Με ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία και όντας μέλος της “αγίας” τριάδας της ελληνικής black metal σκηνής των 90s πού κέρδισε το παγκόσμιο underground σεβασμό μαζί με τους Rotting Christ και Necromantia, οι Varathron επιστρέφουν 5 χρόνια μετά τη τελευταία τους full length κυκλοφορία.
Ιστορική αναδρομή για τα πεπραγμένα της μπάντας δεν χρειαζεται να γίνει διότι όσοι διαβάζετε αυτή τη στιγμή τις αράδες αυτές τα ξέρετε σίγουρα πολύ καλά. Προσωπικές λάθος αποφάσεις, δισκογραφικές εταιρείες και φανταριλίκια εμπόδισαν τη μπάντα να φτάσουν εμπορικά και όχι μόνο τα αδέρφια τους, τους Rotting Christ παρότι το 1995 μετά τη κυκλοφορία του αριστουργήματος Walpurgisnacht το μέλλον έμοιαζε κάτι παραπάνω από ευοίωνο.
Από την άλλη πλευρά όμως ίσως κάποια πράγματα είναι καλύτερα απο τη στιγμή που γεννήθηκαν underground να παραμένουν και underground. Η αναμονή έφτασε στο τέλος της λοιπόν με το Untrodden corridors of hades να αποτελεί την επόμενη σελίδα στην σκοτεινή και συνάμα “καταραμένη”πορεία του group.
Το Kabalistic invocation of Solomon ανοίγει το δίσκο με τη λέξη ιδανικά να μοιάζει πολύ φτωχή. Μια χριστιανική ψαλμωδία (πόσο χριστιανική μόνο ο Σολωμόντας ξέρει) που κάθε γιαγιά θα εκτιμούσε δεόντος δίνει πάσα σε ένα σκοτεινό black metal όργιο με τις αργές ταχύτητες να σαπίζουν τα ηχεία και τις συνειδήσεις μας. Εκπληκτικές μελωδίες, αργόσυρτα riff και ένα μπάσο με πρωτεύοντα ρόλο συνθέτουν το puzzle της εκπληκτικής αυτής σύνθεσης. Στη συνέχεια ακολουθεί το Realm to obscure το οποίο γυρνάει το χρόνο 20 χρόνια πίσω. Μπαρουτοκαπνισμένο με το feeling της εποχής. Τεχνικά riff με τις μελωδίες να αγκαλιάζουν τόσο αρμονικά την επιθετικότητα που υποβόσκει σε κάθε νότα.
Το Arcane conjuring αποτελεί κατά το γράφοντα τη κορυφαία στιγμή του δίσκου. Αργές ταχύτητες και μια doom αισθητική που καθηλώνει. Τα φωνητικά του Στέφανου στο συγκεκριμένο κομμάτι είναι εξωπραγματικά. Αρρωστημένα με βάθος και ενίοτε τόσο σάπια που θαρρείς πως το τέλος έφτασε. Ίδια και η γραμμή του Leprocious lord που ακολουθεί. Κομμάτι με τεράστια ένταση και δαιμονιώδη heavy riff. Τα περάσματα του μπάσου αξίζουν να μνημονευθούν αφού σε κάποιες στιγμές παίζουν μπάλα μόνα τους. Εύγε.
Το The bright trapezium ξεκινά με τις ταχύτητες στο maximum, μικρή παύση και πάλι τέρμα τα γκάζια. Βαρβαρότητα και μελωδία σαγηνεύουν με το κομμάτι να θυμίζει σε αρκετές στιγμες Rotting Christ. Ακούστε το και θα καταλάβετε γιατι το λέω.
Στο Death chant που ακολουθεί τα πλήκτρα παίρνουν τα ηνία. Αθώες και μη ψυχες καίγονται στη κόλαση υπό τους ήχους του συγκεκριμένου κομματιού. Διαφυγή δεν υπάρχει και μέχρι να καεί και η τελευταία. Σαπίλα ρεεεε.
Ο δίσκος κλείνει με το Delve into the past το οποίο στα 9 λεπτά της διάρκειας του περιλαμβάνει τα πάντα. Σκοτεινές και απόκοσμες μελωδίες, blast beats, αργόσυρτα κοψίματα, riff που ξεκοιλιάζουν με άνεση το καθετί και προπαντώς αστείρευτη έμπνευση σε κάθε νότα του.
Μην το κουράζουμε άλλο. Από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς και ένα μεγάλο μπράβο στους Varathron που επιμένουν να κάνουν αυτό που αγαπάνε παρόλες τις αντιξοότητες. Η παραγωγή του δίσκου είναι εξαιρετική χωρίς να αφαιρεί κάτι απο το συναίσθημα που ο δίσκος θέλει να μεταλαμπαδεύσει. Ότι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει μετά το Walpurgisnacht.
Τιμήστε τους. Δεν το ζητάνε αλλά το αξίζουν.
751 
