Ένας από τους σπουδαιότερους εραστές της ηλεκτρικής κιθάρας, η Αυτού Εξοχότης Steve Rothery, δημιουργός πολλών από τα θαυμαστά που διέπραξαν οι τεράστιοι Marillion την τελευταία 30ετία, αποφάσισε (μετά από το project “The Wishing Tree” και τα δυο live album που κυκλοφόρησε κάτω από το όνομά του, ως solo καλλιτέχνης πια, αφού οι Marillion έχουν σιγήσει από το “Sounds That Can’t Be Made” του 2012), να βγάλει στην επιφάνεια την πρώτη του στουντιακή δουλειά, με το όνομα “The Ghosts Of Pripyat”, ένα έξοχο δείγμα χαλαρωτικής, chill out μουσικής, εμποτισμένης φυσικά στο πνεύμα των Marillion, αλλά προσανατολισμένη ηχητικά σε μια ευφάνταστη μίξη της χρυσής εποχής του προοδευτικού rock, στα ’70’s με το αμερικανικό AOR / soft rock των αρχών της δεκαετίας του ’80.
Φυσικά θα ήταν άστοχο έως και προσβλητικό να εστιασθεί η προσοχή μόνο στην κιθαριστική πτυχή του album. Το υλικό που εμπεριέχεται στο “The Ghosts Of Pripyat” είναι πρωτοκλασάτο, τα τραγούδια του βρίθουν αξιοπρόσεκτων λεπτομερειών, είναι τρομερά ενδιαφέρον σαν άκουσμα, πολυποίκιλο εκφραστικά και δημιουργεί πλήθος συναισθημάτων, μέσα στην υποβόσκουσα μελαγχολία που κυριαρχεί. Οι επιρροές από τον μεγάλο Andy Latimer (Camel) είναι ολοφάνερες, αλλά πολύ καλά φιλτραρισμένες μέσα στο αψεγάδιαστο ηχητικά background, ενώ η μπάντα που πλαισιώνει τον Rothery, όλοι τους καταρτισμένοι μουσικοί με τριβή σε πιο undergound σχήματα, αποδίδει επαρκέστατα το dreamy όραμα του δημιουργού του, έχοντας άμεση σύνδεση με το concept που αφορά σκέψεις που διαδραματίζονται στην προ-Τσερνομπίλ εποχή, κάπου στην Ουκρανία.
Πάρα πολύ καλός ήχος, παρά τις δυσκολίες του εγχειρήματος (μετά από έρευνα αντιλήφθηκα ότι το album είναι χρηματοδοτημένο μέσω internet) και ενδεικτικά και μόνο, κομμάτια όπως το “The Old Man Of The Sea” (12λεπτο έπος με την κιθαριστική συνεισφορά του Steve Wilson – αχ και να’ πεφτες στα χέρια μου, αχ, αλλά εδώ πάω πάσο), το εναρκτήριο και αντιπροσωπευτικότατο “Morpheus” στο οποίο συμμετέχει ένας έτερος θρύλος της κιθάρας, ο μεγάλος Steve Hackett (Genesis), το λυρικό αριστούργημα “Yesterday’s Hero” και ο καταπληκτικός, ομώνυμος επίλογος, είναι σαφή επιχειρήματα, τουλάχιστον για τον γράφοντα, της υψηλής ποιοτικής αξίας που πρεσβεύει ο δίσκος.
Γενικά, συνιστώμενο σε όλους. Ειδικά, αν είσαι του “χώρου”, θα σε λιώσει. Χίλια μπράβο.
620 
