Οι τελευταίες εβδομάδες με έχουν πάει εκπληκτικά από συναυλιακής απόψεως και μπορώ να πω μετά βεβαιότητος ότι περίμενα με ανυπομονησία το συγκεκριμένο live για να ξεδώσω από κάποιες αρκετά ζόρικες εβδομάδες στη δουλειά. Εξάλλου γι’ αυτό δεν πηγαίνει κανείς σε ένα live;
Πραγματικά αυτό έκανα, αλλά δεν περίμενα ότι θα το διασκέδαζα πέραν της μουσικής προεκτάσεως του πράγματος, πράγμα που συνέβη όταν ο Βύρων Θεοδωρόπουλος, μπασίστας των Satelights και σταθερά ανερχόμενος stand up comedian, αναλαμβάνει το δύσκολο έργο της προθέρμανσης ενός κοινού που περιμένει ένα punk rock (κατά κύριο λόγο) live… Μας κάνει κάποιους πολύ επιτυχημένους συσχετισμούς του κωμικού με τις rock μπάντες, αναλύει την υποβαθμισμένη (ή πλεονεκτική;;;) θέση του μπασίστα σε μία μπάντα, τη σχέση του με την κοπέλα του (φοβάμαι να σκεφτώ τι θα έχει ακούσει κατά καιρούς…) και άλλες ατάκες που, αν και μου διαφεύγουν βρίσκουν πολύ συχνά το στόχο τους. Καταλήγει σε encore κατόπιν λαϊκής απαιτήσεως με την κλασική, πλέον, περιγραφή για το δρομολόγιο του διαγαλαξιακού αστικού λεωφορείου 140.
Δυστυχώς ο Βύρων μας δηλώνει, επίσης, ότι είναι το τελευταίο του live με τους Satelights και ενδεχομένως το τελευταίο του, εν γένει, ως μπασίστας. Κρίμα, γιατί το συγκρότημα του είναι από τα καλύτερα που έχω δει τον τελευταίο καιρό. Έχοντας μέλη των επίσης Αθηναίων Fingerscrossed (τον ίδιο το Βύρωνα), No Balance και Coastline Observatory, οι Satelights είναι μία καλοκουρδισμένη μπάντα με αρκετή εμπειρία στην πλάτη τους και πολύ καλές συνθέσεις, τις οποίες στηρίζουν απόλυτα από τεχνικής απόψεως.
Πράγματι το κουαρτέτο αναπαράγει έναν ήχο που παραπέμπει σε post-hardcore, εναλλακτικό rock προηγούμενων δεκαετιών χωρίς να ακούγεται για κανένα λόγο παρωχημένο. Ακούω τους Thrice, τους Quicksand, τους HUM στην πιο ελαφρά μορφή τους, ακόμη και ψήγματα των Weezer (χωρίς το bubblegum χιούμορ) και των Foo. Οι δύο κιθαρίστες και φωνές του γκρουπ, Άκης και Νίκος , είναι άρτια καταρτισμένοι και απόλυτα εναρμονισμένοι ενώ το rhythm section, τους στηριγμένο στον εντυπωσιακό drummer Θοδωρή κάνει σωστή “δουλίτσα”. Θεωρώ ότι τους βοήθησε και το γεγονός ότι παίζουν αρκετά καθαρά και σε τέτοια ώστε να μην έχουν ζητήματα με τον απρόβλεπτο ήχο. Πραγματικά δηλώνω κατενθουσιασμένος και ελπίζω σε συνέχεια.
Σειρά έχουν οι επισκέπτες από το μακρινό LA (Λάρισα ρε άσχετε…), 10 to Go, και το κοινό αρχίζει σταδιακά να συνωστίζεται μπροστά στη σκηνή για να βιώσει από κοντά το punk υπερθέαμα, κατά τα λεγόμενα της αφίσας. Τελευταία φορά τους είδα να ανοίγουν τους Καναδούς Propagandhi και εντυπωσιάστηκα αρκετά με την εμφάνιση τους. Ο τραγουδιστής Mpem είναι σχεδόν έτοιμος να φιλήσει τη σκηνή του ΑΝ λέγοντας ότι έχουν περάσει 2 χρόνια από την τελευταία φορά που έπαιξαν στο συγκεκριμένο μαγαζί.
