Με δεδομένο (τουλάχιστον για το γράφοντα) πως ο Dave Grohl είναι ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς εν ζωή, η ακρόαση του νέου πονήματος των Foo Fighters έκρυβε παγίδες.
Διότι όσο θεός και να είναι ο Dave, οι Foo Fighters είχαν μια παρεξηγημένη πορεία και ολίγον τι πιο commercialized από ότι και οι ίδιοι ενδεχομένως να ήθελαν. Επίσης, όταν έχεις κυκλοφορήσει το 1997 ένα “The Colour and the Shape” και περνούν 14 ολόκληρα χρόνια προκειμένου να βγάλεις το δεύτερο καλύτερο δίσκο σου (“Wasting Light”), επαναπαυόμενος στο ενδιάμεσο σε καλές μεν δουλειές, οι οποίες όμως βασίζονταν κυρίως σε συγκεκριμένα τραγούδια- κράχτες, τα συναισθήματα του μέσου ακροατή είναι δικαιολογημένα ανάμεικτα.
Το “Sonic Highways” καλείται να επιστεγάσει την ωριμότητα που έδειξε η μπάντα από το “Echoes, Silence, Patience & Grace” και μετά, και η αλήθεια είναι πως ο Dave και η παρέα του βαδίζουν ακόμη στο σωστό δρόμο.
Εντάξει, σίγουρα ξένισαν οι “Holy Diver” αναφορές που έχει το εναρκτήριο “Something From Nothing”, αλλά το σύνολο του νέου πονήματος της μπάντας επιβεβαιώνει πως η εμπειρία όλων αυτών των χρόνων έχει λειτουργήσει θετικά σε ότι αφορά τις συνθέσεις.
Το album δεν προσπαθεί να αναλωθεί σε radio friendly τραγουδάκια, αλλά να καθιερώσει τον σύγχρονο grunge ήχο, έτσι όπως οι Foo Fighters τον έχουν στο μυαλό τους, αφουγκραζόμενοι παράλληλα τη νέα γενιά του rock, που έχει βαρεθεί από τη μία τις εύκολες λύσεις ή την υπερτεχνική προσέγγιση των συνθέσεων.
Αρκετά ειλικρινές, αρκετά ώριμο και αρκούντος καλό. Όχι όμως εξαιρετικό. Το “Sonic Highways” είναι αξιοπρεπέστατο, αλλά περισσότερο μοιάζει να επαναπαύεται στις δάφνες του προκατόχου του. Και μπορεί να εμπεριέχει κάποια πολύ καλά κομμάτια, αλλά από τη στιγμή που διαδέχεται το “Wasting Light”, δύσκολα μπορεί να αποφύγει τις συγκρίσεις και για αυτόν ακριβώς το λόγο η νέα δουλειά των Foo Fighters φαντάζει λειψή, δεδομένης της τεράστιας αναμονής των απανταχού μουσικόφιλων.
Εν ολίγοις, ενώ δεν υπάρχει κάτι το ουσιαστικά μεμπτό με το album, όντας ίσως η πιο ώριμη δουλειά της μπάντας, ένα τεράστιο “αλλά” πλανάται ύστερα από κάθε ακρόαση, μιας και όλοι περιμέναμε κάτι περισσότερο από τον Dave Grohl και την παρέα του.
482 
