Η νέα προσπάθεια των Winterfylleth συνεχίζει το μελαγχολικά μελωδικό μοντέρνο black τους υπό επικές στιγμές που τείνουν να αγκαλιάζουν τελικά ολόκληρο τον δίσκο.
Ο γνώριμος ψυχρός, αλλά ταυτόχρονα και συναισθηματικός τους ήχος, είναι και εδώ ακέραιος. Παρόλα αυτά, οι Βρετανοί επέλεξαν να επενδύσουν περισσότερο χρόνο στις doom συνθετικές γραμμές τους απ’ ότι στους προηγούμενους δίσκους τους, κι αυτό συμβάλει σε ένα ελαφρώς διαφορετικό ήχο που προσθέτει μεγαλύτερη βαρύτητα. Αυτό είναι μια πολύ καλή επιλογή, μιας και διευρύνει τους Winterfylleth και τους δίνει χώρο για μεγαλύτερη ελευθερία.
Η ελευθερία αυτή όμως μένει, στην πλειοψηφία του νέου υλικού, ανεξερεύνητη. Το “The Divination of Antiquity” δίνει πολύ καλά δείγματα από το τι θα μπορούσε να συμβεί αν είχε πέσει περισσότερη δουλειά πάνω του. Μετά τις πρώτες διαφοροποιήσεις που γίνονται αντιληπτές στον ήχο του group -πιο ογκώδης ήχος, περισσότερο σκοτεινή ατμόσφαιρα με ενδιαφέρον, επικές black στιγμές που ελέγχονται από έξυπνα τεχνικό παίξιμο- είναι ολοφάνερη η έλλειψη δημιουργικότητας.
611 
