Kάτι πρέπει να έχω κάνει σε αυτή την ζωή και το πληρώνω έτσι, δεν εξηγείται αλλιώς.
Κι ενώ βρίζω την “κακή” μου μοίρα αυτήν την εβδομάδα και σαν άλλη Μάρθα Βούρτση ζω ένα δράμα, έρχεται και το τελευταίο πόνημα των Γερμανών και έδεσε το γλυκό.
Μelanchoholics, όνομα και πράγμα ρε φίλε. Αν και η επιλογή του ονόματος δεν χαρακτηρίζεται από πρωτοτυπία , μια προσεχτικότερη ματιά στο βιογραφικό τους, ενώ ακούς πάντα αυτό το ψυχοφθόρο δημιούργημα που ακούει στο όνομα “Solar Café”, σε πείθει πως το όνομα, τους ταιριάζει γάντι.
Δεν σκοπεύω να αναλωθώ σε λεπτομέρειες για το έτος δημιουργίας, την πόλη και τα ιδρυτικά μέλη του σχήματος, αναφέρονται όλα αναλυτικά στο δελτίο τύπου και για όποιον καίγεται να μάθει περισσότερα, υπάρχει και το Google.
Στο μουσικό μέρος τώρα, το “Solar Café” αποτελεί την τρίτη ολοκληρωμένη δουλειά των Γερμανών πριν πεθάνει ο κιθαρίστας τους Benedikt κι ένας εκ των ιδρυτικών μελών, από καρκίνο. Σκοτεινό ambient drone με κάποια ελάχιστα post –rock σημεία που εμένα προσωπικά μου θύμισαν GY!BE και κάτι άλλο που δεν μου έρχεται τώρα… Δύσπεπτο άκουσμα, που με δυσκολία σε κρατάει, ενώ παίζεται αν θα καταφέρεις να το ακούσεις ολόκληρο έστω και μια φορά χωρίς να χρειαστείς ψυχοφάρμακα.
Α! Να μην ξεχάσω να αναφέρω πως το artwork είναι βασισμένο σε φωτογραφίες που είχε τραβήξει ο αποθανόντας. FML δηλαδή.
566 
