Και πάνω εκεί που έχανα την πίστη μου προς την αρκετά ειλικρινή Victory, έρχεται η παρούσα κυκλοφορία από το μακρινό Australia και κάπως στρώνει την κατάσταση.
Οι Feed her to the Sharks με έκαναν να συμπαθήσω το Down Under λίγο παραπάνω και να δείξω κάποια συμπόνια προς κάποιους μουσικούς σε αυτήν την ρημαδο-υπόθεση του metalcore.
Αν και οι πληροφορίες για το κουιντέτο είναι κάπως περιορισμένες, υπέπεσε στην αντίληψη του δαιμόνιου κριτικού (κόψε κάτι ρε μαλάκα) ότι αυτός είναι ο πρώτος δίσκος τους για τη μυθική Victory. Επίσης έχουν στις τάξεις τους και τον ελληνικής καταγωγής Μαρίνο Κατσανέβα στις lead κιθάρες, που μπορώ να πω, με το χέρι στην καρδιά, ότι κάνει πολύ καλή δουλειά. Το κουιντέτο των Αυστραλών, που έχει περιοδεύσει με συγκροτήματα όπως Asking Alexandria, August Burns Red και Suicide Silence, δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τα προαναφερθέντα γκρουπ. Τουναντίον, μάλιστα, ακολουθούν πιστά το κατά Unearth ευαγγέλιον, τηρούν σωστά τη σουηδική βίβλο και έχουν, μάλιστα, αρκετό τσαμπουκά να στηρίξουν το εν λόγω σχέδιο, βάζοντας στη θέση τους τουλάχιστον τα 9 στα 10 γκρουπ και μην παπαρίζοντας τον ακροατή με εκτεταμένα beat-down περάσματα.
Καταρχάς να αναφερθώ στη σκισμένη φωνή του frontman Anrew Vanderzalm που, τουλάχιστον επί του πιεστηρίου, ακούγονται ασυγκράτητα. Προφανώς υπάρχουν και τα φλωρο-μελωδικά περάσματα, τα οποία αν τα διαχειρίζεται ο ίδιος (καθώς χρέη φωνητικών εκτελεί και ο μπασίστας, Rob Davies) πιστεύω ότι είναι μέγιστος μάγκας. Και δεν λείπουν και τα συνθετικά (όπως λέμε synth-ετικά) περάσματα και τα πιανάκια, αλλά είναι τόσο καλά τοποθετημένα, που πρέπει να κάνουν σεμινάρια σε όλα τα υπόλοιπα γατάκια του είδους. Πέραν όλων αυτών, τα αλάνια παίζουν τόσο καλά που μάλλον είναι εκτός συναγωνισμού στην κλάση τους, καθώς οι ταχύτητες είναι ασύλληπτες και οι ρυθμοί σαν εκτροχιασμένα bullet train, τα lead και λεγκάτα του συμπατριώτη βγάζουν μάτια και όλα αυτά και με κάποιο σεβασμό προς το παρελθόν (βλέπε το αποτελειωτικό, με thrash καταβολές ,“Let Go” και το ξυμένο riff στο “Fear of Failure”, που περιέχει και ένα πραγματικά μανιασμένο lead).
Από εκεί και πέρα και εσείς μην περιμένετε ότι θα ακούσετε κάτι επαναστατικό, αλλά σίγουρα θα ακούσετε πολύ καλοπαιγμένο metal, γιατί ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι πάει να πει metalcore.
550 
