Ξεκινώντας από την ερώτησή τους, προς το παρόν δεν ξέρω, και σύμφωνα με τα όσα ακούω σ’ αυτό το δεύτερο EP των Zoax, μιας πενταμελούς παρέας από το Λονδίνο, μάλλον θα αργήσει να απαντηθεί. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με την ποιότητα του υλικού τους. Το οποίο είναι επίσης ακαθόριστο, αλλά κατά κάποιο τρόπο ηχεί τίμιο.
Τι θέλω να πω “ακαθόριστο”; Λοιπόν, το EP είναι πειραματικό στη βάση του. Μπορείς να φανταστείς τους Sum 41, τους Neurosis, μαζί με τη μισή Nu / core / “Πως στον πέοντα τα λένε;” αμερικάνικη σκηνή να παίζουν punk; Αν ναι, είσαι σε πολύ καλό δρόμο να αποσαφηνίσεις το γίγνεσθαι των έξι τραγουδιών που αποτελούν το “Is Everybody Listening?”.
Noise πειραματισμοί υπό έναν γενικά καλό ήχο που εξυπηρετεί τα τραγούδια αλλά φυσικά σηκώνει μεγάλη βελτίωση, με μια πολύ καλά περιβάλλουσα μελωδική πτυχή, κυρίως στα refrain του Adam Carroll, από το σκισμένο post hardcore, σε low tuned θέματα Smashing Pumpkins ή και Portisheadικής νοοτροπίας, Sonic Youth άποψη, desert κιθαριστικά licks εδώ κι εκεί, οι Zoax τελικώς όχι μόνο δείχνουν, αλλά τελικώς πιστεύω ότι προσπαθούν να δώσουν ένα σχετικά αυθεντικό στίγμα παρόλο που το αποτέλεσμα ακροβατεί συνεχώς ανάμεσα στην “πηγαία” τρέλα και στο “στημένο” του “prog χάριν prog”.
Κατά τη γνώμη μου, σε κομμάτια που δείχνουν ένα πιο σαφές πρόσωπο, όπως το “Click”, στο “Zero Point Seven”, σε στιγμές του ομότιτλου τραγουδιού και στο πολύ καλό “Innocent Eyes”, φανερώνονται αρκετές συνθετικές αρετές και συνολικά, αν του διαθέσεις χρόνο, είναι ικανό να σου το ανταποδώσει συναισθηματικά. Αν ο εγκέφαλός σου βέβαια είναι συνηθισμένος να ρέπει με ευκολία σε οτιδήποτε φαίνεται εξαρχής παράδοξο. Σύγχρονο, μπορώ να σου πω ότι το συμπάθησα, αλλά δεν ξέρω τι ακροατήριο θα έλξει. Πάντως, σε σχέση με τα γνωστά “ακίνδυνα” που ευδοκιμούν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού… καμία σχέση. Με την έννοια “πιασάρικο”, το “Is Everybody Listening?” είναι σίγουρα μαλωμένο.
797 
