Μερικές φορές όσο πιο γνωστές είναι κάποιες μπάντες τόσο πολύπλοκο φαντάζει το να μπεις στην διαδικασία προβλέ- ψιμης και τυπικής παρου- σίασης. Τι να πεις για την παρουσία 2 εκ των μεγα- λύτερων ονομάτων του χώρου.
Η νύχτα της 9ης Σεπτέμβρη, στις αρχές της φθινοπωρινής διαδρομής μας απέδειξε ότι “We Are Here Because We Are Here”.. αλλά και γιατί πάντα πίσω από αυτό υπάρχει κάποιος λόγος. Μια συναυλία, 2 τεράστια ονόματα: ANATHEMA & PORCUPINE TREE. Φτάνοντας έξω από το “Τεχνόπολις” στο Γκάζι, διαπίστωσα πως ο κόσμος
ήταν ήδη υπερβολικός. Με φρενή- ρης ρυθμούς ψάχναμε από πια είσοδο θα μπούμε, να μην χάσουμε το παραμικρό. Ο υπαίθριος αυτός πανέ- μορφος χώρος κατά τα άλλα δεν άργησε να γεμίσει με συναντήσεις και ενθουσιώδης ιαχές! Χαμόγελα, αναμονής βλέμματα, και περίεργα σχολιάκια από δω και από κει έφεραν τον χρόνο στο σωστό σημείο εκκίνησης! Δευτερόλεπτα πριν εμφανιστούν οι πολύ καλοί ANATHEMA, ακούω δίπλα μου μια κυρία και λέει στον συνοδό της: “μόνο εμείς ήρθαμε για τους PORCUPINE TREE?” Και βέβαια όχι. Στην συναυλία αυτή.. ναι, κάποιες στιγμές είχες την αίσθηση ότι οι μισοί ήρθαν για τους ANATHEMA και οι άλλοι μισοί για τους PORCUPINE TREE. Χαίρομαι που δεν ήμουν σε αυτήν την κατηγορία! Ήμουν εκεί και για τα δύο αυτά ιερά τέρατα της μουσικής σκηνής, άσχετα αν με το πέρασμα των χρόνων αλλαγές επήλθαν ότι αφορά το μουσικό ιδίωμα και αυτό αφορά τους ANATHEMA. Αξιοσέβαστοι με πάρα πολύ καλή παρουσία, που παρόλο την λατρεία που τους έχω αν το set list είχε αυτό το.. “κάτι” άλλο, αυτό που θα εκτόξευε το κοινό στον αέρα, θα ήταν το τέλειο. Κα
ι πιστεύω πως ο κόσμος το περίμενε αυτό. Όταν ξέρεις ότι μετά θα εμφανιστούν οι PORCUPINE TREE δεν το ρίχνεις στις μπαλάντες. Εκεί κάνεις “κοιλιά” και γίνεσαι θήραμα προς κατασπάραξη. Στην προκειμένη περίπτωση καταφέρ- νεις να πωρώσεις με χρονική αναμονή το κοινό. Όσο και αν έχεις παραβρεθεί εκεί ως guest. Και βέβαια όταν φτάνει η στιγμή που εμφανίζονται οι PORCUPINE TREE γίνεται η σχετική progressive κόλαση! Ήχοι απί- στευτα γνωστοί και καλοδεχούμενοι σου δημιουργούν την προσδοκία του επόμενου και του επόμενου και πάει λέγοντας.. πως να μην τελειώσει αυτή η βραδιά, και πώς να χωρέσει όλη αυτή η μαγεία της μπάντας σε κάποιες ώρες βραδινές ή σε κάποιο κειμενάκι σαν κι αυτό. Ο επαγγελματισμός, η υπευθυνότητα και η αρμονία ήταν εξωπραγματικά τέλεια. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες τύπου εφημερίδας, μπορείτε να τα διαβάσετε κι αλλού, με ενδιαφέρει μόνο να καταφέρω να μεταφέρω το συναίσθημα της βραδιάς. Θα σταθώ μόνο στο σημείο που ο WILSON από την αρχή ως και την τελευταία νότα ήταν τόσο ταχύτατος στις αλλαγές της κάθε κιθάρας , στο κάθε τραγούδι (ήμουν 10-15 μέτρα δίπλα) που πραγματικά
εντυπωσιάστηκα! Ο ήχος δε, ήταν εκπληκτικός από όποιο σημείο και να στεκόσουν και δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά, αν γνωρίζεις την λατρεία του WILSON για τους ήχους surround. Ο κόσμος πραγματικά γέμισε με νότες και μουσικά χρώματα την ψυχή του και το μυαλό του άσχετα αν όλοι θα θέλαμε και το “κάτι” ακόμα, γιατί ποτέ δεν μπορούν να παιχτούν όλα, γιατί πάντα θέλεις και το παραπάνω, γιατί είναι μοναδικοί και μένεις με την προσδοκία της επόμενης συναυλίας και την ευχή να μην γίνει η επόμενη σε άλλα 5 χρόνια γιατί….
“But after a while
you realize time flies
And the best thing that you can do
is take whatever comes to you
‘Cuz time flies”
photos by Πάνος Ματθαιογιάννης
530 
