Οι Lord Mantis δεν πρέπει να ήταν ποτέ τα παιδιά που οι γονείς συστήνουν περήφανοι στους γείτονες, πιο πιθανό να ήταν τα παιδιά που κρύβεις στο υπόγειο και τους βάζεις φαί από τη θυρίδα στη πόρτα.
Αποτελούμενοι από μέλη της αμερικανικής black και doom αφρόκρεμας όπως Abigail Williams, Avichi και Indian, και 2 χρόνια μετά την αριστουργηματική μάζα blackened sludge μίσους που ονομαζότανε “Pervertor”, επιστρέφουνε με το “Death Mask”, εν μέσω κατηγοριών για τρανσφοβία λόγω του/ της ερμαφρόδιτου που ζωγράφισε ο Jeff “Wrest” Whitehead για το εξώφυλλο και ρατσισμού επειδή τόλμησαν να βάλουν τη λέξη “nigger” στους στίχους (hint: δεν ισχύει τίποτα από τα δύο και αν κάποιος ενοχλείται από τη χρήση ακραίων εικόνων και στίχων καλά κάνει να μην ασχολείται με το άθλημα και να ακούσει κάτι άλλο, γερμανικό power ας πούμε).
Από την αρχή του “Body Choke” που ανοίγει το δίσκο καταλαβαίνεις ότι κάτι έχει αλλάξει, εκεί που το “Pervertor” στηριζότανε περισσότερο σε λυσσασμένο sludge εν μέσω επιρροών όπως Today is the Day και Mayhem, η συνταγή στο “Death Mask” πλέον κρατάει τον παλιό ήχο και τον κοπανάει πάνω σε μια γερή δόση σκατένιου doom. Πεσμένες ταχύτητες ως επί το πλείστον, αρρωστημένη ατμόσφαιρα, κολασμένα black metal ξεσπάσματα και μέχρι και ένα δυο πινελιές Godflesh-οειδούς industrial όπως στο κομμάτι “Possession Prayer” έρχονται να δέσουν το πράμα, πλαισιωμένα όλα από μια ογκωδέστατη παραγωγή και τις απόκοσμες κραυγές του Charlie Fell και το αριστουργηματικό drumming του Bill Bumgardner. Αν το προηγούμενο άλμπουμ ήταν το soundtrack ενός δαιμονικού splatter με σεξουαλικά πεινασμένα ζόμπι, το “Death Mask” αντικαθιστά την ωμή βία με κάτι ακόμα πιο σκοτεινό και ταυτόχρονα ακραίο και ακούγεται σαν το ηχητικό αντίστοιχο του Martyrs αν το σκηνοθετούσε ο Lars Von Trier (δείτε εφιάλτες ελεύθερα).
Οι Lord Mantis και κυρίως το άλμπουμ αυτό δεν απευθύνονται στο ευρύ μεταλλικό κοινό, δεν προσφέρονται για χαλαρές ακροάσεις ενώ πίνεις μπυρίτσες ή για τους ακούς με την παρέα σου σε μπαράκι. Αν όμως η ιδέα σου για ένα καλό σαββατόβραδο είναι να κάτσεις σπίτι και να ξαναδείς το Man Bites Dog και να ακούσεις Gnaw their Tongues, τότε μόλις βρήκες τη νέα αγαπημένη σου μπάντα. Εγώ πάντως ήδη έχω βάλει το “Death Mask” στη λίστα με τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2014, και μάλιστα στις πρώτες θέσεις, για τους φίλους του πραγματικά ακραίου ήχου είναι απλά απαραίτητο.
624 
