Sweet & Lynch project… xμμμ… ενδιαφέρον μου ακούστηκε από την πρώτη στιγμή που μού παρουσιάστηκε για να αναλάβω το review του, καθώς μιλάμε για δύο τουλάχιστον θρύλους στον τομέα τους.
Νομίζω ότι ιδιαίτερες συστάσεις για τους δύο μουσικούς που υπογράφουν κάτω από το συγκεκριμένο label δε χρειάζονται, καθώς μιλάμε ίσως για τον σπουδαιότερο guitar hero που ξεπήδησε μέσα από τα 80’s με τους Dokken και έπειτα με τους εκπληκτικούς Lynch Mob και τον κιθαρίστα/ frontman της μεγάλης Χριστιανικής Hard Rock μπάντας Stryper. To μοναδικό αυτό ντουέτο συμπληρώνουν 2 ακόμα σπουδαία ονόματα του χώρου, ο James Lomenzo (White Lion, Megadeth, Black Label Society) και ο drummer Brian Tichy (Whitesnake, Foreigner, Billy Idol).
Aπο την αρχή ήξερα πάνω κάτω τι θα ακούσω, μια μίξη δηλαδή από τις καλύτερες στιγμές των Stryper, Dokken, Journey, Van Halen, Bad Company και Whitesnake, ένα ηχητικό αποτέλεσμα σίγουρα σπουδαίο για το επίπεδο τέτοιων μουσικών, αλλά τίποτα αξιομνημόνευτο που θα με ανατριχιάσει και που θα πάρει τα μυαλά μου να τα βάλει στο μπλέντερ. Καθώς για τα χρήματα είπα, ανάλατο θα είναι, project-άκι της σειράς, είναι της μοδός τα μεγάλα ονόματα να κάνουν συνεργασίες και να βγαίνουν στη γύρα για τα φράγκα, έχουν γεράσει και έχουν χάσει οποιαδήποτε έμπνευση, επαναλαμβάνονται και άλλα πολλά…
… αλλά στην περίπτωσή μου πόσο μαλάκας πίαστηκα φίλε, γιατί τελικά καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς… στην περίπτωση των Sweet-Lynch στην κυριολεξία είναι αυτό που λέμε η γριά κότα έχει το ζουμί και στην περίπτωση της Frontiers το αντίστοιχο θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει (με το συμπάθιο κιόλας)…
Λοιπόν το αποτέλεσμα ήταν πιο πάνω και από την πιο τρελή μου προσδοκία. Και πώς να μην είναι άλλωστε, όταν μιλάμε για δύο από τους καλύτερους εν ζωή κιθαρίστες που υπάρχουν εκεί έξω, μαζί σε έναν δίσκο, με την πείρα-χρυσάφι και τις τρομακτικές αποδεδειγμένα ικανότητες των Lomenzo και Tichy.
Mια εκπληκτική και άρτια τεχνικά 70’s και 80’s ατμόσφαιρα σε ηλεκτρίζει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του δίσκου, με τον συνήθη ύποπτο κύριο Lynch να “φτύνει”τις riff-άρες και τα solo με ρυθμό και ευκολία που εμείς οι κοινοί θνητοί αναπνέουμε, καθώς τα Ε-Κ-Π-Λ-Η-Κ-Τ-Ι-Κ-Α για ακόμα μια φορά φωνητικά του Sweet πραγματικά σε μαγνητίζουν αγκαλιάζοντας με τον καλύτερο τρόπο τις εκπληκτικές και εμπνευσμένες συνθέσεις που υπάρχουν σε αυτό τον δίσκο κάτω από την κρυστάλλινη-καθαρή παραγωγή του ιδίου του Sweet. Μην ξεχάσω το μπετόν-αρμέ rhythm session των Lomenzo και Tichy πάνω στο οποίο χτίζει ο Γιωργάκης. Είπαμε μας έχει πέσει το σαγόνι στο πάτωμα….
Highlights του δίσκου: “Τhe Wish”, αμάλγαμα μεταξύ Stryper και Dokken, στημένο με μαεστρία από τον Lynch με σαφείς αναφορές στους δικούς του Lynch Mob, “Love Strays” εκπληκτική power ballad που σού φέρνει αρκετά στο μυαλό Scorpions στο refrain του, “Μe Without You” κομματάρα που θα λιώσεις στο repeat με ερμηνεία από τον Sweet που κυριολεκτικά σε τσακίζει και σκατά να έχεις μέσα σου – φαντάζομαι τον Don Dokken κάπου σε καμιά γωνία να κοπανάει το κεφάλι του στον τοίχο ακούγοντας αυτό το κομμάτι, καθώς κάλλιστα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για κομμάτι-διαμάντι στη δισκογραφία των Dokken-, τα γκαζάτα “Recover” & “Τime Will Tell” -κομματάρα με τον Sweet στο refrain να πιάνει οκτάβες ψηλά στον Θεό τον ίδιο-, το αλά Wasted Years Iron Maiden στο intro “September” και το ομώνυμο κομμάτι που κλείνει τον δίσκο “Οnly To Rise” βγαλμένο από τις καλύτερες στιγμές του Tooth & Nail και βρίσκει τον Lynch πραγματικά να οργιάζει στην εξάχορδη θεά.
Aν ο παρθενικός του δίσκος είναι έτσι σκέφτομαι την συνέχεια… Mε κλειστά μάτια αγοράζουμε και αν συνεχιστεί έτσι το 2015 τότε είμαστε καλά.
599 
