Oι Αμερικανοί hard rockers ΧΥΖ επανέρχονται στο προσκήνιο μετά από αρκετές περιπέτειες. H μπάντα που ανακάλυψε ο Don Dokken και έκανε σημαντική αίσθηση πριν από περίπου είκοσι χρόνια στη παγκόσμια hard rock κοινότητα δηλώνει έτοιμη να χαρίσει νέες συγκινήσεις στους οπαδούς της. Μάλιστα έχει διαρρεύσει εδώ και αρκετό καιρό ότι θα τους δούμε ζωντανά και στην Ελλάδα.
Περιμένοντας λοιπόν τις επίσημες ανακοινώσεις της εμφάνισης τους στην χώρα μας οι συντάκτες του Rockway.gr Φώτης Μελέτης και Άρης Αβραμίδης συνομίλησαν με τον μπασίστα του γκρουπ Patrick Fontaine για το αμαρτωλό παρελθόν τους, για τις δραστηριότητες τους αυτή τη περίοδο και φυσικά τι σχεδιάζουν για το απώτερο μέλλον.
Ποια γεγονότα σας οδήγησαν στην επανασύνδεση των ΧΥΖ?
Όλα ξεκίνησαν όταν μας ζητήθηκε να παίξουμε στο Rocklahoma, ένα από τα μεγαλύτερα US festivals, το καλοκαίρι του 2008….το billing περιελάμβανε πολλές σπουδαίες μπάντες όπως Twisted Sister, Night Ranger, UFO, Tesla, Kingdome Come, Kix, Skid Row, Queensryche κι έτσι το να συμμετέχουμε κι εμείς, αποτέλεσε μεγάλη τιμή για μας. Κάπου τότε ήταν θα λέγαμε, που όλη αυτή η αναβίωση του Heavy Metal πραγματικά απογειώθηκε. Περάσαμε τόσο τέλεια που αποφασίσαμε να συνεχίσουμε και μείναμε “στον δρόμο” για λίγους ακόμα μήνες, συμμετέχοντας στα υπόλοιπα καλοκαιρινά festivals εδώ στις ΗΠΑ…..τότε μας έγιναν και κάποιες επιπλέον προτάσεις για μερικά shows εδώ κι εκεί και πριν το καταλάβουμε καλά καλά…..είχαμε γίνει μπάντα, ξανά!
Η ανταπόκριση του κόσμου στις συναυλίες που δίνετε, θεωρείτε ότι είναι αρκετά θερμή?
Fuck yeah (αμετάφραστο)!!!…Σοκαριστήκαμε στην πραγματικότητα όταν τελικά ανακαλύψαμε ότι οι οπαδοί δεν μας είχαν ξεχάσει. Ανέμιζαν XYZ πανό στον αέρα και γνώριζαν τους στίχους των κομματιών μας καλύτερα κι από εμάς τους ίδιους. Ακόμα καλύτερα, μετά τα shows ερχόντουσαν κάτι παιδιά επισημαίνοντας μου ότι οι μπασογραμμές μου σε κάποια κομμάτια ήταν ελαφρώς διαφοροποιημένες από αυτές των studio δίσκων….εκεί γέλασα.
Υπάρχουν σχέδια για νέο άλμπουμ ή για κάποια άλλη κυκλοφορία?
Βρισκόμαστε σε συζητήσεις, τώρα που μιλάμε… ο Joe ο ντράμερ μας, έχει ένα στούντιο ηχογραφήσεων στο Denver και σκεφτόμαστε να ανέβουμε εκεί τον Δεκέμβριο για να δούμε τα χιόνια, να πιούμε καλό ουίσκι και ΙΣΩΣ να φτιάξουμε νέα μουσική, οπότε…ναι! Ηχογραφούμε νέο δίσκο. Θα είναι κάτι ανάμεσα στο “Inside Out” και το “Face Down In The Gutter”…
Ποιες είναι οι αναμνήσεις σας από τα πρώτα χρόνια που παίζατε σε μικρά clubs?
Θυμάμαι όταν παίζαμε στο “Whiskey…” εδώ στο Hollywood, πίσω στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από άτομα που ντύνονταν σαν νταβατζήδες
και πόρνες….ξέρεις, λεοπαρδαλέ γούνες, spandex, διχτυωτά καλσόν και μαύρο κραγιόν…οι νέοι σχημάτιζαν γραμμές για να μπουν στο club. Όλοι ήταν μεθυσμένοι και “φτιαγμένοι”. Οι κοπέλες ήταν τρελαμένες, sexy και με μηδέν αναστολές. Οι άντρες έπαιρναν διαφόρων ειδών χημικές ουσίες που έκρυβαν στις τσέπες ή στα δερμάτινα μπουφάν τους. Μετά τα shows συνηθίζαμε να μεταφέρουμε την party ατμόσφαιρα στα σπίτια μας και τα όργια συνεχίζονταν μέχρι τις 6 τα ξημερώματα όταν και η αστυνομία έρχονταν για τις συνηθισμένες συστάσεις. Τριγυρνούσαμε όλοι μας γυμνοί και διαλυμένοι και θέλαμε περισσότερο. Ζούσαμε αληθινά την “Sex, Drugs And Rock N’ Roll” φάση. Παντού έβρισκες άδεια μπουκάλια από ουίσκι και διασκορπισμένα προφυλακτικά εδώ κι εκεί. Δικέ μου…πως επιβιώσαμε, απορώ…
Έχετε εντοπίσει διαφορές ανάμεσα στο αμερικάνικο και ευρωπαϊκό κοινό?
