράσει αρκετά για να ακούω κάτι τόσο ακραίο. Έχουν αρκετά κοινά σημεία με τους προηγηθέντες, αλλά παλεύουν λίγο παραπάνω να ρίξουν και κάποια άλλα στοιχεία στον τέντζερη, πέραν του ακραίου μεταλλικού.
Το θλιβερό είναι ότι την ώρα εκείνη οι όποιοι κάφροι ήρθαν για να παρακολουθήσουν τους υπόλοιπους δύο του σετ την έκαναν με ελαφρά αφήνοντας ελάχιστο κόσμο στο μικροσκοπικό Death Disco. Μετά από κάποιο encore οι Spacement αποχωρούν και η βραδιά λήγει. Μουσική για λίγους μάλλον…
487 
