Ντεμπούτο από μια σουηδική goth μπάντα με κοπέλα στα φωνητικά και μετά την ακρόαση, νιώθω την επιθυμία για μελομακάρονα, να μετατρέπεται σε αμόκ.
Παιδικό metal, ατμόσφαιρες παλιών Mission, Theatre Of Tragedy και (φυσικά) Paradise Lost, απόπειρες Mertens με θεματάκια από πιάνο, μέτριες έως καλούτσικες συνθέσεις, χιλιοπαιγμένες ιδέες, η κοπέλα προσπαθεί να σώσει την κατάσταση αλλά την προδίδει η προφορά της αν και όταν υψιφωνεί, τη συμπαθείς που λέει ο λόγος.
Μερικές σκόρπιες καλές ιδέες εδώ κι εκεί, ακίνδυνα ρεφρενάκια (“My Bride In Silence”, “Bound Together”), ήχος πολύ λιτός και τελικά ένα δισκάκι, γενικά αδιάφορο. Δεν συγκρίνεται καν με πολύ πρόσφατα δείγματα female voiced metal (Meden Agan, Enemy of Reality κλπ). Αν έχεις ακούσει έστω και ένα 90’s LP του προκείμενου ύφους, είναι απολύτως περιττό. Από την άλλη, υπάρχουν και δωδεκάχρονα. Πάμε παρακάτω δικέ μου.
589 