Φαίνεται ότι οι Ευρωπαίοι είναι περισσότερο προσεκτικοί και με καλύτερη μουσικότητα όσων αφορά στα ακούσματά του και ίσως λιγότερο χαλαροί σαν τύποι. Σέβονται και έχουν πολλές γνώσεις γύρω από τις ΤΕΧΝΕΣ. Στην Αμερική προτιμούν καλύτερα να μεθούν και να ξυπνούν σε φτηνά μοτέλ έχοντας ματωμένες μύτες και αυτιά “κουδούνια”. Εντελώς διαφορετικό στυλ δηλαδή….παρόλα αυτά μου αρέσουν και τα δύο!
Ποιες άλλες μπάντες εκτιμούν οι ΧΥΖ?
Μέχρι και σήμερα ακούμε το “Heaven And Hell” των Black Sabbath με τον Dio…αριστούργημα. Με πήρε από κάτω όταν έμαθα ότι ο Ronnie πέθανε. Επίσης λατρεύουμε τους AC/DC με τον Bon Scott, αλλά μας αρέσει να ακούμε και νέες μπάντες επίσης. Οι Paramore είναι cool όπως και οι Carolina Liar. Εγώ μεγάλωσα με Motorhead, Pink Floyd και The Who…αχτύπητο το “Who’s Next”, έτσι?
Αληθεύει ότι το άλμπουμ “Letter To God” είναι αφιερωμένο στη μνήμη του γιου του Terry Ilous?
Ναι, πιστεύω πως πλησιάζει την αλήθεια, παρόλο που εγώ προσωπικά δεν είχα καμία ανάμειξη με το άλμπουμ αυτό και δεν γνωρίζω όλες τις λεπτομέρειες. Εξάλλου, έχουν περάσει και 10 χρόνια από τότε. Ο Terry ήθελε να κυκλοφορήσει ένα solo project με το όνομά του αλλά η εταιρεία στην Ευρώπη επέμενε ότι έπρεπε να φιγουράρει το λογότυπο των XYZ, παρόλο που ΔΕΝ είναι δίσκος των XYZ. Ο Terry μόλις είχε να αντιμετωπίσει μια τεράστια απώλεια στη ζωή του και ήταν καταβεβλημένος ψυχολογικά και υποθέτω για αυτό αποφάσισε να συνεχίσει με το project. Μέχρι και σήμερα, το βλέπουμε σαν ένα project του Terry Ilous και όχι σαν ένα άλμπουμ των XYZ. Προφανώς ηχεί και διαφορετικά από αυτά που συνηθίζουμε να κάνουμε ως XYZ.
Άρα επιβεβαιώνεις τις φήμες ότι ο Τerry Ιlοus δεν ήθελε να βγει το “Letter To God ” με το όνομα της μπάντας?
Ναι, φυσικά. Ο Terry ήταν κάθετος σε όλο αυτό, αλλά η εταιρεία επέμενε σε μεγάλο βαθμό!
Ποιο άλμπουμ αγαπάτε περισσότερο από τα υπόλοιπα και για ποιο λόγο?
Προσωπικά, λατρεύω το “Live In Hollywood” (γνωστό και ως “Take What You Can…Live”) που κυκλοφορήσαμε λίγο μετά το “Hungry”…ηχογραφήθηκε ζωντανά ακριβώς απέναντι από το κτίριο της τότε δισκογραφικής μας εταιρείας της Capitol Records, στις εγκαταστάσεις του ραδιοφωνικού σταθμού KNAC, και νιώθαμε ότι ήμασταν στην κορυφή του κόσμου, έτσι και η ενέργεια ήταν έκδηλη στην εν λόγω ηχογράφηση…ακόμα το ακούω στα “τέρματα” όταν διασχίζω με το αμάξι μου την έρημο!
Έχετε κυκλοφορήσει στην ουσία δύο συλλογές με demos και ακυκλοφόρητο υλικό. Να περιμένουμε να κυκλοφορήσετε κι άλλο σπάνιο υλικό?
Όχι, νομίζω πως χρησιμοποιήσαμε όλο το μέχρι τώρα υπάρχων “κρυφό” υλικό….Sorry, δεν υπάρχει κάτι περισσότερο!
Μπορείς να κάνεις μία μικρή αναφορά στα υπόλοιπα μέλη της μπάντας?
Η μπάντα αυτή τη στιγμή αποτελείται από τους ίδιους τύπους που είχαμε και στην τελευταία μας περιοδεία με τους Foreigner το 1992…Ο Joey Shapiro από το Denver στα τύμπανα, o Tony Marcus από την Νέα Υόρκη στις κιθάρες και φυσικά εγώ και ο Terry από τις πρώτες μέρες των XYZ. Τσεκάρετε το www.officialxyz.com για ότι αφορά την μπάντα…
Ποια είναι η συμβολή του Don Dokken στην πορεία των ΧΥΖ?
