Αχ, Angra…
Ένα σχήμα με απίστευτη εκκίνηση και μια σειρά από τρία album που κοσμούν το μελωδικό power στερέωμα (ναι ρε φίλε, βάζω και το “Fireworks” μέσα).
Ένα σχήμα με πολλά προβλήματα στην πορεία και με μια σωρεία κυκλοφοριών που ουδέποτε έφτασαν το υψηλά στάνταρ που έθεσε η ίδια η μπάντα (με εξαίρεση ίσως το “Rebirth”).
Ένα σχήμα που ακόμα και ο Andre Matos να επέστρεφε, τα πράγματα δε θα γινόντουσαν “όπως παλιά”.
Στο όγδοο πόνημα των Angra, ο πανταχού παρών Fabio Lione αναλαμβάνει τα φωνητικά, ο Roy Z κάθεται πίσω από την κονσόλα και οι κυρίες Doro Pesch και Simone Simons κάνουν guest εμφανίσεις.
Όχι φίλε αναγνώστη, το “Secret Garden” δεν είναι η επιστροφή των Angra που καρτερικά περίμενες. Εξίσου συμπαθητικό με το “Aqua”, σίγουρα δεν απογοητεύει, αλλά συνάμα σε κάνει να απορείς γιατί εξακολουθεί να γίνεται χρήση του brandname του group για δουλειές που σε σχέση με την περίοδο ’93-’98, είναι μέτριες.
Για την ακρίβεια, αυτό το prog υφάκι που απέκτησε το σχήμα από το “Temple of Shadows” και μετά, δεν έχει λειτουργήσει θετικά και αυτό έχει φανεί από την πτωτική πορεία της μπάντας. Και εδώ που τα λέμε, βγαίνουν τόσα νέα συγκροτήματα που ενώ διαθέτουν καλύτερο υλικό, περνούν στο ντούκου, γιατί να αναλώνεται ο μέσος ακροατής στους τωρινούς Angra, που εν τέλει ουδεμία σχέση έχουν με το power σχήμα που αγαπήσαμε;
Αγαπητοί μου, με το στανιό, “επιστροφή” δε γίνεται! Το πλοίο έχει σαλπάρει προ πολλού και ούτε Roy Z, ούτε Lione σώνουν την παρτίδα. Στην τελική άπαξ και δεν υπήρχε αυτό το, άλλοτε τιμημένο, λογότυπο στο εξώφυλλο, δύσκολα θα έδινε κάποιος προσοχή στο “Secret Garden” και ας έχει τις θετικές στιγμές του.
Αχ, Angra…
670 
