Mr. Big review! Χμμμ…
Νομίζω ότι οι πάντες γνωρίζουν τα “Ού μπέιμπι It’s a wild world” και “Be With You”, λαλαλά στη λαλαλάντ, μπάρμπι, κεν-κεν και μπίμπι μπο, ροζ συννεφάκια και εφηβικοί έρωτες, καρδούλες σε παγκάκια, μαλλί της γριάς και γλωσσόφιλα… Εντάξει λίγο πολύ όλοι το περάσαμε αυτό το στάδιο μαζί με τα σπυράκια και τους Manowar, αφιερώσαμε αυτά τα κομμάτια των Mr.Big στους έρωτές μας, αλλά μετά μεγαλώσαμε … Τα κοριτσάκια παντρεύτηκαν το πρώτο χαϊβάνι που βρήκαν μπροστά τους, αποκωδικοποιώντας πλήρως το DNA με τα τρία Π (θα σας αναπτύξω από κοντά αυτή τη θεωρία γιατί θα με κόψουν για λογοκρισία), τα αγοράκια κατάλαβαν ότι ο Ρωμαίος δεν πήγε από δηλητήριο αλλά από αντικαταθλιπτικά μαζί με αλκοόλ, και προσπαθούν να συνεχίσουν τη ζωή τους στην ωμή πραγματικότητα και τη ντεκαντάνς αισθητική των σκυλάδικων.
Όλα αυτά έχουν την σημασία τους, γιατί όλη αυτή η πλέμπα και η μικρομεσαία πραγματικότητα με ενοχλεί όσο με ενοχλούν και οι αιμορροΐδες μου και το ίδιο ενοχλούν και τους Mr. Big (αν όχι αυτόν τον κολοσσό του Marketing), τους ΤΙΤΑΝΟΤΕΡΑΣΤΙΟΥΣ βιρτουόζους μουσικούς που βρίσκονται πίσω απο αυτό το label ΣΙΓΟΥΡΑ!!!! Γιατί δεν σου αξίζει ρε φίλε όταν λέγεσαι Paul Gilbert (ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες της γενιάς του, σκέψου μόνο ότι επί δεκαετίες η Ibanez πίνει νερό στο όνομά του) και Βilly Sheehan (επί 14 συνεχόμενα χρόνια ψηφίζεται ο καλύτερος στον κόσμο bass player στο Player Magazine και όχι μόνο) να σε σφυρίζει αδιάφορα η κυρα-Λίτσα (την οποία συμπαθώ) στην κουζίνα της, αγνοώντας πλήρως την δισκογραφία σου, το έργο σου, την προσφορά σου και το ΠΟΣΟΥΣ ΤΟΝΟΥΣ ΑΡΧΙΔΙΑ ΤΑΥΡΟΥ κουβαλάς σαν μουσικός και παίκτης… Είσαι ο Paul Gilbert και αξίζεις να σε ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΝΤΕΣ… Δεν είσαι ο Ρουβάς, το γιαουρτάκι δηλαδή μετά το παστίτσιο, και λίγο πριν την Τατιάνα Στεφανίδου.. Αλλά οκ στην Ελλάδα θα μου πεις ζεις, παντελής έλλειψη μουσικής παιδείας, μπλα μπλα μπλα, μπλα μπλα … anyway… συνεχίζω το review μου για τους 10 – 20 Μοϊκανούς που διαβάζουν τώρα αυτά που γράφω …
Δεύτερος δίσκος (8oς στην σειρά) από την Frontier Records μετά το reunion της original μπάντας το 2009 και το εξαιρετικό και επιτυχημένο καλλιτεχνικά και εμπορικά “What If’’ (το “Undertow” τσακίζει ραχοκοκαλιές για να μην πω τίποτα χειρότερο) υπό τις κατευθύνσεις του Pat Regan (Deep Purple, KISS, Warrant, Keel). Εδώ δεν θα βρεις τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερο από αυτό που αυτή η μπαντάρα ξέρει να κάνει πολύ καλά σε επίπεδο πρωταθλητισμού και, για να ακριβολογώ, εδώ θα βρεις φίλε μου ίσως μερικό από το καλύτερό τους υλικό με μια σκόπιμη (από άποψη παραγωγής), διάχυτη από την αρχή ως το τέλος, 70’s ατμόσφαιρα. Bluesy ροκιές, δομημένες με up-tempo groov-ιές και bluesy κιθαριστικά riffs από τον άρχοντα, hard rock Mr.Big old school κομματάρες, σόλος στην κιθάρα που σου κόβουν την ανάσα και επαναπροσδιορίζουν την κιθαριστική κοσμογονία (άκου το “Fragile” και τα ξαναλέμε), μπασογραμμές άλλοτε heavy, άλλοτε funky, εξαιρετικά μιξαρισμένες (για αυτό σού μίλησα λίγο πιο πριν για επιστροφή στον hard rock ήχο σήμα κατατεθέν τους), ζεστές από ψυχής ερμηνείες από τον Εric ( η φωνή του στις μπαλάντες ακούγεται το ίδιο καλή όπως στο ντεμπούτο τους πριν από 25 χρόνια)…. δεν θα σάς αναφέρω ποιες είναι γιατί θα μου πάτε στο Youtube και θα ακούσετε μόνο αυτές…
Δυστυχώς το κύκνειο άσμα για τον Pat Torpey, καθώς διαγνώστηκε με τη νόσο του Parkinson λίγο μετά την ολοκλήρωση των ηχογραφήσεων και δεν θα ακολουθήσει τη μπάντα, όπως είναι αναμενόμενο, στο world tour. Εν κατακλείδι, το μόνο μείον που βρίσκω να προσάψω στον δίσκο είναι ότι ενώ στο σύνολό του και τη ροή του είναι εξαιρετικός, δεν υπάρχει το κομμάτι κράχτης-μαγνήτης σε στυλ “Undertow”.
Όμως… επενδύουμε άφοβα λέμεεεεεεεεε…
Υ.Γ. υπεράνω βαθμολογίας μόνο και μόνο ως ένδειξη σεβασμού
662 
