12 περίπου χρόνια είναι πολλά, και αυτό φάνηκε χτες στην ανταπόκριση του κοινού που κατέκλεισε το ΟΑΚΑ. Προσωπικά δεν έχω ξαναδεί στο συγκε- κριμένο χώρο τόσο κόσμο σε μουσικό event, και με ένα πρόχειρο υπολογισμό η προσέλευση πρέπει να άγγιξε τους 80000!
Εδώ να σταθώ στην ταλαιπωρία που υπέστηκε αρκετός κόσμος λόγω της κίνησης, πριν και μετά τη συναυλία και να δώσω συγχαρητήρια σε όποιον έκανε τη συμφωνία με τον ΟΑΣΑ για την καλύτερη εξυπηρέτηση του κόσμου. Από την άλλη, θα ήθελα να αποστείλω μια τεραστίων διαστάσεων “μούντζα” στον άνθρωπο που θεώρησε σκόπιμο να αναγκάσει όσους από εμάς είχαν εισιτήριο για την αρένα, να κάνουν ολόκληρο κύκλο για να φτάσουν στην είσοδο, φτάνοντας ουσιαστικά μέχρι και το κολυμβητήριο του σταδίου! Και δικαιολογίες περί συνωστισμού δεν υπάρχουν!
Τέλος πάντων, αυτό που έχει σημασία είναι το live και μόνον αυτό σε τελική ανάλυση, και οι U2 ανταπεξήλθαν πλήρως! Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Τον Aviv Geffen δυστυχώς τον έχασα, αλλά από ότι έμαθα δεν υπήρξε ιδιαίτερα διαφορετικός από τις τελευταίες του επισκέψεις. Τους Snow Patrol ευτυχώς τους πρόλαβα στο μεγαλύτερο μέρος τους (θα τους έβλεπα νωρίτερα εάν δε χρειαζόταν να περπατάω επί 20 τουλάχιστον λεπτά για να φτάσω στην κύρια είσοδο της αρένας).
Αν και για πρώτη φορά στη χώρα μας, έδειξαν ότι “κατέχουν” το άθλημα και ότι υπήρχε λόγος που αποτέλεσαν το support των U2. Ο περισσότερος κόσμος έδειχνε να γνωρίζει αρκετά από τα κομμάτια τους, ενώ στη μεγάλη επιτυχία της μπάντας “Chasing Cars” (σ.σ. του 2006), ακόμη και αυτοί που δεν τους ήξεραν σαν όνομα, τους αναγνώρισαν από το τραγούδι. Βέβαια όλοι αδημονούσαν για το μεγάλο όνομα της βραδιάς, οπότε από ένα σημείο και μετά περίμεναν απλώς τους Snow Patrol να ολοκληρώσουν το setlist τους. Για την ιστορία, το συγκρότημα έπαιξε τα:
Open Your Eyes, Chocolate, Hands Open, Shut Your Eyes, Run, Chasing Cars, Crack the Shutters, Just Say Yes
50 περίπου λεπτά μετά τους Snow Patrol και 5 μονάχα από την προκαθορισμένη ώρα έναρξης της ουσιαστικής συναυλίας, έκαναν την εμφάνισή τους οι U2 υπό τους ήχους του “Space Oddity” (σ.σ. David Bowie). Η μπάντα παίρνει θέση και το γλέντι ξεκινά λίγα λεπτά μετά όταν το instrumental/intro “Return of the Stingray Guitar” έδωσε τη θέση του στο πλέον κλασσικό “Beautiful Day”! Όλο το στάδιο βρίσκεται εν χορό και διασκεδάζει. Πως να μην το κάνει άλλωστε όταν έπαιξαν στη σειρά τα “I Will Follow”, “Get on Your Boots”, “Magnificent”, “Mysterious Ways” και “Elevation”; Σωρηδόν επιτυχίες με τον κόσμο να τραγουδάει σχεδόν όλους τους στίχους. Η συνέχεια είναι εξίσου συναρπαστική με κομμάτια όπως “I Still Haven’t Found What I’m Looking For” και “Pride” να πείθουν πως η μπάντα, εκτελεστικά, “το έχει” ακόμα! Μεγάλη έκταση στο μπλα- μπλα του Bono δε θα δώσω, καθώς
