Τι δουλειά έχουν 5 Γάλλοι otaku στην ιαπωνική Shibuya;
Όχι κουφάλες, δεν είναι ανέκδοτο, είναι το καλύτερο 90’s New York/ Beatdown Hardcore που έχει βγει εδώ και καιρό. Κακά τα ψέματα, τα τελευταία χρόνια το είδος ήταν ψιλοψόφιο, όλοι οι μεγάλοι του στυλ Hatebreed, Terror, Madball κλπ κολλούσαν ένσημα βγάζοντας τη μια μετριότητα μετά την άλλη ίσα ίσα για να πουλάνε merch και να βγαίνουν περιοδεία, όσοι ακούγανε το είδος το εγκατέλειψαν για πιο old school ή πιο crust μονοπάτια, και οι περισσότεροι ακροατές που έμειναν πιστοί ήταν αυτοί που δεν τους ενδιέφερε τόσο η μουσική όσο το στυλ και η καγκουρίλα.
Και κάπου εδώ είναι που τρώμε κλωτσιά στα cojones από τους βατραχοφάγους ROTNS (όπως αλλιώς τους συναντάμε, γιατί τα αρχικά είναι πιο cool), οι οποίοι μετά από 2 εκπληκτικά EP γεμάτα καύλα και γιαπωνεζίλα (και όχι, για πρώτη φορά αυτά τα δύο μαζί ΔΕ σημαίνουν πλοκάμια) εξαπέλυσαν επιτέλους το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ το οποίο δεν υστερεί καθόλου σε ποιότητα σε σχέση με τα προηγούμενα hardcore σφηνάκια που μας κέρασαν. Από το εναρκτήριο λάκτισμα που ακούει στο όνομα “What the Fuck” την μυρίζεσαι τη δουλειά, και η συνέχεια του “Welcame” δεν σε απογοητεύει καθόλου. Καταστροφικά riff, λυσσασμένα φωνητικά, συμμορίτικα χορωδιακά, manga αισθητική, hip hop αναφορές (Wu Tang ρε!) και αγνό γαμημένο ξύλο, συνταγή για τρελό moshpit με απαραίτητη συνοδεία πολεμικών τεχνών.
Όσοι ήσασταν κάποτε ή είστε ακόμα οπαδοί του είδους, φορέστε τα φαρδιά σας παντελόνια, κατεβάστε την μπαντάνα σας τόσο χαμηλά ώστε να βλέπετε μόνο από τα ρουθούνια, ζωστείτε την katana σας και με αυτό το άλμπουμ στα ακουστικά βγείτε παγανιά να demonstrate your saiya style! Εναλλακτικά, αν δεν είστε φαν του αθλήματος αλλά δεν είστε και αλκοολικοί χλέμπουρες όπως η πλειονότητα των συντακτών του Rockway, πάρτε το άλμπουμ έτσι και αλλιώς, είναι το καλύτερο soundtrack για γυμναστήριο της χρονιάς, bosozoku style!
673 
