Το περασμένο Σάββατο ήταν για το Fuzz και τους λίγους παρευρισκόμενους που τίμησαν τη συγκεκριμένη διοργάνωση, μια βραδιά σκοτεινών, δύσπεπτων κι εσωτερικών ηχοτοπίων που δύσκολα μπορεί να περιγραφεί.
Μπαίνοντας στον χώρο, οι λαρυγγικές δονήσεις και οι σαμανικοί ρυθμοί των Phurpa έθεταν απ’ τα ηχεία τις βάσεις για ό, τι επρόκειτο να ακολουθήσει.
Το νεοσύστατο duo των Holt έβαλε τις κουκούλες του, ανέβηκε στη σκηνή και άρχισε να μας εισάγει στον κόσμο του, χρησιμοποιώντας σαν χαλί αυτό που ήδη ακουγόταν απ’ τα ηχεία, μέχρι αυτό να σβήσει μετά από μερικά λεπτά. Κινούμενοι σε πειραματικά ambient/ ritual πλαίσια, ο ένας εκ των δύο Holt ψιθύρισε, απήγγειλε και έσκισε τη φωνή του σε απόγνωση, ενώ ο έτερος έχοντας στη διάθεσή του keyboards κι ένα ηλεκτρικό κοντραμπάσο περασμένο από διάφορα εφέ, ψυχεδέλιαζε ασύστολα.
Το αποτέλεσμα ήταν ιδιαίτερο και σκοτεινό και σίγουρα αυτό που παίζουν θα εκτιμηθεί απ’ τους φίλους αναλόγων σχημάτων, κυρίως όμως σε στιγμές απομόνωσης κι εσωτερικής αναζήτησης. Όταν οι Holt τελείωσαν το set τους, δεν ήξερα αν πρέπει να μείνω σιωπηλός κι ακίνητος ώστε να μην διαταράξω την ατμόσφαιρα που είχαν δημιουργήσει ή αν έπρεπε να χειροκροτήσω.
Επόμενοι στη σκηνή οι Omega Monolith, οι οποίοι ήταν και το πιο rock σχήμα, με την παραδοσιακή έννοια του όρου, από τα τέσσερα. Με νέο υλικό στις αποσκευές τους, μου φάνηκαν πολύ καλύτεροι απ’ την πρώτη φορά που τους είχα συναντήσει στη σκηνη του Six D.o.g.s. κι απέδειξαν πως είναι ένα πολύ ταλαντούχο κι ελπιδοφόρο δίδυμο.
Με βαρύ και καλομιξαρισμένο ήχο, απέδωσαν άψογα το ορχηστρικό post/sludge υλικό τους χωρίς να πλατιάσουν, αφήνοντας σε όλους τις καλύτερες εντυπώσεις και εισπράττοντας ένα πάρα πολύ ζεστό χειροκρότημα.
Το πρόγραμμα στη συνέχεια είχε τους τρεις Γάλλους με το περίεργο όνομα Aluk Todolo, οι οποίοι ειδικά μετά το περσινό άλμπουμ τους, “Occult Rock”, έκαναν αρκετό απ’ τον κόσμο του underground black metal και των συναφών πειραματικών παραφυάδων του να ασχοληθούν μαζί τους. Η μουσική των Aluk Todolo είναι πιο κοντά στο ambient/ noise παρά στο metal. Είναι μονότονη, δύστροπη και γεμάτη ένταση, όμως κατά τη γνώμη μου κάτι της λείπει. Δεν ξέρω πόσα νέα κομμάτια έπαιξαν για εμάς μιας και ό, τι άκουσα μου φάνηκε σα να είναι το ξεχείλωμα μίας βασικής ιδέας. Μου έλειψαν οι συναισθηματικές και συνθετικές κορυφώσεις, αφού ένιωθα λες και όλο το set τους ήταν βασισμένο σε μια διαρκή, αλλά εν μέρη ανούσια, έξαρση.
