Είναι το χειρότερό μου όταν απογοητεύομαι από ένα live για το οποίο έχω να γράψω ανταπόκριση, ακόμα περισσότερο όταν θεωρώ πως αυτό που παρακολούθησα δεν ξέφυγε στιγμή απ’ τη μετριότητα.
Και αυτό συμβαίνει επειδή ξέρω πολύ καλά για το χρόνο, την ενέργεια και το μεράκι τα οποία αφιερώνουν σχήματα και διοργανωτές ώστε να μας παρουσιάσουν το καλύτερο που μπορούν. Δεν μπορώ όμως να κοροϊδέψω ούτε όσους πρόκειται να διαβάσουν αυτό το κείμενο, ούτε και τον εαυτό μου, οπότε ας αρχίσουμε…
Πρώτοι εμφανίστηκαν στη σκηνή του Six D.o.g.s. οι νεοσύστατοι Hearth, στους οποίους κιθάρα και τύμπανα αντίστοιχα έχουν αναλάβει ο Γιάννης και η Άννα της CTS Productions, η οποία ήταν και η διοργανώτρια αρχή του συγκεκριμένου event. Οι Hearth εμφανίστηκαν μπροστά σε λίγο κόσμο, είχαν όμως με το μέρος τους τον πολύ καλό ήχο. Ήταν η μόνη μπάντα της βραδιάς με μπάσο στη σύνθεσή της και γι’ αυτό όλο το ηχητικό αποτέλεσμα ήταν, θεωρώ, πλουσιότερο των υπολοίπων. Το post/doom τους δεν ήταν άσχημο, βασίζεται όμως κυρίως στην επανάληψη κάποιον ακόρντων παρά στα μεγάλα riff ή στους ψαρωτικούς ρυθμούς, γι’ αυτό και συνολικά μου φάνηκε κάπως μονοδιάστατο. Αν δουλέψουν περισσότερο στη σύνθεση, νομίζω πως μελλοντικά θα τους ευχαριστηθώ περισσότερο.
Επόμενη στη σειρά η ιδιαίτερη περίπτωση των Korsikov, οι οποίοι αν και είναι ήδη πολλά χρόνια στην πιάτσα, μόλις αυτό τον καιρό ετοιμάζονται για την κυκλοφορία του ντεμπούτου άλμπουμ τους. Με καλό ήχο, ακούσαμε απ’ τη μία συνθέσεις Cathedral-ικού doom metal κι απ’ την άλλη crust/sludge σφηνάκια (ένα εκ των οποίων είχε και γιαπωνέζικο -τρόπον τινά- στίχο!). Καλό το ανοιχτό μυαλό στις επιρροές και τα παιξίματα, νομίζω όμως πως τελικά τους έλειπε η ομοιογένεια, τόσο που ανά δύο σχεδόν κομμάτια ένιωθα πως ακούω άλλη μπάντα, με αποτέλεσμα να με διχάσουν.
Απ’ όσο έμαθα μιλάμε για υλικό που έχει γραφτεί σε διάστημα δεκαετίας, οπότε λογικές οι αποκλίσεις από κομμάτι σε κομμάτι, γνώμη μου είναι όμως πως θα πρέπει να δουλέψουν αρκετά στο προβάδικο για να βρουν το στοιχείο που θα κάνει την κάθε σύνθεση να ακούγεται λιγότερο ξεκάρφωτη σε σχέση με την επόμενη.
Η ώρα των Γερμανών Mantar είχε έρθει. Όχι πάρα πολύς, αλλά αρκετός κόσμος είχε πλέον μαζευτεί μπροστά απ’ τη σκηνή και για μια ακόμη φορά ήμουν πολύ περίεργος να δω αν το hype που συνοδεύει το όνομα ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, όπως για παράδειγμα συνέβη, και με το παραπάνω, στο live των Beastmilk πριν λίγο καιρό. Δυστυχώς αυτή τη φορά δεν θα έλεγα πως η έκπληξη ήταν και τόσο ευχάριστη.
Το ντεμπούτο των Mantar “Death by Burning” το άκουσα αρκετά ευχάριστα μερικές φορές τις μέρες πριν την εμφάνισή τους, στο live όμως, μπορώ να πω πως με έκαναν να βαρεθώ απ’ το δεύτερο κιόλας τραγούδι. Τα δύο μέλη (ένας κιθαρίστας με πολλά πετάλια κι ένας drummer) που αποτελούν τη μπάντα, ίσως είναι εύκολο να βγάλουν αυτό που θέλουν σε συνθήκες studio, όμως στο live τα πάντα ήταν φτωχά και μέτρια.
Θα σκεφτόταν κανείς πως για να αποτελείται ένα σχήμα από δύο και μόνο άτομα, τότε μάλλον αυτά θα είναι μεγάλοι μάστορες στον τομέα τους, όμως οι Mantar είναι μέτριοι μουσικοί, με μέτρια φωνητικά και μέτριες έως αδιάφορες, όπως φάνηκε, συνθέσεις. Απ’ τη μια μονότονοι sludge ρυθμοί χωρίς ιδιαίτερες κορυφώσεις που δεν μου προκάλεσαν την παραμικρή αίσθηση κι απ’ την άλλη ένα ελαφρώς τσιγαρισμένο punk rock feeling από δεύτερο χέρι, που πιο πολύ έφερνε στο νου κακούς Queens of the Stone Age (για ξανακούστε το “You Think I ain’t Worth a Dollar, but I Feel Like a Millionaire” και κυρίως το “Six Shooter” απ’ το “Songs for the Deaf” και μετά τα ξαναλέμε), παρά τις blackened punk καμενιές των Darkthrone όπως ακούγεται γι’ αυτούς δεξιά κι αριστερά.
Και ερωτώ: γιατί τόσα πετάλια ρε μεγάλε, αφού δεν κάνεις και τίποτα το ιδιαίτερο; Καλά καλά, ούτε στο feedback δεν τα καταφέρνεις! Να μου πεις, είναι κι αυτός ένας τρόπος να κρύψει κανείς την κουλαμάρα του. Γιατί τόσες καμπίνες πάνω στη σκηνή λες και θα έχεις τον ήχο των Sunn O))) ρε δικέ μου; Αφού ούτε καν κοντά δε φτάνεις! Μήπως να βρείτε κάνα μπασίστα μήπως σας στρώσει λιγάκι; Ξέρεις, όσο θόρυβο κι αν μπορείς να κάνεις, αν δεν παίζει από πίσω το μπασάκι δύσκολα γκρουβάρεις… Ευτυχώς για ‘μένα, η εμφάνιση των Mantar δεν ξεπέρασε τη μία ώρα και η στιγμή για τα σουβλάκια ήταν, επιτέλους, πολύ κοντά.
photos: Χριστίνα Αλώση
570 
