Αυτό είναι το νέο EP ή διπλό επτάιντσο των τεσσάρων Αυστραλών από το μακρινό Σύδνεϋ, που έχουν στο δυναμικό τους άλλα δύο LP.
Η παρούσα κυκλοφορία, υποθετικά, λειτουργεί ως διαφήμιση για τον νέο τραγουδιστή του γκρουπ, Sam Dillon, ο οποίος αντικατέστησε τον απερχόμενο Jamie-Leigh Smith.
Ο Dillon ισχυρίζεται στο συνοδευτικό κείμενο ότι με την ερμηνεία του στόχευε στην πιο βαριά και βιτριολική μουσική πλευρά της μπάντας. Επέλεξε, μάλιστα, και ως θεματολογία του παρόντος EP την εξαφάνιση ειδών από τον πλανήτη και τη γενικότερη αμέλεια του ανθρώπου προς τα υπόλοιπα είδη, δραττόμενος της ευκαιρίας από ντοκουμέντα όπως το “Blackfish”, από το οποίο άντλησε και το θέμα για το τραγούδι “Orca”, αλλά και τίτλοι όπως το “Megafauna” και “Litmus Beings” καταδεικνύουν αυτήν την κατεύθυνση.
Το ερώτημα είναι τι μουσική κατεύθυνση έχουν οι Lo!; Με όλα αυτά θα σας έχουν έρθει στο μυαλό οι Gojira, με τις οικολογικές και υπαρξιακές τους αναζητήσεις και τις συνεργασίες τους με Ταλιμπάν, οικο-τρομοκράτες όπως οι Sea Shepherds. Θα έχετε πέσει λίγο παραέξω, καθώς το μεταμοντέρνο metal της μπάντας φέρνει περισσότερο σε μπάντες όπως οι Neurosis, οι Old Man Man Gloom και οι πρώιμοι Mastodon (χωρίς τους τεχνικούς παπάδες), με έμφαση κυρίως στους δεύτερους.
Τα τέσσερα κομμάτια του EP είναι βαριά και ασήκωτα και αργόσυρτα κατά κύριο λόγο, οι φωνές σκισμένες και απελπισμένες και το ευρύτερο ηχητικό τοπίο βαλτώδες και δυσοίωνο. Δεν ξέρω γιατί το Rolling Stone ξετρελάθηκε με τις προηγούμενες παραγωγές τους, αλλά αυτή είναι μια μέση παραγωγή για τον ήχο αυτό και ίσως και λίγο πιο φτηνή. Κατά τα άλλα είναι, μάλλον, μία καλή εισαγωγή στον ήχο των Lo!, αν και όχι η πιο αντιπροσωπευτική. Ίσως να λειτουργεί και ως ορεκτικό για μία μελλοντική, ολοκληρωμένη κυκλοφορία. Ο χρόνος μόνο θα δείξει.
662 