Μπορώ να πω ότι χάραξε πορεία εκμάθησης όσων αφορά την ηχογράφηση του πρώτου μας άλμπουμ. Ο Don αποτέλεσε μεγάλη πηγή έμπνευσης για μας και αν μου δινόταν ξανά η ευκαιρία να συνεργαστώ μαζί του, θα το έκανα με ευχαρίστηση. Για την ακρίβεια, αυτό είπα και στον ίδιο όταν βρεθήκαμε πέρυσι για μπύρες στην Ουάσιγκτον στο Μ3 Festival. Ξέρεις, ο Don δεν αφήνει ποτέ μια ιδέα αναξιοποίητη η ημιτελή, έχει μια μελωδία πάντα έτοιμη για σένα. 24/7…ο άνθρωπος λέμε είναι γεμάτος μουσική. Έτσι, η συμβολή του σαφώς και ήταν σημαντική…συμμετείχε και με backing vocals στο δίσκο, οπότε η φωνή του βρίσκεται και εκεί. Και δικέ μου λέμε…ο άνθρωπος ξέρει από καλή σαμπάνια και πώς να σε βάζει κάτω, χε χε. Επίσης, είχε καλέσει στο studio και τους κολλητούς του και έτσι κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων περιβαλλόμασταν από τους τυπάδες των Europe (τι είπες τώρα!), των Deep Purple και μερικών ακόμα από την elite του είδους. Πωπώ, δικέ μου…ήταν εκφοβιστικό μεν, αλλά άμεσα ενεργητικό για μας δε!
Έγιναν κάποια λάθη στην καριέρα σας που σας στοίχισαν με συνέπεια να μην γίνετε ποτέ το μεγάλο όνομα ενώ είχατε όλες τις προϋποθέσεις?
Μέσα σε πλαίσια φαντάζομαι εννοείς “μεγάλοι”. Κάναμε λάθη του τύπου “ζώ για το παρών” αλλά ρε συ…, η ζωή είναι σύντομη. Ίσως θα μπορούσαμε να είχαμε επωφεληθεί ηχογραφώντας περισσότερους δίσκους, αλλά εμείς ασχολούμασταν περισσότερο με τα parties και τις γυναίκες στο Las Vegas… LOL! Αρχικά, το μόνο που θέλαμε ήταν να βγάζουμε τα προς το ζην από την μουσική και το κάναμε. Για μένα αυτό είναι μεγάλη επιτυχία. Φτάσαμε να ζήσουμε το χολιγουντιανό όνειρο, ερχόμενοι στο L.A. για να υπογράψουμε το πρώτο μας δισκογραφικό συμβόλαιο. Για μερικά χρόνια πιστεύαμε ότι καλύτερα δεν γίνεται…τότε ήταν που οι Nirvana υποσκίασαν μπάντες σαν εμάς με το μεγάλο κύμα του Seattle. Κάποια πράγματα αλλάζουν με τον καιρό…παραμείναμε στην αφάνεια για μερικά χρόνια όμως τώρα, η μόδα των ‘80s έχει επιστρέψει για τα καλά κι εγώ βρίσκομαι ακόμα πάνω στην σκηνή, συνεχίζω να “τριγυρνώ” στο Hollywood, παρτάρω ακόμα μέχρι τις 6 τα ξημερώματα και ο Kurt δεν είναι εδώ για να τα ζήσει όλα αυτά, είναι?
Τι έχει αλλάξει στο Hard Rock από τότε που πρωτοξεκινήσατε μέχρι σήμερα?
Έχω την αίσθηση ότι το “Sex, Drugs And Rock N’ Roll” έχει χάσει την πραγματική του έννοια. Πρωτοξεκινήσαμε στο Hollywood όπου τα πράγματα τότε ήταν επικίνδυνα, sexy και μέσα στην τρέλα. Σήμερα όλοι φαντάζουν τόσο politically correct και είμαστε όλοι μέσα στην ευαισθησία. Που διάολο είναι πια το χιούμορ μας? Γράφαμε μουσική που έφτιαχνε την διάθεση του κόσμου και όχι μουσική που στην ουσία θα αντικατόπτριζε την κατήφεια και την καταστροφικότητα της ημέρας τους. Θέλαμε μόνο να ροκάρουμε, να παίζουμε με τις groupies και να τα πίνουμε με φίλους και οπαδούς. Τι το κακό έβρισκαν σε όλα αυτά?
Θα θέλατε να στείλετε ένα μήνυμα στους Έλληνες οπαδούς σας?
Φυσικά! Δεν έτυχε να έρθουμε ποτέ στην Ελλάδα και ακούμε ότι οι Έλληνες είναι αρκετά φιλόξενοι και καταδεκτικοί. Γι’ αυτό ανοίξτε ένα μπουκάλι κρασί για την πάρτη μας, διότι ερχόμαστε για δείπνο. Και είμαστε… πολύ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΙ (HUNGRY)!
470 
