Το να διοργανώσεις ένα live για την προώθηση ενός φιλανθρωπικού σκοπού, που ακούει στο όνομα “Αντισώματα”, είναι αξιέπαινο και χρήζει της υποστήριξης όλων μας.
Το να στήσεις εκ του μηδενός ένα fan club των Ramones εν έτη 2015 είναι κάπως ετεροχρονισμένο και άτοπο, δεδομένου ότι οι περισσότεροι είμαστε οπαδοί τους και του γεγονότος ότι δεν βρίσκεται εν ζωή κανένα από τα αρχικά μέλη του γκρουπ. Εντούτοις ήταν μία αρκετά δυνατή νύχτα σε πολλά επίπεδα.
Και στα επιμέρους θα ακολουθήσω τη συμβουλή του φίλου Ρόκα και θα σας διηγηθώ σε ρυθμούς σκληροπυρηνικού rap τα κατορθώματα του κάθε γκρουπ. Ίσως να χάνει λίγο στα σημεία αλλά αυτό συνέβη πάνω -κάτω:
Περί τις 9 εμφανίστηκαν οι The Snails οι οποίοι παρ’ όλη την ηλικία τους, τους λείπουν οι πρόβες και κάποια μαθηματάκια φωνητικής. Το Poison Heart βέλαξε από το κακό του.
Ακολουθούν οι Nicotine Stains που ήταν σε αρκετά καλύτερη μοίρα από τους προηγηθέντες, αλλά δεν μου προκάλεσαν κάποια ιδιαίτερη εντύπωση.
Αξιοθαύμαστος για το σθένος του, καθ’ ότι τραυματίας, συμπαθής για το χιούμορ του και επιτυχής στην διαστρέβλωση των τραγουδιών ο Mickey Pantelous, με την Dr. Albert Flipout’s One Can Band.
Ενοχλητικά χαμηλόφωνο το ντουέτο των Little Star Company, με το πρώτο ακουστικό set του live και τις επιλογές των τραγουδιών.
Καλούτσικοι εκτελεστές, αλλά πολύ garage και πληκτράτοι για τα γούστα μου, το κουαρτέτο των Cyclothymics.
Οι γερόλυκοι Penny Dreadful δείχνουν σταθεροί και σίγουροι σε αυτό που κάνουν και αφήνουν κάποιες καλές εντυπώσεις.
Οι Bandage, που ακολούθησαν κατόπιν αλλαγής προγράμματος, με άφησαν άναυδο με την εκρηκτικότητα τους και την ταχύτητα τους προκαλώντας το πρώτο σοβαρό pit και πιάνοντας 1000% το πνεύμα της θρυλικής μπάντας. Ειλικρινά φοβεροί. (Εντούτοις μικρούλη drummer, είδα τις μπαγκέτες σου να ίπτανται, αυτά έχει η ιλιγγιώδης ταχύτητα…).
Οι Panx Romana είναι κλασικοί και οι γνησιότεροι έλληνες απόγονοι των νεοϋορκέζων θεών του r’n’r, αλλά θα προτιμούσα να μην ακούω λογύδρια εκ στόματος Frank και τραγούδια με refrain “είμαστε οι Ραμόνες”, ούτε τα ίδια τραγούδια με τις προηγούμενες μπάντες…
Οι Mr. Highway ήταν τελείως διαφορετικοί από αυτό που περίμενα και εν τέλει με έπεισαν με την προσέγγιση τους και τον πολύ καλό frontman τους.
Οι Semen of the Sun είναι σταθεροί, επαγγελματίες και με πολύ ψωμωμένο ήχο, ενώ φαίνεται να το διασκεδάζουν
Οι Grindstones υπήρξαν παράτολμοι και βέβηλοι και ίσως να άκουσαν καμία παραπάνω κουβέντα από την punk police του κοινού, αλλά τους επικροτώ για το ακουστικό τους σετ, με μόνη ένσταση την κάπως αμήχανη σκηνική τους παρουσία.
Το blues – rock της pub που παίζουν οι Jumpin’ Bones, ομολογούμενως, με κούρασε αρκετά και οι επιλογές των κομματιών ήταν αρκετά άστοχες.
Οι Dead Dranks ήταν πραγματικά εκπληκτικοί και αρκετά τσαμπουκαλεμένοι και δεμένοι στην ερμηνεία των τραγουδιών. Υπήρξαν ένα από τα highlights της βραδιάς. (R .A.M.O.N.E.S κουφάλες, γουιιιιιιιιιιι…!!!)
…Σε αντίθεση με την ατυχή επιλογή των Brain Drain που σίγουρα θέλανε κάμποσες πρόβες και έναν τραγουδιστή που έχει εικόνισμα του τον Robert Plant, για το όνομα του Lemmy.
Κάπως εξισορρόπησε την εμφάνιση τους οι cameo εμφανίσεις των Αλέξη Καλοφωλιά, Frank και Σταύρο X. (Deus X Machina).
Όταν η βοή καταλάγιασε, περί τις 2 παρά ,διαπίστωσα ότι βρίσκομαι σε ένα τεράστιο τεκέ…
Photos: Βασιλική Παναγοπούλου
530 
