World Music with Black Edges λέει το πρώτο κομμάτι του νέου άλμπουμ των παλαβών Ισλανδών και μάλλον τα λέει όλα. Όσοι περιμένατε κάτι Viking ή black metal μάλλον θα απογοητευθείτε, αλλά ας είμαστε ρεαλιστές, πόσοι ακριβώς το περίμεναν;
Εγώ πάντως όχι, σιγά μην συνεχίζανε από το Norrøn livskunst, για τι τους περάσατε, εδώ έχουμε να κάνουμε με τα metal ξαδέλφια της Bjork.
Ένα πράγμα είναι σίγουρο, αν και η φάση παραμένει avant-garde, αυτός είναι ο πιο pop δίσκος των Solefald που έχω ακούσει, πραγματικά τα 50 λεπτά διάρκειας του περνάνε χωρίς να το καταλάβεις. Τα περισσότερα κομμάτια αν και παλαβά είναι πιασάρικα, το ηλεκτρονικό στοιχείο είναι πολύ μπροστά, από electro μπητάκια σε industrial metal riff και groovιές, μέχρι και dubstep ξυσίματα, ίσως να ξενίσει όσους ήθελαν κάτι πιο “οργανικό” αλλά ας πρόσεχαν. Τα φωνητικά εναλλάσσονται από τα γνωστά μελωδικά σε ηλεκτρονικές παραμορφώσεις, γρυλίσματα μέχρι και αλλοπρόσαλλους Tankianισμούς ενώ τα πλήκτρα πρωταγωνιστούν σχεδόν παντού. Ώρες ώρες μου θύμισαν και λίγο το άλλο συγκρότημα του Cornelius Jakhelln, τους εξίσου πυροβολημένους Sturmgeist.
Industrial avant-garde pop metal λοιπόν; Γιατί όχι! Όλοι πλέον ξέρουμε να μην περιμένουμε κάτι συγκεκριμένο από τους κύριους Jakhelln και Nedland, το να προσπαθείς να τους προβλέψεις είναι σαν να προσπαθείς να πιάσεις νερό με απόχη. Και στην ερώτηση “Είναι καλό τελικά ρε μεγάλε;” τι απαντάμε; “Ναι! Αλλά…”. Ίσως η φράση που συνοψίζει καλύτερα τους Solefald, και στο “World Metal. Kosmopolis Sud” είναι πιο σχετική από ποτέ. Άλλους θα κερδίσει, άλλους (πολλούς) θα ξενίσει, οι Ισλανδοί χεστήκανε, την δισκάρα τους μια φορά τη βγάλανε, σ’ όποιον αρέσει.
555 
