07- The Unforgiven

Είμαι σίγουρος πως έχει συμβεί σε όλους να απολαμβάνετε, με τον τρόπο σας, μια συναυλία και να παρατηρήσετε κάποιον, ή κάποιους, που να προσβάλλουν τη νοητική σας λειτουργία μέσω αξιοπερίεργων κα­τα­στά­σεων. Βάσει μιας τέτοιας περίστασης λί­γο καιρό πριν, στο Ejekt, θυμήθηκα μερικά τέ­τοια συμβάντα από το παρελθόν:

Iron Maiden: στα πλαίσια της “Virtual XI Tour” είχα παραβρεθεί και εγώ στον τιμημένο, από όλες τις απόψεις, Λυκαβηττό. Προς το τέλος της συναυλίας λοιπόν, απο-

φάσισα να κατευθυνθώ προς τις κερκίδες για να ξαποστάσω λίγο, όρθιος μεν αλλά με πρόσβαση σε οξυγόνο, μιας και αυτό έλειπε στις πρώτες σειρές. Εκεί λοιπόν που πα­ρα­κο­λουθούσα, έρχεται μπροστά μου μια κοπέλα και αρχίζει να χτυπιέται μόνη της (όχι δεν πάθαινε κρίση επιληψίας) με αποτέλεσμα τα μαλλιά της να μου μαστιγώνουν τη μούρη. Και το κακό ήταν πως δεν υπήρχε επιπλέον χώρος για να το αποφύγω. Απόρεια όλου αυτού ήταν να φύγω από το live με ένα φακό επαφής λιγότερο (!) Άει σιχτίρ, που μου θες και headbanging στις κερκίδες.

Apocalyptica: όταν μας είχε ε­πι­σκε­φτεί το εν λόγω κουαρτέτο στο Ρό­δον, θυμάμαι 2 παλικάρια τα οποία εντελώς ξαφνικά έπιασαν την κουβέντα σε εμένα και σε ένα φίλο μου, και δεν έλεγαν να το βουλώσουν. Το χειρότερο είναι πως περιαυτολογούσαν συνεχώς,

παρουσιάζοντας το πόσο “γαμάτοι” είναι.
Χεστήκαμε κύριοι, στην τελική το εάν ξέρετε και εσείς να παίζετε κόντρα μπάσο, ή τι κα­ριέ­ρα θα ακολουθήσετε! Α­κό­μα και κατά τη διάρκεια του show μας έλεγαν άσχετα πρά­γμα­τα. Νισάφι πια! Ποτέ δεν κα­τά­λα­βα την ανάγκη μερικών αν­θρώ­πων να μιλούν α­κα­τά­παυ­στα άνευ ουσίας, προ­σπα­θώ­ντας να αποδείξουν, στους εαυτούς τους κυρίως, ότι “μετράνε”. Να φύγετε, να πάτε αλλού να εναποθέσετε τα κόμπλεξ σας.

Dream Theater: βρίσκομαι στην πρώτη σειρά και απολαμβάνω ολόκληρο το “Scenes from a Memory” (θαρρώ πως ήταν στα πλαίσια ενός Rockwave). Βλέπω ξαφνικά έναν τύπο να αγκομαχάει και να προσπαθεί να πιαστεί από το κάγκελο για να μηφύγει προς τα πίσω. Ως ευγενικό αγόρι λοιπόν εγώ, του κάνω λίγο χώρο για να κρατηθεί. Στα επόμενα δέκα λεπτά ο ίδιος τύπος προσπαθεί ουσιαστικά να βγάλει εμένα από τη θέση μου, και να με στείλει εκτός πρώτης σειράς. Βρε, ουστ λέμε. Παγαπόντη!

Alice Cooper: στο θέατρο πέτρας αν δε με απατάει η μνήμη μου. Πάλι πρώτη σειρά. Παραπλεύρως μια παρέα κοριτσιών. Αγνώστου προελεύσεως “έξυπνος” τύπος, ζητάει από μια από τις κοπέλες να περάσει για λίγο ώστε να χαιρετήσει ένα φίλο του που δούλευε security εκεί στο κάγκελο. Όπως ήδη φαντάζεστε η κοπέλα όχι μόνο δεν επανήλθε στη θέση της, αλλά όταν προσπάθησε να του πει πως “οκ, χαιρέτησες,

φύγε τώρα”, ο τύπος έκανε πως δεν άκουγε και παρέμεινε ακλόνητος κα­θό­λη τη διάρκεια του show. Ε­ντά­ξει ρε φίλε, εσύ πρα­γμα­τι­κά πρέπει να είσαι από τους πιο ηλίθιους ανθρώπους στον πλανήτη.

Massive Attack: πριν χρόνια, στο Λυκαβηττό πάλι, και με τα κινητά με κάμερα να είναι της μοδός, να βλέπεις ανθρώπους να βλέπουν ουσιαστικά τη συναυλία μέσα από μια οθόνη. Αλήθεια, δεν περνάει από το μυαλό μερικών πως κόβουν σε πολλούς την ορατότητα όταν έχουν μόνιμα σηκωμένο το χέρι; Δυστυχώς αυτό το φαινόμενο παρατηρείται ακόμη και σήμερα. Παιδιά, χαλαρώστε και απολαύστε το και αφήστε τα video και τις photo. Αν είναι, καθίστε σπίτι και βάλτε και ένα ωραιότατο DVD. Το ίδιο περίπου είναι.

Δημοσιεύθηκε στις 23/08/10

Η παρούσα στήλη έχει ως στόχο την ψυχαγωγική ενημέρωση των αναγνωστών σε ότι αφορά τα κοινά, υπό ένα προσωπικό πρίσμα το οποίο δε συνάδει απαραίτητα με το σύνολο των συνεργατών του ROCKWAY.GR. Σε περίπτωση που κάποιος θίγεται από το εκάστοτε περιεχόμενο, παρακαλώ όπως προσπεράσει ή εκδηλώσει την ένστασή του με κόσμιο τρόπο μέσω του This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it. με την ένδειξη “rocka”.