Έχουν συμπληρωθεί πλέον 10 χρόνια, από την μέρα που τα αδέρφια Ian και Dave Stewart αποφάσισαν να βάλουν στον πάγο το σημαντικότερο Melodic Rock συγκρότημα που ανέδειξε ποτέ η Σκωτία, τους Strangeways.
Είχε προηγηθεί το “Gravitational Pull” ένα ακόμη “περίεργο” άλμπουμ, όπως συνήθιζαν να χαρακτηρίζουν οι fans των Strangeways, τα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι Strangeways την δεκαετία του ’90 και δεν είχαν καμία σχέση όσον αφορά τον ήχο και τη μουσική κατεύθυνση με τα 3 πρώτα άλμπουμ που είχαν αναγάγει τους Strangeways ως μια από τις πιο εμβληματικές μπάντες στο χώρο του AOR. Η απρόσμενη φυγή το 1990, του χαρισματικού Frontman της μπάντας, Terry Brock για τις ΗΠΑ προκειμένου να λάβει μέρος στις auditions που έκαναν τότε οι Deep Purple για να βρουν τον αντικαταστάτη του Ian Gillan, δίχως να ενημερώσει κανέναν από τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, προξένησε βαθύτατες πληγές στις σχέσεις των 2 πλευρών σε μια στιγμή μάλιστα που φαινόταν πως η μπάντα κέρδιζε και το εμπορικό στοίχημα πέρα από το καλλιτεχνικό. Για την ιστορία, η θέση του τραγουδιστή των Deep Purple κατέληξε τελικά στον μεγάλο Joe Lynn Turner, ενώ ο Terry Brock κι οι Strangeways ακολούθησαν χωριστούς δρόμους, με τον πρώτο να κυκλοφορεί 2 εξαιρετικά solo άλμπουμ τα “Back To Eden” και το πρόσφατο “Diamond Blue”, ενώ οι Strangeways ακολούθησαν μια τελείως διαφορετικό πορεία, εξερευνώντας διαφορετικά μουσικά μονοπάτια, πιο ατμοσφαιρικά αλλά ταυτόχρονα και πιο κοντά στο παραδοσιακό Rock, τα “weird” άλμπουμ που λέγαμε παραπάνω. Πριν από όλο αυτό το δράμα όμως, είχε προηγηθεί ένα μουσικό παραμύθι που ξεκίνησε το 1986 με την κυκλοφορία του πολύ καλού ντεμπούτου τους, “Strangeways”, με τον Tony Liddell (Tygers of Pan Tang) στα φωνητικά, και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές, ειδικά από τον βρετανικό τύπο, που θεωρούσε πως η μπάντα μπορούσε να πετύχει ακόμη και στην δύσκολη για τους Βρετανούς αγορά των ΗΠΑ. Ο Liddell όμως αποχώρησε πριν καν ο δίσκος βρει τη θέση του στις προθήκες των δισκοπωλείων, τη λύση στο αδιέξοδο που πήγε να δημιουργηθεί προς στιγμήν έδωσε άμεσα ο παραγωγός της μπάντας Kevin Elson (Journey/Europe) που πρότεινε για τη θέση του τραγουδιστή τον νεαρό αμερικανό Terry Brock, ο οποίος προσελήφθη με συνοπτικές διαδικασίες, και οι Strangeways άρχισαν να γίνονται γνωστοί στο ευρύ κοινό ανοίγοντας τις συναυλίες για μπάντες όπως οι Europe, o Bryan Adams και o Meat Loaf. Για να φτάσουμε τελικά στο 1987 και στην κυκλοφορία του “Native Sons”, ένα AOR κομψοτέχνημα, που έμελλε να χαράξει με χρυσά γράμματα το όνομα του γκρουπ στην ιστορία του Melodic Rock, χαρακτηριστικά να αναφέρουμε