έχω μάθει να διαχωρίζω τη μουσική από τις όποιες ιδεολογικές κινήσεις των ερμηνευτών της, είτε αυτές είναι καλές, είτε είναι κακές. Το live κυλάει πολύ καλά, με διάφορα σκαμπανεβά- σματα στην ένταση και την ενέργεια του συγκροτήματος πάνω στη σκηνή, αλλά με έναν απίστευτο ήχο να τους συνοδεύει. Στο “Vertigo” και ειδικά στην electro-dance εκδοχή του “I’ll Go Crazy If I Don’t Go Crazy Tonight” (όπου στο τέλος της ακούσαμε και λίγο από το “Discotheque”) το κοινό πήρε πάλι τα πάνω του και άρχισε πάλι να χορεύει. Αλλά ο κακός χαμός έγινε κατά τη διάρκεια του “Sunday Bloody Sunday”, ενός διαχρονικού τραγουδιού από όλες τις απόψεις, και όχι άδικα. Το “Walk On” μας πήγε στο πρώτο encore, το οποίο αποτελείτο από τα (πόσο πιο κλασσικά) “One” και “Where the Streets Have No Name”. Δε νομίζω πως έχει νόημα να περιγράψω τι έγινε. Το δεύτερο encore όμως ξεκίνησε με ένα πολύ αγαπημένο μου κομμάτι τους (και προς έκπληξή μου, αδιάφορο σε αρκετούς κατά τη διάρκεια του show), το “Hold Me, Thrill Me, Kiss Me , Kill Me”, με τον Bono να κατακλύζεται με κόκκινες ακτίνες φωτός και να τραγουδάει σε ένα ειδικά διαμορφωμένο μικρόφωνο. Για το τέλος οι U2 κράτησαν τα “With or Without You” και το “Moment of Surrender”, με τον κόσμο να χειροκροτεί ασταμάτητα και να μη θέλει να τελειώσει η συναυλία.
2 γεμάτες ώρες έπαιξαν οι U2 και δεν υπάρχει κάτι να αμφισβητήσει το show, τα εφέ και γενικά την ικανότητα του συγκροτήματος να γεμίζει στάδια ανά τον κόσμο! Προσωπικά περίμενα να περάσω λιγότερο καλά και δεν περίμενα να μου κάνουν τόσο μεγάλη εντύπωση. Το είχα μετανιώσει οικτρά όταν δεν τους είχα δει πριν 12 χρόνια και χαίρομαι που τελικά τους είδα, έστω και με
τέτοια καθυστέρηση. Τώρα για όσους δε θεωρούν τους U2 rock, δε μπορώ να τους προσάψω κάτι, γιατί όντως φλερτάρουν πολύ με την pop ούτως ή άλλως. Από εκεί και πέρα όμως, μικρή σημασία έχουν οι ταμπέλες όταν γίνεσαι μάρτυρας τέ- τοιων μουσικών γεγονότων και ελπίζω να ζήσουμε και άλλες τέτοιες βραδιές στο μέλλον.
Setlist:
- Return Of The Stingray Guitar
- Beautiful Day
- I Will Follow
- Get On Your Boots
- Magnificent
- Mysterious Ways
- Elevation
- Until The End Of The World
- I Still Haven’t Found What I’m Looking For (plus “Movin’ On Up” snippet)
- Pride (In The Name Of Love)
- In A Little While
- Miss Sarajevo
- City Of Blinding Lights
- Vertigo
- I’ll Go Crazy If I Don’t Go Crazy Tonight- remix version (plus “Discothèque” snippet)
- Sunday Bloody Sunday
- MLK
- Walk On (plus “You’ll Never Walk Alone” snippet)
Encore 1: - One
- Where The Streets Have No Name (plus Amazing Grace snippet)
Encore 2: - Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me
- With Or Without You
- Moment of Surrender
Στέφανος Στεφανόπουλος
Photos by Θοδωρής Μάρκου
(http://www.thodorismarkou.com/)
422 
