Τους Sevendust τους πρωτοάκουσα το 2001, όταν είχαν κυκλοφορήσει το συμπαθέστατο “Animosity”. Ουσιαστικά αποτελούσαν ένα από τα πάμπολλα nu metal συγκροτήματα της εποχής, έχο- ντας όμως μια πιο alternative χροιά. Φυσικά κινούνταν στα πλαίσια του εμπο- ρικού ήχου, μιας και στις αρχές των 00s το nu metal και το μοντέρνο hardcore ήταν στα πάνω του.
Με τα χρόνια η μπάντα κράτησε τη βασική μουσική της κατεύθυνση, εστιάζοντας όμως περισσότερο στη μελωδία από ότι πριν, δίνοντας έτσι αρκετό βάρος στην τέρψη του εναλλακτικού κοινού της. Άλλωστε το nu metal, ως μόδα, δεν υφίσταται πλέον και η πλειοψηφία των τότε συγκροτημάτων έπρεπε να κάνει μια ελαφρά στροφή στον ήχο τους, για να παραμείνουν ζωντανά (βλέπε Mudvayne, Limp Bizkit, Disturbed etc). Εν έτει 2010 οι Sevendust σίγουρα δεν ακούγονται πρωτότυποι, αλλά μου κάνει εντύπωση η προσπάθεια που καταβάλουν, η οποία είναι πραγματικά ειλικρινής. Το “Cold Day Memory” ακούγεται σα μια μίξη από Deftones, Shinedown και 3 Doors Down, και το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα πετυχημένο. Καταρχάς οι γραμμές των φωνητικών, ειδικά στα refrain, έχουν στηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να σου μένουν και να ξεχωρίζουν, ενώ η παραγωγή δια χειρός Johnny K (Disturbed, Staind etc) δίνει αυτήν την “αμερικάνικη” χροιά, που πουλάει σαν τρελή (στο εξωτερικό). Και όσο πιο πολύ ακούω το album, τόσο πιο πολύ μου αρέσει. Είναι ευχάριστο, εύπεπτο και καλογραμμένο, στοιχεία που για το είδος που πρεσβεύουν οι Sevendust (πλέον θα το χαρακτήριζα ως heavy alternative με στοιχεία hardcore) αρκούν και με το παραπάνω. Μπορεί να μην καινοτομούν, αλλά έχουν πλήρη επίγνωση του τι εστί μοντέρνο και το εκμεταλλεύονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Βέβαια δεν ξέρω τι κοινό (και τι τύχη) μπορεί να έχει μια τέτοια μπάντα στην Ελλάδα, αλλά όσοι ασχολούνται έστω και επιφανειακά με τα προαναφερθέντα συγκροτήματα, καλό είναι να ασχοληθούν και με την περίπτωση των Sevendust.
566 