Το black metal στοιχείο το βρήκα αρκετά περιορισμένο σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν τους κι έκανε την παρουσία του σε κάποιες τάσεις που κυρίως προέρχονταν απ’ το παίξιμο του drummer. Το σχήμα ήταν παθιασμένο επί σκηνής και αρκετό απ’ το κοινό έδειχνε να εκτιμάει αυτό που βλέπει, εγώ πάντως μετά από περίπου ένα εικοσάλεπτο ήθελα να τελειώσουν σιγά-σιγά γιατί είχα αρχίσει να νιώθω λίγο περίεργα. Απ’ την άλλη, ποιός ξέρει, αυτός ακριβώς μπορεί να είναι και ο στόχος τους…
Οι Aluk Todolo τα μάζεψαν και η σκηνή του Fuzz γέμισε full stacks ενισχυτών κιθάρας. Η ώρα για τον Stephen O’Malley είχε έρθει κι εγώ βλασφημούσα την ώρα και τη στιγμή που ξέχασα να πάρω μαζί μου ωτοασπίδες. Ο Ο’Malley στάθηκε στα δεξιά της σκηνής και μέσα σε μια σχεδόν κατανυκτική ατμόσφαιρα, οι πρώτοι κυκλώπειοι βόμβοι άρχισαν να μας χτυπάνε αδυσώπητα. Ο ήχος του ήταν βαθύς, εντερικός και φρακταλικός. Ήταν ο ήχος από μια ντουζίνα αποτρόπαιες μεταλλικές μηχανές, οι οποίες σκάβουν απ’ το κέντρο του πλανήτη προς την επιφάνειά του, κάνοντας τα πάντα στο πρόσωπο της Γης να δονούνται στον αβυσσαλέο ρυθμό τους, ενώ η αίσθηση της επικείμενης καταστροφής ολοένα αυξάνεται.
Τα πρώτα λεπτά της εμφάνισης του O’Malley ήταν πολύ περίεργα. Έβλεπα την αμηχανία να χτυπάει εμένα και πολλούς άλλους, αφού σίγουρα αυτό που ακούγαμε δεν ήταν μουσική για headbanging ή λίκνισμα. Σχηματίστηκαν “πηγαδάκια” που προσπαθούσαν μάταια να αποκωδικοποιήσουν αυτό που βιώνουν, όμως η απολυτότητα του ήχου δεν άφηνε πολλά περιθώρια και μετά από λίγο έκανε τους πάντες να σωπάσουν, να αφήσουν κατά μέρος κάθε εκλογίκευση και να αρχίσουν το δικό τους εσωτερικό ταξίδι. Ο ήχος και η ένταση είναι σίγουρα βασικοί παράγοντες για όλα αυτά, όμως το κλειδί είναι η μονοτονία και η επαναληψιμότητα.
Έτσι μετά από λίγη ώρα άρχισα να νιώθω το σώμα μου σαν ένα σκεύος γεμάτο με χοντρή άμμο, η μάζα της οποίας μετατοπίζεται συνεχώς απ’ τις βάρβαρες δονήσεις, ενώ το μυαλό μου άρχισε να προσεγγίζει εκστατικές περιοχές. Κάπως έτσι κύλισε ολόκληρη η εμφάνιση του μετρημένου κι απόμακρου O’Malley κι ενώ για κάποιους ίσως όλο αυτό να φαντάζει δυσβάσταχτο ή ακόμη και βαρετό, εγώ μετά το πέρας της εμπειρίας ένιωθα καθαρός κι ανανεωμένος. Όταν τα φώτα άναψαν και το feedback των ενισχυτών σταμάτησε, ο κόσμος χειροκρότησε θερμά τον Stephen O’Malley, ο απόηχος του live όμως συνεχίζει να με κυριεύει ακόμη και αυτή τη στιγμή.
photos: Βασιλική Παναγοπούλου
675 
