Πριν προχωρήσω στην κριτική επί της ουσίας οφείλω να το πω, ο τίτλος του άλμπουμ είναι πιο “κατσά” και από πάνκη στη Ναυαρίνου με ραφτό πλάτης Βανδαλούπ και τατού το ανθρωπάκι της Μαλαματίνας με μοϊκάνα.
Συνεχίζουμε. Οι Βρετανοί Ethereal μάλλον έχουν καλύτερη σχέση με το χρονοντούλαπο της ιστορίας και από τους οπαδούς του Ανδρέα (τι εννοείς ποιού Ανδρέα;). Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι εν έτη 2015 μας σκάνε με ένα άλμπουμ συμφωνικού black metal που είναι λες και βγήκε 15 (τουλάχιστον) χρόνια πριν.
Συγκεκριμένα το “Opus Aethereum” στα αυτάκια μου ακούγεται ΑΚΡΙΒΩΣ σαν φόρος τιμής στα παλιά καλά(;) Dimmu Borgir, πριν αποφασίσουν να γίνουν οι Kiss του black metal δηλαδή, ίσως και λίγο στο “Nexus Polaris” των Covenant και όλη αυτή την συνομοταξία. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που κάνουν το καταφέρνουν πολύ καλά , με εξαίρεση τα υπερτριγκαρισμένα ντραμς που καταντάνε λίγο αηδία (άμα είναι ρε παιδιά απολύστε τον ντράμερ και βάλτε “γιαπωνέζο”, δεν θα κάνει και μεγάλη διαφορά έτσι όπως ηχογραφήσατε). Η απορία μου όμως εμένα είναι κατά πόσον είναι όντως καλοί στο άθλημα ή αν απλά μου ακούγονται έτσι λόγω έλλειψης ανταγωνισμού στο είδος. Είναι κάπως σαν το American Football, άμα το παίζουν μόνο 3-4 χώρες σιγά το πράμα να βγεις παγκόσμιος πρωταθλητής.
Όπως και να χει, τουλάχιστον το κατά πόσο θα αρέσει στο κοινό είναι ξεκάθαρο. Σας αρέσουν οι Borgir και η γυαλισμένη συμφωνική συνομοταξία; Χτυπήστε το άφοβα, δεν παίζουν και πολλές επιλογές άλλωστε. Είστε σαν εμένα και δεν πολυγουστάρετε έντονα (συμφωνικά;) πλήκτρα και γυάλισμα (οι Limbonic Art εξαιρούνται πάντα); Ακούστε τίποτα άλλο καλύτερα.
558 
