Καθαρά Δευτέρα σήμερα, είθισται κατά την παράδοση όλοι ανά την επικράτεια της ταλαίπωρης χώρας μας, να παίρνουν τις εξοχές (αν το επιτρέπει κι ο καιρός δηλαδή), να τρώνε θαλασσινά (φάε κουκλίτσα μου κι αν θέλεις να ξεσπάσεις μετά, το συζητάμε inbox) και να αμολάνε τον χαρταετό τους.
Πολλοί άλλοι, δηλαδή όχι και τόσο πολλοί, τους μετράς στα δάχτυλα του ενός χεριού σου, ένας είναι, εγώ, επειδή από τη μια μας παράτησε ο έρωτας (η αλήθεια είναι ότι για να κρατηθεί κάτι ερωτικό από 500 χιλιόμετρα απόσταση, πρέπει να την έχεις 500 χιλιόμετρα και 21 εκατοστά – σχώρα με μανάρι μου που σου έκανα μούτρα) και δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω sex αμολώντας την καλούμπα σήμερα, από την άλλη δε, επειδή ο τράγος εμάσησε τον ταραμά του, φτύνοντας ήσυχα – ήσυχα τα κουκουτσάκια, είπα να πρωτοτυπήσω και αντί για χαρταετό να αμολήσω ένα… UFO. Πτηνό το ένα, πτηνό και τ’ άλλο, n’ est pas;
“45 χρονάκια θητείας στραβάδια”, που λες και δε λένε να το βάλουν κάτω αυτοί οι τύποι / γερόντια / θείο-καλό-το-γκομενάκι; / hard rock metallers. Πιστεύω ότι έχεις καταλάβει ότι δεν είμαστε wiki εδώ μέσα. Άλλωστε το μόνο που αρκεί να πει κανείς για να αντιπροσωπεύσει ιστορικά το μουσικό μέγεθος στο οποίο αναφέρομαι είναι ότι αποτελεί ένα από τα θεμελιωδέστερα, επιδραστικότερα και ταλαντούχα σχήματα που εμφανίστηκαν ποτέ, που τα στοιχεία της μουσικής του, όρισαν κι αυτά σε μεγάλο βαθμό με τον τρόπο τους τις τεχνοτροπίες (παράλληλα με κάτι Black Sabbath, Thin Lizzy, Uriah Heep και λοιπούς θρύλους) που ολοκληρώθηκαν υπό τον ενιαίο τίτλο “heavy metal” λίγα χρόνια αργότερα κάτω από τα λάβαρα των Judas Priest και Iron Maiden (ειδικά για τους δεύτερους, η επιρροή, ουδέποτε κρύφτηκε και η ιστορία έδειξε, μέσω των Maiden και της παγκόσμιας heavy metal live διασποράς τους, το πόσο σημαντικό σχήμα ήταν οι UFO).
Στο σήμερα. 21o album με τον πυρήνα των Phil Mogg (φωνητικά), Paul Raymond (keyboards / κιθάρες) και Andy Parker (drums) αναλλοίωτο (μετά και τη φυγή, για λόγους υγείας, του μπασίστα Pete Way), να πλαισιώνεται από τον (εδώ και δέκα χρόνια περίπου μόνιμο μέλος) Vinnie Moore, αυτόν τον έξοχο κιθαρίστα, από την πρώτη φουρνιά παιχταράδων του Mike Varney και τον οργανίστα Rob De Luca στο μπάσο, ο οποίος εκτός από το ότι είναι φυσικά άριστος (και ποιός από αυτούς που πέρασαν από τους UFO δεν ήταν θα μου πεις, αν δεις ονόματα your chervelo will go away…), συνεισφέρει κι αυτός συνθετικά βοηθώντας τον guitar hero, ο οποίος έχει συνθέσει και το μεγαλύτερο μέρος του album.
Το hard rock των UFO στο “A Conspiracy Of Stars”, υπό την ηχητική επιμέλεια του yoda Chris Tsangarides ακούγεται ακμαίο, ολοζώντανο, συναισθηματικό και φέρει την σφραγίδα των δημιουργών του. Αν περιμένεις να σε εκπλήξουν, μάλλον θα σε απογοητεύσω, άλλωστε θα ήταν παράλογο να περιμένεις κάτι καινοτόμο. Η μόνη του καινοτομία που θα μπορούσα να σου αναγάγω, ίσως θα ήταν μια μικρή συμπόρευση με τον τρόπο που εκφράζονται οι Deep Purple στο παρόν, αλλά και πάλι αυτή η διαπίστωση ακούγεται φυσικότατη, έτσι δεν είναι; Το πιο συγγενές άκουσμα που μου ήρθε στο νου ήταν το “Abominog” των Uriah Heep, αλλά φυσικά με φρέσκο αέρα να το διαχέει, τα πλήκτρα του Raymond με 80’s διαθέσεις (όπως για παράδειγμα στο “Run Boy Run”), άλλοτε να κοιτάει στο νέγρικο blues της αγγλικής flower power εποχής και άλλοτε στο heavy metal των χρόνων στην επί σειρά ετών στέγη τους Chrysalis (για παράδειγμα στο στακάτο bonus “King Of The Hill”).
Και ρέει φυσικότατα! Μεγάλο πράγμα η ροή σε μια ακρόαση, έτσι; Θα μπορούσε οποιοσδήποτε dj, να αφήσει το δισκάκι να παίζει και να είναι σίγουρος για την χωροχρονική συνέχεια της ατμόσφαιρας ενός “εκλεκτού” rock bar. Σπουδαία η απόδοση του Vinnie Moore στα “The Killing Kind” (πανέμορφο), και “Rolling Rolling” (καλά, δεν νομίζω να αμφιβάλλει κανείς για την τεχνική απόδοση αυτών που θέλει να εκφράσει), με λυρικότατα, μελωδικά solo – σεμινάρια τεχνικής και γενικά αρτιότητα στην ερμηνεία. Η φωνή δε του Mogg, ώριμη, σαν Metaxa 24άρι (ή 16άρι; ή κάνω 8άρια;…), έχει πλησιάσει σε γκομενοπαγιδευτική καύλα το επίπεδο του Hughes ή του Coverdale (“Sugar Cane”, “The Real Deal”) και δείχνει την εμπειρία του με ανατριχιαστική άνεση, τραγουδώντας τους καθημερινούς, απλούς, αλλά εύστοχους στίχους που έχει γράψει.
Για να συνοψίσουμε, ο καφές τελείωσε και μου έμεινε μια πάρα πολύ γλυκιά γεύση καθώς τον απήλαυσα παρέα με το νέο album των UFO. Χαλαρωτικό, αξιοπρεπέστατο hard rock από τους ίδιους τους γονείς του. Υπόκλισις και σεβασμός. Και βάζω άλλο ένα ποτό, να τον ξανακούσω. Στην υγειά σου μάι λαβ. Μπορεί να μην διανυθούν ποτέ αυτά τα 500 χιλιόμετρα, αλλά τα 21 εκατοστά που νοιώθω για σένα, επετεύχθησαν. Να μην τους πω ένα μπράβο; Ε; Να προσέχεις τα καλώδια. Κι αυτός.
650 
