Ιταλικού power / prog συνέχεια.
Η ατέλειωτη σειρά κυκλοφοριών (μέτριων, εκτός ελάχιστων φωτεινών εξαιρέσεων) καλά κρατεί με άμεση συνέπεια η δυσπιστία μου κάθε φορά που πέφτει υλικό από την “μπότα” (και δεν ανήκει σε ακραίο χώρο, εκεί οι μακαρονάδες σπέρνουν γενικώς, να τα λέμε αυτά) να μεγαλώνει συνεχώς.
Το ντεμπούτο των De La Muerte δε μπορείς να το πεις κακό. Έχει αρκετά καλά στοιχεία μέσα του με κύριο ατού, τον heavy metal προσανατολισμό του. Ηχεί δυναμικό, συμπλέκει πολλές φορές Dream Theater-ικό prog ανάμεσα στις Priestικές κατά βάση επιρροές του και ακούγεται ως ένα βαθμό ενδιαφέρον. Και ναι, όπως θα περίμενες, θα βρεις κι εδώ, εδώ κι εκεί ψήγματα της μάστιγας που ονομάζεται “Rhapsody”, ευτυχώς λίγα.
Εκτελεστικά, οι De La Muerte είναι αρκετά καλοί μουσικοί και παίζουν με ακρίβεια τις δυσκολούτσικες συνθέσεις τους και ο ήχος του album είναι πολύ καλός για debut προσπάθεια, αν και οι Ιταλοί παραγωγοί συνεχίζουν να κάνουν υπέρ του δέοντος χρήση των keyboards.
Μου άρεσαν το “Desaparecido” με το ορμητικό refrain του, το NWOBHM “Die ‘n’ Roll”, η συμπαθητική 80’s hard rock μπαλάντα “I’m not a Legend” και το Dickinson-like “Sorrow”.
Τελικώς, το “De La Muerte” είναι συμπαθητικό, έχει δική του προσωπικότητα αλλά πολύ δύσκολα θα συγκινήσει ακροατές πέρα από τους βαμμένους power metallers. Όπως ανέφερα, δεν είναι κακό αλλά δεν έχει και κάτι τόσο “κραυγαλέο” για να σου αφήσει σημάδι στη ψυχή.
620 
