Το αίμα νερό δεν γίνεται και όπως σαφώς δηλώνουν οι αδερφοί Cavalera (τι; ποιοί είναι αυτοί; σιγά μη σου κάνω και την Britannica, γράψε κάπου ένα Sepultura και πέσε στη μελέτη) με το “Pandemonium”, το αίμα ξεροσφύρι δεν πίνεται. Θέλει και το κατιτίς του για μεζέ βρε αδερφέ.
Δηλαδή ξυλοφορτωτικά Slayerικά riffs, ταχύτητες υψωμένες στο τετράγωνο, φέρνοντας στο νου νοσταλγικές εικόνες από το “Schizophrenia” και “Beneath the Remains” παρελθόν της φαμίλιας, “νέες” (γιατί μιλάμε για Conspiracy και όχι Soulfly ή Sepultura) industrialized τάσεις και απόλυτη, ευθυτενή μονολιθικότητα και Sodomιστική χουλιγκανική διάθεση.
Κηροζινάτες και απολύτως εύφλεκτες οι συνθέσεις των βραζιλιάνων, με έναν εκτελεστικά ανέμελο Marc Rizzo να thrashάρει αβίαστα πάνω στην ταστιέρα του και τον “νέο” Nate Newton (Old Man Gloom, Converge μεταξύ άλλων) στο μπάσο να δίνει ένα απύθμενο βάθος.
Τα “Cramunhao” (μη γελάς, τσόγλανε!), “Bonzai Kamikazee”, “Apex Predator”, “Father Of Hate” (φοβερό, απόλυτη σφαγή), είναι πολύ καλά ταχύτατα τραγούδια, ενώ ξεχωρίζουν και τα αρκετά πειραματικά “Porra” και “Not Losing The Edge”.
Ηχητικά το “Pandemonium” είναι αρκετά “κουδουνιστό”, σαματατζίδικο, με έναν punk αέρα καταστροφής, διάχυτο παντού. Συνολικά, οι αδερφοί Cavalera, δίνουν ένα δισκάκι το οποίο είναι αρκετά καλό, δεν εκπλήσσει κανέναν αν αναλογιστεί το μουσικό παρελθόν των μουσικών, αλλά κακά τα ψέματα, το επίπεδο πολύ νεόκοπων μπαντών στο είδος τα τελευταία χρόνια, έχει ανέβει κατακόρυφα και η αξία σχημάτων όπως οι Cavalera Conspiracy δεν θα πρέπει να υπερεκτιμάται σε καμία περίπτωση λόγω φήμης των δημιουργών της. Καλό, αλλά δεν τίθεται καμία σύγκριση με κάποιες πρόσφατες κυκλοφορίες, όπως (τυχαίο παράδειγμα) το “Exit Wounds” των The Haunted.
722 
