Παρά την ομολογουμένως πτωτική του μουσική πορεία, ο Marilyn Manson δεν είναι έτοιμος να παραδοθεί εύκολα και δυόμιση χρόνια μετά το (καλό μεν, αλλά…) “Born Villain” παρουσιάζει το “The Pale Emperor”.
Αλλάζει τα δεδομένα; Τα στοιχεία είναι άκρως θετικά μεν, αλλά δε σχίζεις το μαύρο καλτσόν σου, ούτε θα λερώσεις τη μάσκαρά σου με κάποιο δάκρυ συγκίνησης.
Ας ξαναπατήσουμε play…
Το “Killing Strangers” που ανοίγει το δίσκο, είναι άξιο παιδί επιρροών (παλαιών) Nine Inch Nails, ενώ το “Deep Six” δίνει μια ευχάριστη αίσθηση Manson από το παρελθόν. “Third Day of a Seven Day Binge” και “The Mephistopheles of Los Angeles” για τη συνέχεια, με το “The Pale Emperor” να διέπεται από μια καλοδεχούμενη συνθετική ωριμότητα.
Το ίδιο (καλό) μουσικό κλίμα ακολουθεί και το σπαρακτικό (τρόπον τινά) “Warship My Wreck”, φτάνοντάς μας στη μέση του album.
Ο δίσκος μέχρι στιγμής δείχνει να έχει περισσότερο συνθετικό τσαγανό, σε σχέση με τις πιο πρόσφατες δουλειές του Manson, δίχως φυσικά να αγγίζει τα μεγαλεία του παρελθόντος.
Με το “Slave Only Dreams to Be King”, καταλαβαίνεις το γιατί ο εν λόγω καλλιτέχνης κατάφερε να κάνει τόσο μεγάλη καριέρα. Απλοϊκό groove, που σε συνεπαίρνει και επαναστατική διάθεση. Στη πορεία συναντάμε τα “The Devil Beneath My Feet” και “Birds of Hell Awaiting”, με την παρελθοντολάγνα εσάνς (sic) να κάνει ξανά την εμφάνισή της.
Γεγονός πάντως είναι πως το “The Pale Emperor” δεν είναι όσο “rock” θα ήθελα, όπως άλλωστε και όλες οι τελευταίες κυκλοφορίες του Manson, οι οποίες δίνουν περισσότερο βάση στο industrial στοιχείο και στις NIN αναφορές. Just saying…
“Cupid Carries a Gun”, λίγο πριν το τέλος, με το album να μην έχει κάνει ουσιαστικά κοιλιά, δίχως όμως να εκστασιάζει κατά την ακρόασή του. Επίλογος με το “Odds of Even”, σκοτεινό και νωχελικά ατμοσφαιρικό, αν και σύνηθες. Στη deluxe έκδοση, συναντώνται και τα “Day 3”, “Fated, Faithful, Fatal” και “Fall of the House of Death”, όχι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά συμπαθέστατα bonus tracks.
Συνοψίζοντας, το “The Pale Emperor” είναι ρυθμικό, ώριμο και παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Σίγουρα δεν εκπλήσσει, σίγουρα δεν επαναφέρει τον Manson στο θρόνο του, αλλά αποτελεί ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει εδώ και αρκετά χρόνια, οπότε κάτι είναι και αυτό! Αξιοπρεπής κυκλοφορία πάντως, all the way.
536 
