Γράφαμε σε πρόσφατη κριτική (Stan Meissner’s reissues) για τις εταιρίες που ειδικεύονται σε επανακυκλοφορίες… στην κατη- γορία ‘’διαμάντια του παρελθό- ντος’’, ανήκει και το υπό ανασκόπηση cd, Le Mans – Le Mans.
Συγκρότημα με αμερικάνικη προέλευση που θα θυμίσει στοιχεία από Dokken, Keel, Heavens Edge και βέβαια τους Enuff Z’Nuff των οποίων αποτελεί κατά κάποιον τρόπο την προϊστορία ,καθώς ο ιδρυτικός κιθαρίστας Derek Frigo έπαιξε σε όλα τα άλμπουμ της συγκεκριμένης μπάντας και ο οποίος μας ‘’άφησε καιρούς’’ το 2004 σε ηλικία 44 ετών .Επίσης, γνωστός και μη εξαιρετέος στο μελωδικό χώρο ο κιθαρίστας Josh Ramos υπήρξε συνιδρυτής και έπαιξε στην πρώτη κυκλοφορία της μπάντας το 1983 για να αντικατασταθεί στη δεύτερη –ομότιτλη κυκλοφορία- από τον Johnny Johnson. Οι υπόλοιποι μουσικοί της κυκλοφορίας αυτής είναι αρκετά γνωστοί στο μουσικό στερέωμα : ο έλληνας τρίτης γενιάς Kenny Stavropoulos (Cacophony, Big Bad Wolf) στα τύμπανα , ο Brett Bloomfield (Big Bad Wolf , Rex Smith , Starship ) στο μπάσο ενώ στα φωνητικά δεσπόζει η φωνάρα Peter Marrino (9.0 , Cacophony ) δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας σε μελωδικό,hard n heavy και sleaze ύφος. Οι συνθέσεις; Μία και μία δίχως ούτε ένα κομμάτι ‘’συμπλήρωμα’’…το “Love Lies“,ένα πραγματικό highlight για ξεκίνημα… Mid-tempo συνθέσεις με ένα ιδιαίτερο feeling, ‘’χορωδιακά’’ φωνητικά,πλήκτρα σε σωστή δοσολογία και εξαιρετικής μελωδίας και σύνθεσεις κιθαριστικές με έμπνευση, με την ένταση να ανεβαίνει χωρίς να κουράζει στα Love Is a Waste of Time , Addicted , Sex-Guitars-Rock N’ Roll (στις ζωντανές εμφανίσεις ήταν το απόλυτο arena-rock κομμάτι με το τον Marrino να τραγουδά Sex-Guitars και το κοινό να ουρλιάζει εκστατικό ‘’and Rock N’ Roll’’-υπάρχει και σχετικό δυσεύρετο και πανσαπάνιο βίντεο –ντοκουμέντο) …το Don’t Wanna Work ξεχωρίζει , διότι ‘’δένει’’ απίστευτα αρμονικά το σαξόφωνο (ναι-ναι , εκπληκτικό ‘’πάντρεμα’’) και δύο εκπληκτικής συναισθηματικής έντασης μπάλαντες : Never Wanna See You Cry και Misunderstanding (είπαμε ότι η ‘’καψούρα’’ του μεταλλά-χαρντροκά ‘’γεννάει’’ τα καλύτερα ) που όμοιες τους μετριούνται στα δάκτυλα….δίνει ‘’ρέστα’’ βέβαια ο Peter Marrino, που αυτό το άλμπουμ ήταν το τελευταίο που τραγούδησε, καθώς στους Cacophony άρχισε να ουρλιάζει, δυστυχώς…το “Chain Around Your Heart” μία σύνθεση από τις αγαπημένες μου ,καθώς aor-ίζει αρκετά… Το “Bad Reputation” ροκάρει αλλά το “Life Of Rock’n’Roll” ροκάρει ακόμη περισσότερο και τα δύο είναι συνθέσεις για να ξεσηκώσουν το κοινό ενός μεγάλου rock club στο ‘’πόδι’’ με τις μοναδικής μουσικής πανδαισίας αρμονίες τους.Είναι ένα γνήσιο μελωδικό hard rock άλμπουμ με μερικές πινελιές από AOR…Νιώθω, ότι τα λόγια είναι λίγα για να να καταδείξουν το μεγαλείο της συγκεκριμένης επανακυκλοφορίας ,γιαυτό …..δεν περιγράφω άλλο…..
Nότης Γκιλλανίδης
569 
