Οι Ιταλοί Epitaph, πιο γραφικοί και από τον Κωφίδη (με την καλή έννοια), αποφάσισαν μετά από 27 (!) χρόνια ύπαρξης και 3 demo να βγάλουν επιτέλους το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ, και μπορώ να πω ότι τους συμπάθησα από την πρώτη στιγμή.
Μάλλον επειδή έχω μια αδυναμία στον μουσικό αταβισμό που επιδεικνύουν, ειδικά τη σήμερον ημέρα που για να σε πάρουν σοβαρά στο metal πρέπει να έχεις βγάλει 3 ωδεία και να είσαι όλο πόζα και tattoo.
Heavy/ Doom, πρώιμο, απλοϊκό, τίμιο, χωρίς ακραίες παραμορφώσεις και κουρδίσματα, χωρίς πειραματισμούς και χωρίς νέο-ρετρό (ναι, αντίφαση, ξέρω) stoner καμπανοφορούσες διαθέσεις. Απλά μέσες κυρίως ταχύτητες και ύφος που άλλοτε θυμίζει πρώιμους Judas Priest, πριν ανακαλύψουν την δίκαση, λίγο πρώιμους Mercyful Fate χωρίς τα γνωστά φωνητικά, λίγο Candlemass χωρίς τις όπερες και το πολύ θέατρο, λίγο Trouble, και εγενέτο “Crawling Out of the Crypt”. Φτωχικό, λιτό και χορταστικό metal, απλή αλλά κλασική συνταγή, σαν καλοφτιαγμένη φασολάδα. Μόνη ένσταση το άθλιο εξώφυλλο, ενώ ίσως κάποιους να ξενίσουν τα spaghetti doom φωνητικά του Emiliano Cioffi, εμένα πάντως καθόλου δεν με χαλάσανε.
Μην περιμένετε οι Epitaph να γίνουν ποτέ όνομα στα μεταλλικά σαλόνια, βασικά αμφιβάλλω αν θα βγάλουν και 2ο άλμπουμ, αν όμως τις μουσικές σας ανάγκες σήμερα τις ικανοποιούν οι Castle, Dawnbringer, Solstice και October 31, αν δεν χάνετε το Up the Hammers, ή αν απλά είστε από το Αγρίνιο, τότε μάλλον το “Crawling Out of the Crypt” απευθύνεται σε σας. Είπαμε, καλή η πάπια Πεκίνου, αλλά μια ζεστή φασολάδα είναι ότι πρέπει για τις βροχερές μέρες.
624 
