Κυριακή των αποκριών και, όπως αντιλαμβάνεσθε, το εν λόγω live ήταν βούτυρο στο ψωμί πολλών party animals, που μαρσάρανε για να βάλουν φωτιά σε μία κατά τα άλλα μίζερη βροχερή νύχτα…
Εκτός βέβαια από τον αγαπητό φίλο, Θανούλη, ο οποίος με συνόδευσε, προς τέρψιν μου, (σε αντίθεση με κάτι μαχίμια φωτορεπόρτερ που γνωρίζω, γκουχ,γκουχ) και ο οποίος μου είπε επί λέξει μετά το πέρας: “μαλάκα, εγώ δεν την παλεύω, πάω σπίτι” καθ’ ότι οι προηγούμενες μέρες κραιπάλης βάραιναν την πλάτη του. Τόσο party animals είμεθα, κυρίες και κύριοι.
Αλλά πέραν τις κοπώσεως του αγαπητού φίλου, τα πάντα κύλησαν ρολόι τη νύχτα τούτη. Περί τις δέκα παρά ανέβηκαν στη σκηνή η μουσική κολεκτίβα Ρόδες United του Νικήτα Κλιντ Ήστγουντ (άλλως X-Ray), ο οποίος έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα με το μπαγλαμαδάκι του. Η μπάντα είναι πολυπληθής, καθώς περιλαμβάνει 6 ζωντανά όργανα, ανάμεσα σε αυτά και βιολί, και ο Νικήτας συνήθως στέκεται κρυμμένος πίσω από τους δύο του κιθαρίστες.
Αυτό που ακούγεται είναι ένα κράμα από μοντέρνους βαλκανικούς ήχους, dub και ragga, με τον ίδιο τον Κλιντ να ραπάρει (ή να αυτοσχεδιάζει) ακατανόητες ρίμες και να πλαισιώνεται συχνά πυκνά από άλλους Mcs, εκ των οποίων ένας διαθέτει μια υπέρ-μπάσα ragga φωνή (μα καλά ρε φίλος, τι κάπνιζες) και έναν εκπληκτικό beatboxer, που ακούει στο όνομα Felippe (Φίλιππος, στο χωριό μου). Το μόνο πράγμα που με ενοχλεί κάπως είναι το πόσο αλλαγμένη ακούγεται η ίδια η φωνή του Κλιντ, ο οποίος τραβάει πολύ επιτηδευμένα τα σίγμα του και τις συλλαβές του, αλλά, κατά τα άλλα, ήταν μία πάρα πολύ καλή εμφάνιση.
Ο περιορισμένος χώρος του Fuzz έχει τιγκάρει σε περίεργες μυρωδιές , καθώς ακόμη και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες καπνίζουν επί σκηνής, ένας Jah ξέρει τι. Πίσω από αυτό το προπέτασμα καπνού ακούγονται οι εναρκτήριες τρομπέτες που προμηνύουν την επιστροφή των γνήσιων πιστολάδων. Και να σου ξεπροβάλλει o mc Seanie Tee ντυμένος ως mariachi, προλογίζοντας την μπάντα. Πάει καιρός που είδα ζωντανά τους Dub Pistols και μπορώ να πω ότι είμαι πλέον συναισθηματικά δεμένος μαζί τους και γι ‘αυτό και λίγο επιφυλακτικός ως προς το αν o Barry Ashworth και η παρέα του κολλάνε ένσημα. Μπορώ να πω με ασφάλεια ότι αυτό αποκλείεται, γιατί τόσο ο ίδιος, όσο και τα αλάνια που τον πλαισιώνουν δίνουν το 1000% του εαυτού τους επί σκηνής και σίγουρα δεν είναι ένα απλό απομεινάρι της βρετανικής big beat κυριαρχίας, αλλά μάλλον ένας ζωντανός dub μύθος.
Ο καθένας από τους μουσικούς, που παίζουν αυτή τη στιγμή στην μπάντα, δείχνει ότι είναι μία μονάδα από μόνος του, καθώς ο τερατώδης μπασίστας Dave Budgen είναι τρομακτικός ως παρουσία, ο βετεράνος κιθαρίστας Andreas Jensen είναι σα να βγήκε από τους Echo and the Bunnymen (γνήσιος Βρετανός θα έλεγαν κάποιοι), ο τρομπετίστας Tim Hutton είναι ακούραστος και ο πιτσιρικάς drummer Jack Owens με έκανε να χαζέψω, γιατί ειλικρινά ήταν ο καλύτερος drummer που έχω δει. Ο Seanie μας λέει πόσο χαρούμενος είναι που σηκώνουμε το μεσαίο μας δάχτυλο στην EE (λέμε τώρα) και κάνει βουτιά στο hit “Cyclone” και σε άλλα παλαιότερα κομμάτια, όπως τα “Ganja”, “Speed of Light”, “Revitalise” κ.ο.κ., κάνοντας συχνές επισκέψεις στον επερχόμενο δίσκο “The Return of the Pistoleros”. Ο Ashworth έχει ντουμανιάσει τη σκηνή, φτιάχνει ποτάκια και γενικά αλωνίζει τη σκηνή, ενώ ο ακούραστος Seanie αποφασίζει να δοκιμαστεί στο σπορ του crowd surfing και τα πάει καλά.
Εν κατακλείδι μετά από δύο encore (εκ των οποίων το 2ο μάλλον απρογραμμάτιστο) οι Pistols αποχωρούν θριαμβευτές. Σε μια επίμαχη σύγκριση λυπάμαι τους καημένους που γεμίσανε το live του Tricky και δεν ήρθαν να δουν ένα πραγματικά διασκεδαστικό live. Κρίμα.
500 
