Μεγάλη η αναμονή και γι’ αυτή τη διοργάνωση μιας και οι πολυαγαπημένοι των Ελλήνων progsters -κι όχι μόνο- Fates Warning, αποτελούν εγγύηση για αξέχαστες βραδιές.
Ήταν η τέταρτη φορά που θα τους παρακολουθούσα ζωντανά κι επειδή είχα χάσει την τελευταία τους εμφάνιση πριν περίπου ένα χρόνο, ο ενθουσιασμός μου ήταν ακόμη μεγαλύτερος. Όμως ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή…
Η οποία κι έγινε με τους, στην πλειοψηφία, Ιταλούς Headless. Αν και οι Headless έχουν ήδη 5 δισκογραφικές δουλειές στο ενεργητικό τους, παραμένουν ακόμη άγνωστοι για το ευρύ heavy metal/ hard rock κοινό, γεγονός που θα αλλάξει σύντομα αν συνεχίσουν να δίνουν τόσο καλά shows όσο το συγκεκριμένο. Με τον γνωστό και μη εξαιρετέο Ian Parry (Elegy, Consortium Project, ex-Crystal Tears) να αντικαθιστά τον φοβερό Goran Edman στα 5 τελευταία shows της περιοδείας, οι Headless βγήκαν γεμάτοι ενέργεια και καλή διάθεση και για τα επόμενα 35 περίπου λεπτά μας παρουσίασαν υλικό που ακούστηκε πιο κοντά στο δυναμικό, μελωδικό hard rock, παρά σε οτιδήποτε άλλο.
Εκτελεστικά το σχήμα ήταν άψογο, ο ήχος ήταν με το μέρος τους και η διασκευή στο “Breaking the Law” των Judas Priest έδωσε μια έξτρα κλωτσιά στα οπίσθια των παρευρισκομένων. Αν και το Gagarin ήταν ακόμη μισοάδειο, το χειροκρότημα ήταν ζεστό και τη σκυτάλη στη σκηνή ήταν έτοιμοι να πάρουν οι ντόπιοι SixForNine.
Οι SixForNine, με το ομώνυμο ντεμπούτο τους να είναι έτοιμο για κυκλοφορία, είναι ένα απ’ τα πιο συζητημένα ελληνικά σχήματα της εποχής μας κι όπως αποδείχτηκε για ακόμη μια φορά, όχι άδικα. Το set τους ξεκίνησε ύπουλα, σαν απλά να δοκιμάζουν τους ήχους τους επί σκηνής τζαμάροντας, κάτι στο οποίο οι SixForNine είναι μάστορες μιας κι με αυτό τον τρόπο δόμησαν όλο το υλικό τους. Αυτός, θεωρώ, είναι και ο λόγος που το υλικό τους ακούγεται τόσο φρέσκο, δίνοντας στο set τους μια τόσο καλή ροή.
Mε heavy rock βάση, σύγχρονη αντίληψη των ρυθμών αλλά και prog rock αισθητική, το σχήμα έπαιξε το μεγαλύτερο μέρος του ντεμπούτου του, έχοντας έναν πάρα πολύ καλό ήχο στο πλευρό του και άπιαστη εκτελεστική απόδοση. Το μόνο προβληματάκι εντοπίστηκε στα φωνητικά του Fotis Benardo, τα οποία στη αρχή ακούγονταν λίγο χαμηλά, στην πορεία έστρωσαν, αλλά προς το τέλος της εμφάνισής τους άρχισαν να παραδυναμώνουν και να πικάρουν σε σημεία. Σε γενικότερο πλαίσιο παρόλα αυτά, η εμφάνιση των SixForNine ήταν πάρα πολύ καλή, το κοινό έδειχνε να το διασκεδάζει δεόντως κι εγώ θέλω να τους ξανασυναντήσω σύντομα επί σκηνής.
Τα support σχήματα ζέσταναν τον κόσμο αποτελεσματικότατα κι εν μέσω μιας απίστευτα θετικής ατμόσφαιρας, απ’ αυτές που όταν περιρρέουν το χώρο απλά δεν γίνεται να μην περάσουν όλοι καλά, η προσμονή για τους Fates Warning κλιμακωνόταν. Εν μέσω θριαμβευτικής υποδοχής το σχήμα πήρε τις θέσεις του επί σκηνής, οι πρώτες νότες του “One Thousand Fire” όμως φανέρωσαν αδυναμία στον ήχο των κιθάρων. Κατά τη διάρκεια του κομματιού ο ήχος άρχισε να διορθώνεται και να εξισορροπείται, το κορυφαίο rhythm section των Vera/Jarzombek όμως παρέμεινε κυρίαρχο καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισης.
