Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή, η σχέση μου με τον κύριο Thomas Giles και την κυρίως του μπάντα, Between the Buried and Me, καθώς και με άλλες συναφείς μπάντες όπως The Contortionist και Protest the Hero είναι όπως η σχέση μου με το ποδόσφαιρο.
Ξέρω τα ονόματα των ομάδων, κανα παίκτη και μέχρι εκεί. Δεν ξέρω ποιος πήρε πρωτάθλημα ή κύπελλο, ποιος είναι καλός, ποιος πουλημένος, ποιος κερδίζει και ποιος χάνει. Μέχρι να μου έρθει το συγκεκριμένο άλμπουμ για κριτική είχα ακούσει, το πολύ, μισό τραγούδι από τις πιο πάνω μπάντες πριν το προσπεράσω για κάτι άλλο. Με αυτά τα δεδομένα, ίσως να μην είμαι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος για να κάνει κριτική στο “Modern Noise”, δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του πληκτρά/ τραγουδιστή των προαναφερθέντων Between the Buried and Me, οπότε ας ελπίσουμε ότι δεν θα πω πολλές μαλακίες και αν πω συμπαθάτε με, είμαι ένας απλός χωριάτης.
Πρώτο πράγμα που παρατήρησα στο “Modern Noise”, είναι ότι ενώ το είδος παραμένει μοντέρνο progressive metal και εννοείται ότι θυμίζει το βασικό του συγκρότημα σε σημεία, διαφέρει όμως σε διάθεση και focus, δηλαδή ενώ ότι άκουσα από Between the Buried and Me στηριζόταν αρκετά σε τεχνικό παίξιμο, “παπάδες” και τα συναφή, στο προσωπικό του δίσκο ο κύριος Giles στηρίζεται περισσότερο σε χαμηλότερου τόνου συνθέσεις και λιγότερο βιρτουόζικες μελωδίες που φέρνουν στο μυαλό πιο 70s prog-rock διαθέσεις, πάντα με μοντέρνα παραγωγή, σκληρότερα περάσματα και τα γνωστά φωνητικά βέβαια.
Το πιο κοντινό που μου έρχεται στο μυαλό από πιο κοντινά μου ακούσματα είναι οι λιγότερο υπερηχητικές στιγμές του Devin Townsend, αλλά και πάλι η σύγκριση είναι άδικη για τον μεσιέ Giles γιατί μπορεί να μην ξέρω από ποδόσφαιρο αλλά ακόμα και εγώ ξέρω ότι είναι μαλακία να κάνεις συγκρίσεις με έναν Μαραντόνα της μουσικής, πάντα χαμένος βγαίνεις.
Πραγματικά δεν μου έρχεται κάτι άλλο να πω, είμαι ένας χωρικός είπαμε, δεν νομίζω να ξανακούσω τον δίσκο ποτέ, οι οπαδοί του είδους ρίξτε του μια αυτιά και βρίστε με κατά βούληση.
569 
