Νοσταλγία. Χαμένες πατρίδες. Ελαφρώς μπορώ να ταυτιστώ με τον τόπο όπου γεννήθηκε ο παππούς μου, αλλά δεν πρέπει να αφήσω το συναίσθημα να θολώσει την κρίση μου.
Οι The Damnation Project ακολουθούν ένα progressive rock/ metal ήχο που καθιέρωσε μπάντες σαν τους Pain of Salvation και τους Opeth, αλλά έχει, όπως είναι λογικό ένα σαφές ανατολίτικο folk άρωμα στο ρυθμό του. Όμορφες συνθέσεις, που δεν αλλάζουν τη ροή του προοδευτικού μουσικού ποταμού, αλλά είναι ειλικρινείς και ενορχηστρωτικά ακούγονται καλές, με γυναικεία φωνητικά να περνούν στο background (“The Distance”).
H φωνή του Γιάννη δεν είναι ενοχλητική, αλλά το γεγονός του ότι είναι Έλληνας, φαίνεται παραπάνω από το κανονικό και ίσως ξενίσει κάποιους, μιας που έχουμε να κάνουμε με πεντακάθαρα και μελωδικά φωνητικά (στο “Gypsy” κρύβονται λίγο στην υπέροχη μουσική).
Η μουσική έχοντας επιρροές από Anathema ως Μάνο Χατζηδάκι έχει αξία και στο μέλλον μπορεί να δείξει μεγαλύτερα δείγματα, ειδικά αν ο Γιάννης δουλέψει καλύτερα την προφορά του και τις φωνητικές του εκτάσεις. Το πιάνο κάνει την ατμόσφαιρα πιο ονειρική και βοηθάει το υπόλοιπο σύνολο να σε βάλει στο κλίμα και να κλείσεις τα μάτια μεταφέροντας το νου σου στους σμυρναίικους μαχαλάδες.
Αν είσαι φίλος του progressive, τσέκαρε, αν σου φαίνονται οι Orphaned Land (στο πιο δυτικό όμως) φλώροι, άστο, μεγάλε, μη χάνεις το χρόνο σου!
607 