Μου είναι πολύ δύσκολο να σας μεταφέρω την ενέργεια που όλοι νιώσαμε εκείνη τη νύχτα. Πέρα απ’ τη δεδομένη αγάπη του κοινού που όσες φορές και να δει τους Fates θα κάνει σα να είναι η πρώτη του, ήταν και το ότι αυτό το show ήταν το τελευταίο της ευρωπαϊκής τους περιοδείας. O Ray Alder μας είπε πως το τέλος μιας περιοδείας μπορεί συχνά να είναι λίγο μελαγχολικό για τα μέλη ενός συγκροτήματος, όμως για τους Fates δεν υπάρχει καλύτερο μέρος για να κλείσουν ένα tour απ’ την Αθήνα, και ξέρετε κάτι; Κρίνοντας απ’ τα όσα έβλεπα να συμβαίνουν πάνω και κάτω απ’ τη σκηνή, τον πιστεύω!
Ο κόσμος δεν έχανε ούτε στιγμή την ευκαιρία να τραγουδήσει, να φωνάξει και να χειροκροτήσει ένα set γεμάτο κομματάρες απ’ όλη την Ray Alder περίοδο του σχήματος, που θεωρώ πως δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο. Η κανονική ροή του set είχε ως highlights κομμάτια όπως το “Pale Fire”, “A.P.S.O.G. pt. III”, “One”, “Through Different Eyes” και “Firefly”, ενώ έκλεισε μεγαλειωδώς με τα “Life in Still Water”, “We Only Say Goodbye” και “Monument”. Οι Fates Warning κατέβηκαν απ’ τη σκηνή, όμως κανείς δεν ψάρωσε κι όλοι έμειναν στις θέσεις τους, αφού η επιστροφή τους ήταν δεδομένη.
Ο Jim Matheos εμφανίστηκε πρώτος με την ηλεκτρακουστική του ανά χείρας και οι Fates έπαιξαν για πρώτη φορά απ’ το 1999 το “A.P.S.O.G. pt. IX”, ως δώρο στους Έλληνες φίλους τους. Φορτισμένες στιγμές, γεμάτες ατόφιο συναίσθημα… Στα καπάκια το, μάλλον αγαπημένο μου Fates Warning κομμάτι, “The Eleventh Hour”, όπου στα κλασσικά “Οοοο…” πριν το ρεφραίν αλλά και στο ρεφραίν αυτό καθαυτό, μαντεύω πως ακουστήκαμε μέχρι το Connecticut! Aκόμη ένα κλείσιμο με το κλασσικό “Point of View” κι εν μέσω ιαχών οι Fates ξαναφεύγουν απ’ τη σκηνή…
Τέλος; Αμ, δε! Το σεισμικό “we want more”, βλέπετε, έπιασε τόπο και η σκηνή δεν άργησε να ξαναγεμίσει, με τον Alder να μας λέει πως είναι το τελευταίο κομμάτι που έχουν προβάρει όλοι μαζί και μπορούν να παίξουν για εμάς, οπότε ελπίζει πως θα μας αρέσει. Και πως να μην μας αρέσει όταν πρόκειται για το “Nothing Left to Say”, ακόμη ένα δωράκι για τους Έλληνες φίλους. Και το τέλος ήρθε, όμως οι πάντες ήταν χαμογελαστοί και πλήρεις απ’ την εμπειρία.
Η απόδοση των Fates Warning δεν σηκώνει αμφισβήτηση, όλοι τους έδωσαν το 100% των δυνατοτήτων τους. Ο Alder μπορεί να μη φτάνει τα φωνητικά ύψη του παρελθόντος και ίσως να “κλείνει” πιο γρήγορα πλέον, όμως ποιός νοιάζεται όταν μοιράζεται τόσο απροκάλυπτα μαζί μας την ψυχή του; Ο Jarzombek είναι ένα εξωγήινο ρομπότ που δεν χάνει ούτε στιγμή το beat, ενώ ταυτόχρονα σου τινάζει τα μυαλά στον αέρα με τα διαστημικά του πολυρυθμικά μέρη και γυρίσματα. Σε συνδυασμό δε, με τον απόλυτο metal μπασίστα Joey Vera μας έστειλαν αδιάβαστους πάμπολλες φορές, αφήνοντάς μας να αναρωτιόμαστε τι πίνουν και δεν μας δίνουν… Ο αρχηγός Jim Matheos, κλασσικά εσωστρεφής και χαμηλών τόνων, τυπικός και μετρημένος, κράταγε τα μπόσικα στην αριστερή πλευρά της σκηνής, μπορούσες όμως να δεις παρατηρώντας τον πως το διασκέδαζε ειλικρινά ακόμη κι αν δεν του φαινόταν τόσο όσο τον υπολοίπων. Όσο για τον έτερο κιθαρίστα και μικρότερο της παρέας Michael Abdow, τί να πει κανείς; Σεμνός, συγκεντρωμένος και με άψογη τεχνική, απέδειξε σε όλους πως δεν βρίσκεται τυχαία σε αυτή τη θέση, δίπλα στα υπόλοιπα μεγαθήρια.
Συγκινητική βραδιά, λοιπόν, τίποτα λιγότερο απ’ αυτό που περιμέναμε και απ’ αυτό που θα ξαναβιώσουμε την επόμενη φορά που οι Fates Warning θα περάσουν απ’ τα μέρη μας. Απ’ τη πλευρά μου ελπίζουμε να μην αργήσει και μέχρι τότε… We only say goodbye!
Photos: Χριστίνα Αλώση
545 
