Είναι ορισμένες φορές που προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις τι εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σου και τσιμπιέσαι για να επιτύχεις επαφή με την πραγματικότητα.
Κάτι αντίστοιχο συνέβη και το βράδυ της 27ης Οκτώβρη και ακόμη και τώρα, την ώρα που γράφω το παρόν κείμενο, προσπαθώ να χωνέψω το πόσο καλά πέρασα. Καταρχήν, ήταν το πιο οικείο live που παρακολούθησα τους τελευταίους μήνες, διότι, πέραν του συγκροτήματος, το ΑΝ ήταν γεμάτο γνώριμες φυσιογνωμίες και φίλους. Στα συν του live ήταν και η προγραμματισμένη επετειακή αναδρομή στο εκπληκτικό “Betty”του 1994 (πω πω, πάει καιρός ρε μάγκα) και κάποιες επιλογές από την πρώτη περίοδο του γκρουπ.
Όπερ εγένετο. Ο Page Hamilton και το πλήρωμα του ανεβαίνουν στη σκηνή περί τις 22:45 και ο χαρισματικός frontman χτυπάει τις πρώτες παράφωνες συγχορδίες του “Wilma’s Rainbow”, εναρκτήριου track του “Betty”, το οποίο ακολουθείται, προφανώς, από το βαρύ “I Know” και ούτω καθ ‘εξής. Η αλήθεια είναι ότι με τα πρώτα σκληρά funk λακτίσματα του “Biscuits for Smut”, ο υπογράφων έχει αφιονιστεί τόσο πολύ που παίρνει παραμάζεμα κανα δυο από τους πολλούς παρευρισκόμενους και από τα μετόπισθεν του club βρίσκεται στην πρώτη γραμμή.
Ο Hamilton, έχοντας πατήσει αισίως τα 54 (!!!), βάζει τα γυαλιά σε πολλούς performer με τα μισά του χρόνια και είναι τόσο άνετος με τον όλο το θόρυβο που παράγει, που δε δείχνει καν ταλαιπωρημένος. Αντίθετα, μάλιστα, παίζει σαν οκτάχρονο παιδάκι με τα μέλη του γκρουπ του. Και δεν είναι καθόλου απόμακρος, καθώς, απευθυνόμενος προς το κοινό, αναφέρει ότι έχει επισκεφτεί ξανά τη χώρα μας και ότι είναι ενθουσιασμένος με το πόσες κοπέλες βρίσκονται στο live, λέγοντας ότι είναι πιο σύνηθες να εμφανίζονται σε live των Kings of Leon.
Μας συστήνει στο συγκρότημα που τον πλαισιώνει και στέκεται στον drummer του, Kyle Stevenson, λέγοντας, αρχικά, ότι κατάγεται από τον Άρη και, κατόπιν, από το κοντινότερο Wisconsin. Το γεγονός ότι ο Stevenson κατάγεται από τον Άρη, θεωρώ ότι είναι πιο πιθανό, καθώς ο άνθρωπος δε χάνει ούτε χιλιοστά από το μετρονομικά χτυπήματα του κάνοντας και κάποια φωνητικά, και δίνοντας έτσι ένα γερό πλήγμα στο μύθο του προκατόχου του, John Stanier.
Οι Helmet παίζουν σχεδόν χωρίς ανάσα όλα τα κομμάτια του “Betty”, ακόμη και τα πιο ιδιότροπα, όπως το ονειρικό jazz “A Beautiful Love” με το noise τελείωμα, το ειρωνικό rap του “The Silver Hawaiian” και το βλάχικο blues επίλογο του “Sam Hell”, συνεχίζουν ακάθεκτοι να εκτελούν τουλάχιστον το μισό ιστορικό “Meantime” και κατόπιν κάποια τραγούδια από το “Aftertaste”, όπου και πάλι ο υπογράφων βρέθηκε να χτυπιέται μπροστά στη σκηνή. Το συγκρότημα, για να αποδείξει ακόμη μια φορά ότι είναι ηγέτης και όχι ακόλουθος, αναιρεί το επί χάρτου encore του (που περιείχε τρία κομμάτια από το ντεμπούτο “Strap It On”, ουφ) και εκτελεί άλλα τέσσερα τραγούδια από το “Meantime”, ανάμεσα στα οποία και τα uber-hit “Unsung” και “In the Meantime” προς τέρψιν του κοινού, που αντιδρά με το crowd surfing κάποιων επιτηδείων…
Πραγματικά, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια στην προκείμενη και διίσταμαι ως προς τις εμφανίσεις των Enter Shikari και των Helmet για την πρωτοκαθεδρία της φετινής συναυλιακής σεζόν, με μόνη ένσταση για το live των Helmet ότι περίμενα ο κόσμος να είναι πιο ενεργός. Εντάξει ρε παιδιά μία φορά συμβαίνουν αυτά, χτυπηθείτε λίγο, ας ανοίξει και καμία μύτη, δεν πειράζει. Κατά τα άλλα ήταν μια μαγική νύχτα που δε θα ξεχάσω ποτέ μάλλον.
photos: Ανδρέας Πανόπουλος
516 