Οι 10TG εκτελούν κομμάτια από το εκπληκτικό προπέρσινο EP τους (άντε ρε μάγκες καιρός είναι…) το ως τότε ψιλοπαγωμένο κοινό αρχίζει να σαλεύει. Αν και διακρίνω κάποια κόπωση, το γκρουπ δε δείχνει να το βάζει κάτω και όταν πλέον φτάνουν σε κομμάτια όπως αποχαιρετιστήριο, κολλητικό “My Monster” ο κόσμος από κάτω έχει ξεσαλώσει. Καλό θα ήταν να μας επισκέπτονται πιό συχνά τα εν λόγω αλάνια γιατί η πρωτεύουσα τους έλκει. Πάντως, πολύ καλό ζέσταμα για αυτό που επακολούθησε…
Που δεν είναι άλλοι από τους Αθηναίους skate-punk ήρωες Bandage, που ανέβηκαν στη σκηνή περί τις 11 και κάτι ψιλά με το εναρκτήριο “Layers” και από δίπλα μου άκουγα τα πιτσιρίκια να τραγουδάνε τους στίχους σα να βρίσκονται σε live αρένας. Πραγματικά εξεπλάγην από την αντίδραση του κόσμου που άρπαζε μικρόφωνα, έκανε stage diving και mosh, και τραγουδούσε στίχους για διάφορα τραγούδια από διαφορετικές περιόδους.
Προτιμώντας κομμάτια κυρίως από πρόσφατο πόνημα τους “North by Northeast” και κάποια διάσπαρτα από προηγούμενες δουλείες τους, οι Bandage βάζουν κυριολεκτικά φωτιά στο κοινό και δείχνουν να είναι σε καλή φόρμα. Ο κιθαρίστας Τάκης που στέκεται μπροστά μου έχει ξεσαλώσει κυριολεκτικά κάνοντας φιγούρες, διάφορα κιθαριστικά τσαλίμια και πειράζοντας τον κόσμο από κάτω και προσθέτοντας έτσι στο σόου. Το συγκρότημα γενικά δείχνει να το διασκεδάζει και να έχει παραπάνω αέρα και εκτελεί τα τραγούδια του χωρίς ανάσα, σε ρυθμό σιδηροδρομικής γραμμής (ίσως 200bpm). Aυτός ο ισοπεδωτικός ρυθμός προσθέτει τα μάλα στην ένταση της εμφάνισης του. Η μπάντα επιχειρεί να κατέβει και το κοινό την παροτρύνει για ένα ακόμη κομμάτι και οι Bandage εκτελούν το απέριττα τιτλοφορημένο παλιό hit τους, “Track 7” και κατεβαίνουν μέσα σε ένα σύννεφο υδρατμών.
Το οποίο σύννεφο παραμένει μαζί με τον κόσμο που είναι ακόμη γαντζωμένος στο κιγκλίδωμα περιμένοντας τους headliners Wish Upon A Star. Παίρνω μία απόσταση ασφαλείας για να αποφύγω το συνωστισμό στο μέτωπο της σκηνής, καθ’ ότι γεροντάκι και διαπιστώνω ότι το ΑΝ έχει γεμίσει αρκετά ώστε να μην έxω ορατότητα από παντού. Ακροβολίζομαι, λοιπόν, σε μία στρατηγική θέση και αφήνω τη φίλη Βασιλική να κάνει το κομάντο. Οι WUAS δείχνουν ολοένα και πιο επαγγελματίες επί σκηνής. Έχουν ένα οπλοστάσιο δύο full length δίσκων και κάμποσες επιτυχίες της πίστας από αυτούς, όπως φαίνεται και από τους φίλους της μπάντας που συνεχίζουν απτόητοι να δημιουργούν χαμό μπροστά στη σκηνή.
Ο κόσμος ανεβαίνει στη σκηνή και τραγουδάει μαζί με το γκρουπ, κομμάτια όπως τα “Sleep On It” (κάπου εντόπισα και το γενειοφόρο φίλο πρωταγωνιστή του αντίστοιχου video clip, μου φαίνεται…) και “Clinic” και επιδίδεται στο crowd surfing και σε άλλα ευγενή σπορ. Ο τραγουδιστής /κιθαρίστας Ορφέας είναι πλήρως αφιονισμένος από το όλο σκηνικό, ευχαριστεί τους πάντες και δηλώνει ότι θα συνεχίσουν χωρίς την απαίτηση του κοινού και θα παίξουν κάποια κομμάτια προς τέρψιν του, καταλήγοντας με το “So Far Away” (αν δε με απατά η μνήμη μου) και καληνυχτίζοντας μας.
Ήταν σίγουρα ένα επιτυχημένο πάρτι καθώς το πάτωμα κολλούσε πολύ μετά το πέρας του, όπως σε όλα τα πραγματικά επιτυχημένα πάρτι. Α ρε Βασίλω, που σε έφερα πάλι… Electric Litany σας έρχομαι.
photos: Βασιλική Παναγοπούλου
462 
