Μετά από δέκα χρόνια από το ντεμπούτο τους άλμπουμ “The Sickness” οι Disturbed έχουν προσφέρει υπέροχα συναισθήματα στους οπαδούς τους και ήταν πάντα μια πάρα πολύ καλή και δυνατή live μπάντα ενώ τα άλμπουμ τους ήταν συνήθως το ένα καλύτερο από το άλλο.
Η αλήθεια είναι ότι είχαν γεννηθεί πολύ μεγάλες προσδοκίες για το διάδοχο του “Indestructible”, μετά και τις δηλώσεις του τραγουδιστή της μπάντας David Draiman ότι πρόκειται για το καλύτερο δίσκο που έχουν ηχογραφήσει ως τώρα με μια πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα. Τώρα επιστρέφουν με τον πέμπτο τους δίσκο “Asylum” και φαίνεται πως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Ο δίσκος ξεκινά με το “Remnants” ένα instrumental κομμάτι για πρώτη φορά στη καριέρα τους, που είναι καλό για προπομπός του “Asylum” αλλά σχετικά αδύνατο για να ξεκινά έτσι ο δίσκος. Στο ομότιτλο τραγούδι έχουμε τη γνώριμη χαρακτηριστικότατη φωνή του Draiman και τον Donegan που φαίνεται να είναι σε πολύ καλή φόρμα με τα riffs του. Αυτό το τραγούδι μοιάζει να είναι βγαλμένο από το “Indestructible”. Το “Infection” με το στυλ των φωνητικών σε ταξιδεύει πίσω στις μέρες του “Remember”, ένα δυνατό κομμάτι. Στο ρεφρέν του “Warrior” έχεις αρχίσει να συνειδητοποιείς τι ακριβώς συμβαίνει είναι σαν το “Ten Thousand Fists” άλμπουμ να συναντά το “Believe” και να βγάζει αυτό το feeling. Ακολουθεί το “Another Way To Die” με τα φωνητικά του Draiman να εναλλάσσονται από οργισμένα σε μελωδικά και με στίχους να ασχολούνται με την υπερθέρμανση του πλανήτη, όπως και το “Never Again” που ο Draiman γυρίζει στις ρίζες του και τραγουδάει για το ολοκαύτωμα και τους ναζί με τη καλύτερη δουλειά στιχουργικά σε ολόκληρο το άλμπουμ. Το “Animal” δείχνει κάπως αδύναμο συγκρινόμενο με τα υπόλοιπα κομμάτια όπως και το “Sacrifice”, και κάπως αρχίζεις να απογοητεύεσαι όταν και στο “Crucified” έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ένα σωρό άλλα πράγματα και τι δουλειές έχω αφήσει στη μέση. Είναι ένα τραγούδι για το χαμό μιας σχέσης και το πόνο που αυτή φέρνει. Οκ συμπάσχουμε… πάμε παρακάτω στο “My Child” και “Innocense” είναι σαν να έχεις το “Believe” και να έχεις κόψει και ράψει τα riffs του “Ten thousand Fists” επάνω του. Δέκα χρόνια μετά βρίσκουμε τους Disturbed να φοβούνται να πάνε τον ήχο τους ένα βήμα μπροστά και να γυρνάνε στα παλιά. Στην ερώτηση αν το άλμπουμ αυτό είναι σπουδαίο;Τότε η απάντηση είναι σίγουρα όχι. Είναι όμως καλό, αν είσαι οπαδός τους και αν δεν σου άρεσαν οι Disturbed από πριν σίγουρα αυτό το άλμπουμ δε θα σε κερδίσει.
Μίλτος Νικολάου
615 
