Συμβαίνει κάθε τόσο να ακούς μια μπάντα που ουσιαστικά δεν κάνει κάτι λάθος αλλά δεν κάνει και τίποτα το ουσιαστικό.
Οι Γερμανοί Dysangelium είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι από τις περιπτώσεις που η μπάντα μάλλον έχει μια λίστα με στόχους και χαρακτηριστικά που θέλει να πιάσει και τα τσεκάρει με τη σειρά. Σατανάς; Check! Λογότυπο “κλαδιά και κέρατα”; Check! Καλή παραγωγή; Check! Ορθόδοξο καλοπαιγμένο black riffing και φωναχτά “απόκοσμα” φωνητικά; Check! Τυποποιημένες αλλαγές και διαδοχή κομματιών; Check! Κάτι το πρωτότυπο, να τους ξεχωρίζει από την πλέμπα, ένα παράγοντα Χ ρε αδερφέ; Εμμμμμμμμμ…..
Μπορεί να ναι προσωπικό μου βίτσιο, αλλά στο Black Metal θέλω κάτι παραπάνω από καλή εκτέλεση και τυποποίηση, θέλω προσωπικότητα, άποψη, όχι κατ’ ανάγκη να την βλέπεις progressive και πειραματικός, αλλά ακόμα και μια μπάντα που παίζει μογγόλικο retro black/thrash επιβάλλεται να βάζει την προσωπική της πινελιά, μια δόση πουτανιάς ρε παιδί μου. Το να είσαι καλός οργανοπαίκτης και να τα κάνεις όλα προβλεπόμενα και ογκώδη δεν αρκεί, αυτά είναι χωράφια αμερικάνικου brutal death, όχι μαυρομέταλλου. Εντάξει, το “Thanatos Askesis” δεν είναι κάτι κακό, αλλά δεν έχεις και κανένα λόγο να το προτιμήσεις, ειδικά αυτό τον καιρό που το black metal αποδεικνύεται συνεχώς ένα από τα πιο παραγωγικά metal ιδιώματα.
Τέλος πάντων, πρώτο άλμπουμ είναι, περνάνε οριακά στο επόμενο έτος σπουδών, αλλά καλά κάνουν να αποκτήσουν προσωπικότητα αν θέλουν να έχουν μέλλον στο είδος.
537 