πως το Kerrang είχε χαρακτηρίσει το άλμπουμ ως το “Κορυφαίο AOR άλμπουμ όλων εποχών”. Παρά την καθολική αναγνώριση, και τις διθυραμβικές κριτικές όμως η εμπορική επιτυχία εξακολουθούσε να τους αγνοεί. Δύο χρόνια αργότερα ακολούθησε το “Walk In The Fire”, ότι και να πω είναι λίγο για να περιγράψω αυτό το άλμπουμ, θα αρκεστώ να γράψω πως ξεπέρασαν κατά πολύ το “Native Sons”, κι επιτέλους για πρώτη φορά η εμπορική επιτυχία άρχισε να τους χτυπά την πόρτα. Δυστυχώς, ακολούθησαν όσα προαναφέραμε, με τις 2 πλευρές να μην έχουν καμιά επικοινωνία και καμιά διάθεση να τα ξαναβρούν, και κάπου εδώ μπαίνουν στην ιστορία οι κύριοι Kieran Dargan και Bruce Mee, οι διοργανωτές δηλαδή του Firefest, οι οποίοι κατάφεραν να φέρουν σε επαφή τις 2 πλευρές προκειμένου να ξεπεραστούν οι διαφορές και να εμφανιστούν στο Firefest 2010, κάτι που επετεύχθη και η μπάντα θα εμφανιστεί εκεί με τη σύνθεση που είχε στο “Walk In The Fire”, δηλαδή τους, Terry Brock (φωνητικά), Ian J. Stewart (κιθάρες), Jim Drummond (ντραμς) David “Munch” Moore (πλήκτρα), εξαίρεση αποτελεί ο Dave Stewart τη θέση του οποίου στο μπάσο ανέλαβε ο Warren Jolly. Με την ανακοίνωση της επανένωσης των Strangeways στα πλαίσια του Firefest, η Frontiers άδραξε άμεσα την ευκαιρία και τους πρότεινε δισκογραφικό συμβόλαιο, κάτι που αποδέχτηκαν, και πλέον έχουμε στα χέρια μας της νέα τους δουλειά με τίτλο “Perfect World”. Ακούγοντας το “Perfect World”, δεν μπορούσα να μην χαμογελάσω σκεφτόμενος πως κάποιος κύριος Hugo Valenti, θα έδινε τα πάντα προκειμένου να είναι αυτός που θα είχε γράψει κάποια από τα τραγούδια που βρίσκονται στο “Perfect World”. Το “Perfect World” πραγματικά είναι ένα άλμπουμ που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η φυσική συνέχεια των “Native Sons” και “Walk In The Fire”, στο γνώριμο κι αγαπημένο μειλίχιο ύφος των Strangeways, με τις μπαλάντες και τις low tempo συνθέσεις να κυριαρχούν, χωρίς να λείπουν και τα έντονα ξεσπάσματα ιδιαίτερα σε κομμάτια όπως τα “Perfect World” “Movin’ On” και “Bushfire”. Το “Perfect World” είναι ένα άλμπουμ το οποίο πραγματικά “στοιχειώνει” την καρδιά και το μυαλό του ακροατή με τις εκπληκτικές μελωδίες του που ενισχύονται ακόμα περισσότερο από την συγκλονιστική ερμηνεία του Terry Brock, που για μια ακόμη φορά αποδεικνύει πόσο σπουδαίος ερμηνευτής είναι. Ακούστε τα “Borderlines”, “Time” “Crackin’ Up Baby” “Liberty” “Can’t Let You Go” “Say What You Want” και θα καταλάβετε περί τίνος πρόκειται. Δεν μπορώ παρά να μελαγχολήσω σκεφτόμενος το τι θα μπορούσαν να είχαν πετύχει αν είχαν μείνει μαζί όλα αυτά τα χρόνια. Ποτέ δεν είναι αργά όμως και το “Perfect World” το αποδεικνύει περίτρανα!
Τάσος Κορομπίλιας
617 
